14 sep Wells Grey

Vroeg maar goed uitgeslapen werden we wakker. Vanmorgen stonden er wentelteefjes op het menu. Je moet toch wat als je geen vers brood kunt kopen? Toen we bijna weg wilden rijden, liepen er ineens mensen vlakbij de camper. Even dachten dat ze misschien naar ons toe kwamen, het blijft toch vreemd om zo maar ergens te mogen gaan staan met je huis om de nacht door te brengen. Het bleken ook toeristen met grote campers die een pauze hielden.

We zijn naar Clearwater gereden, een plaatsje dat vlak voor de ingang van Wells Grey Provincial Park ligt. Bij het visitorcenter hebben we wat informatie gevraagd en een kaart gekregen. Het park staat bekend om de watervallen, zeker 20, die ontstaan zijn door de opbouw door vulcanen, later de afbrokkeling door ijs en nu het slijpen van het water. De verschillende stops liggen langs één weg, de enige echte weg door het park, waar vanaf een paar kleinere weggetjes afslaan, maar vooral wandelpaden je naar de mooiste plekken brengen. Wij hebben er vier bezocht. 

Al na 10 km is Spahat Creek Falls is de eerste die we tegen kwamen, een mooie hoge waterval. De tweede die we 30 km verder opzochten was Dawson Falls. Niet zozeer een hoge, maar wel 60 meter breed. Een stukje verder kwamen we bij Helmcken Falls die juist weer wel hoog was, 141 meter van watergeweld. Heel gaaf! 

Daarna zijn we nog 30 km door gereden naar het begin van het Clearwater Lake. Daar kwamen we bij een stroomversnelling waar we de zalmen tegen op zagen springen! Dat was zo gaaf om te zien. We zijn de rotsen op geklommen om dichter bij te kunnen komen. Het gaf een soort adrenaline, telkens als een zalm sprong, hoopte ik dat hij het zou redden en hopte ik met hem mee. Maar meestal lukte het niet, ik heb ze het niet zien doen. Ze maakten heel gekke loopings af en toe en kwamen soms ook heel gek terecht en werden dan keihard weer afgevoerd door het water. 

Na een tijdje zijn we aan de wandeling van 4,5 km begonnen die door het bos langs de rivier leidde, afboog en langs het West Lake weer terug bij het begin uitkwam. Het was een heel mooie wandeling, soms behoorlijk stijl. We hoorden niks anders dan de watervallen en toen we er ver genoeg vandaan waren hoorden we allerlei dierengeluiden. Af en toe kwam er een nieuwsgierig eekhoorntje voorbij. En we keken natuurlijk weer goed om ons heen voor beren, maar helaas. Het meertje was heel vredig en stil. We hoorden de blauwgestippelde libelles om ons hoofd heen suizen en met elkaar stoeien. Af en toe sprong er een vis, kwaakte er een kikker, ik zag ze ook zwemmen en verdronken vlindertjes opeten. Ik wilde niet meer weg, maar Marco wilde hier niet slapen, dus we moesten verder.

We hebbenn de auto op de campground bij het Clearwater Lake gezet. Je mag  alleen wild camperen met een tentje, niet met de camper. Maar de plekjes zijn heel mooi en niet ver er vandaan is er ook een waterval die zorgt voor een mooi achtergrond geluid. We hebben weer geprobeerd om een vuurtje te maken, maar na een half uur ging hij vanzelf weer uit. Je mag hier geen hout, takken etc uit de bossen halen, omdat het een beschermd park is. Daarmee verstoor je de natuur. Wel kon je versgekapt hout pakken bij de ingang en dit betalen op het moment dat ze bij je langskomen om af te rekenen voor de plaats. Maar we hadden nog hout bij ons, helaas moet dat echt te nat geweest zijn, want we kregen het niet aan. Waarom lukte het anders de vorige nacht wel heel goed met alles wat ik uit de natuur had verzameld en ook met deze illegale takjes en niet met het hout dat we al in Tofino gekocht hadden? Morgen weer een dag... als we thuis komen zijn we kampvuurprofs!