9&10 sep Quadra Island

Mama had me net gesmst of we iets gemerkt hadden van de aardbeving op Vancouver Island. Wij hebben niks gevoeld en terugdenkend moeten we op het moment vann de beving in het bos met de grote bomen gelopen hebben. Maar misschienn zaten we ook wel net i nde auto, anders hadden we het wel opgemerkt lijkt me. Ik vind het toch een beetje jammer, ik had zoiets wel eens willen voelen. Het epicentrum lag een stuk Noorderlijker van waar wij waren en gelukkig was er nergens schade. Alleen had wel iedereen het er over, in de Wal-mart en bij de ferry. Dat was trouwens echt een megastore die Wal-mart en relatief goedkoop voor hier, maar nog altijd duurder dan thuis.

Wachtend voor de ferry stonden we naast een stel vriendinnen in een Volkswagenbusje, zo'n ding dat wij een turkenbusje noemen. Die zie je hier heel veel, maar dan met Canadezen die gaan kamperen. Ik hoorde ze praten over de earthquake en maakte een praatje met ze.  Zij hadden het ook niet gevoeld. Ze waren heel enthousiast en nieuwsgierig naar onze plannen en gaven ons allerlei tips. Een was een camping op het eiland, een native campground called We Wai Kai. Het lag op een puntje van het eiland in het miniplaatsje Rebecca Split. Daar zouden we mooi kunnen wandelen over een smalle landtong. Het klonk heel goed, dus besloten we het advies op te volgen.

Het eiland is ongeveer zo groot als Texel en heeft 1500 inwoners. Het is dus klein en heeft een ons kent ons gevoel. Dat bleek ook meteen toen we de campground opreden. Wendy heette ons welkom en begon meteen volop te praten. Ze zocht een mooie plek voor ons uit, we mochten zelfs twee plekken in nemen en we zouden daar een mooi uitzicht over de baai hebben. Ze vertelde trots over de verse scallops die ze verkocht en vroeg of wij daar ook trek in hadden. Ze kostten slechts $20 voor een pound of scallopmeat, dus zo'n €16 voor ruim 450 gram. Volgens mij kosten st.Jacobsschelpen in Ned veel meer, maar ik had het nog nooit gegeten. We gaven aan dat we al boodschappen gedaan hadden voor die avond en dat de koelkast kapot was, dus dat we ze waarschijnlijk wel de volgende dag zouden komen halen. 

Ze beloofde meteen even langs te komen na het eten; "I bet ya any money that's all dirty, either that or the thermostat is dead". Zo grappig dat taaltje! Na een half uurtje kwam ze aan rijden in haar grappig elektrische wagentje (the We Wai Kai is going green) en stripte de camper op zoek naar wat er mis was. Ze kon het zelf niet vinden en zou de volgene dag voor ons gaan bellen en regelde een cooler voor ons (een grote piepschuimbak met ijs). 

En inderdaad was het uitzicht geweldig! We keken uit over de baai, met de besneeuwde bergtoppen van het vaste land in de verte en vlak voor ons was het strand waarop grote cederboomstammen lagen. Langs onze plek zocht een beekje zijn weg naar zee. Als het tij laag was kon je 50 meter het strand oplopen en lagen er overal oesterschelpen en zag je minikrabbetjes over de kiezeltjes rennen. 

Ik heb een heerlijke ceasarsalad gemaakt en met dit uitzicht smaakte het nog lekkerder. Als snel hadden we aanspraak van onze buren, Dale en Donna. Een bijna gepensioneerd stel dat 22 km verderop aan Campbell Road, op Quadra Island woont en hier al de hele zomer hun caravan hebben geparkeerd. Donna fietst elke dag naar haar werk aan de overkant en Dale vermaakt zich hier. Ze zijn op zoek naar een nieuwe boot. Ze nodigden ons uit om die avond bij een stel vrienden van hun een paar meter verderop bij het kampvuur op het strand een drankje te doen. Ook Jude en Jim waren gepensioneerd en hier op vakantie, allemaal vaste bezoekers van de We Wai Kai campground. Dale bleek een man met grote vermakelijke verhalen. Maar het verhaal dat we eerder hoorden in Tofino over het jongetje van vier dat onlangs was gebeten door een cougar (waarbij wij onze twijfels hadden of het geen mooi verhaal voor toeristen was) bleek echt waar en wijduit bekend. Er leven behoorljk wat cougars in Canada. De grote panthers zijn alleen erg schuw en laten zich niet vaak zien.

Ze vertelden ons vanalles over Canada en wilden alles van ons weten, Heineken was een favoriet onderwerp. Ik vroeg of ze ooit het Noorderlicht hadden gezien hier en ik vertelde over ons avontuur in Lapland. Zij hadden het wel een paar keer gezien in de winter, maar nog nooit hier, alleen meer noorderlijk. We kletsten nog wat verder over vanalles toen ik plots de lucht in de verte boven de bergen aan de overkant van de baai op zag lichten. 'Look!' te bizar voor woorden, we hadden het er net over gehad en nee hoor, dat zie je niet in de zomer, alleen soms in de winter zeiden ze net... Maar daar was het toch echt, het noorderlicht! En het was heel fel, veel meer en lichter dan we in Lapland zagen. Daar trotseer je dan de deespsnow voor op sneeuwscooter bij -32. Nu zagen we het relaxend bij het warme kampvuur op het strand! Ongelooflijk, dat was het echt, ook de Canadezen 'couldn't beleive their eyes'!  Marco rende naar de camper om het fototoestel te halen en kwam even later hijgend terug rennen. Hij kon hem mniet vinden, zal je altijd zien. Ik had hem gelukkig zo gevonden, maar moest mezelf eerst een weg banen tussen alle opstaande kastdeurtjes die Marco in zijn haast allemaal had opgestrokken, haha! Ik rende het strand op en heb een aantal best mooie foto's kunnen maken, al komt het nooit zo over als het echt was. Ze zijn wel veel duidelijker dan in Lapland, het was echt veel lichter en er was ook veel kleur, groen, geel en rood. Vol ongeloof gingen we allemaal lekker slapen.

De volgende dag wilden we een rustig dagje houden, lekker lezen en genieten van de mooie omgeving. Maar we mochten de kajaks lenen van D&D waarmee we een paar uur sportief de baai rond zijn gepeddeld. En 's middags wilden we even een paar kleine boodschapjes doen in het dorpje, dat volgens Dale een kilometertje lopen was. Hij wilde ons ook wel even rijden, maar wij wilden wel even een stukje wandelen. Het bleek echter 3 km heen en weer terug te zijn. We zijn dus lekker sportief bezig geweest vandaag, niks relaxen.

Onderweg kon ik mooi een smsje sturen naar mams om haar gerust te stellen over de aardbeving. We hebben op de camping totaal geen bereik, heerlijk rustig, verpicht afgezonderd van de rest van de wereld! Maar onderweg verscheen één lief streepje.

Teruggekomen hebben de scallops opgehaald bij Wendy die ons vertelde dat ze gebeld had naar 'n mannetje die ze kent die de koelkast wel kon maken voor ons. Hij had alleen pas tijd op maandag en dat past niet in ons plan, dus we doen het nog maar even met de cooler. De scallops moesten '1,5 min on each side', drukte ze ons op het hart. Nou ja, ze waren best lekker, maar niet mijn ding. Marco heeft er van zitten smullen!

J&J waren inmiddels op weg en wij hebben weer met D&D een vuurtje gemaakt op het strand. Er was minder wind dan gister en het was echt heerlijk warm. We hadden een sixpack Heineken gekocht als dank voor het kajakken en ik heb verse popcorn gebakken. We hoopten natuurlijk op nog een bezoek van Aurora, maar dat zou wel heel lucky zijn geweest. Een andere verrassing kwam wel, uit de boom waar we onder zaten. D&D hadden al verteld over de racoons die telkens rond 10:30 pm uit de boom kwamen, op zoek naar water. Gister hadden we ze niet gezien, maar vanavond waren ze er. Op een paar meter afstand kwamen 4 wasbeertjes uit de boom klimmen. Zo schattig en helemaal niet schichtig. Ze keken ons nieuwsgierig aan en al stoeiend viel er een uit de boom. Eventje bleven ze daar spelen of vechten, ze gaven een mooie show, en daarna verdwenen ze via het riviertje de bossen in. Wauw! Ik had ze alleen nog maar in de dierentuin gezien. Dat was weer een mooie dag.