15 sep: Wells Grey - Mount Robson - Jasper

We moesten echt even boodschappen doen, we are running out of supplies! Bij het infocentrum hebben we nog een mooi boek gekocht die ik op de heenweg had gezien. En ik heb meteen even gevraagd naar de nearest grocery. Ik zag de oplichting in de ogen van de man, blij dat hij eindelijk een nieuwe vraag kon beantwoorden ipv steeds maar de hoogtepunten van Wells Grey te moeten benoemen. 

Een Provincial Park, zoals Wells Grey, is vrij toegankelijk en is een non-profit organisation. Er wordt hier en daar wel gevraagd om een vrijwillige bijdrage. Daarom wilde ik ook graag daar het boek kopen. We zijn uitgebreid gaan shoppen bij de locale supermarkt. Een superaardige cassière hielp ons terwijl ze alles van ons wilde weten, en de rij achter ons werd maar langer. Maar wij konden in ieder geval weer een paar dagen eten!

Via Mount Robson PP, waar de hoogste berg van de Rockies (3972 meter!) woont, zijn we meteen doorgereden naar Jasper NP. Omdat dit net als Banff, Yoho en Glacier een National Park is, moet je hier entree betalen. Dat geld wordt gebruikt voor het behoud van het park, waarvan de oppervlakte maar liefst 11.228 vierkante km is! Het is het grootste park in de Canadian Rocky Mountains. Er gaat een snelweg doorheen en er zijn wat zijwegen naar de mooiste plekjes in het park. Verder kan en mag je het park niet betreden, daar het beschermd natuurgebied is. Je mag alleen op de bestemde wegen en paden blijven en verder nergens aankomen, geen mos, takken, blaadjes of bloemen plukken. Overal kan er ieder moment wild te zien zijn of de weg over steken en dan mag je ze alleen van grote afstand bekijken en fotograferen, max 5 minuten. Dit geldt voor alle NP's en PP's trouwens.

Vanaf Wells Grey werd het steeds wat koeler. En het begon het te regenen, buien die we gek genoeg heel mooi aan zagen komen. Er hingen om de toppen van de bergen wolken en als ze erg laag hingen, ging het regenen. Op weg naar Jasper reden we al de Rockies in, maar eenmaal in het park werden de uitzichten alleen maar mooier en mooier. Het is niet te beschrijven en ook niet op een foto vast te leggen, maar we doen ons best. Grote valleien, groen van de dennebomen tot aan de boomgrens en dat keiharde rotsen die meters, soms kilometers de lucht in rijzen, omringden ons terwijl we op de weg probeerden te letten voor overstekend wild. Een hoge berg bleef ons maar steeds opvallen, het bleek Mt. Edith Cavall.

Het was al vrij laat, en omdat we inmiddels in de provincie Alberta waren, verloren we ook nog een uur aan tijdsverschil. We reden meteen naar de enige nog geopende campground, waar we stuitten op een lange rij campers. Een full-hookup was er niet meer, alleen nog een stukje grond met picknicktafel. Terwijl Marco de BBQ aanmaakte hoorden we vreemd gegil in de verte, steeds dichterbij komend. Het leek net een vrouw die in paniek was. We zijn gaan kijken en kwamen toen een kudde Elks tegen, midden in het park van de campground. Het is matingseason en we werden al gewaarschuwd voor de mannetjes die op dit moment erg agressief zijn. Ze vechten onderling om de vrouwtjes. De elanden komen elke dag door de campground en de rangers proberen ze dan weg te jagen met shotguns en een soort vliegers, maar toch komen ze telkens weer terug. Ze kunnen je erg toetakelen als jij (of een auto of camper) tussen hem en de vrouwtjes  staat. We hebben even gekeken, wat foto's gemaakt en hebben ze toen met rust gelaten. Toen we verder gingen met het eten maken, liep de kudde vrouwtjes ineens over ons plekkie! En het mannetje kwam er achter aan, dat was spannend en erg grappig tegelijk. Na de BBQ zijn we lekker gaan slapen. De hele nacht hebben we de elanden nog horen gillen.