Mount Fuji, met de Bullet Train via Yokohama

Dat was een kort nachtje, 4 uurtjes, schiet lekker op zo. Ik ging ook wel veel te laat slapen, half één, maar ik zat zo lekker te schrijven. De wekker moest vroeg gezet worden, want we zouden vanmorgen om 8 uur opgehaald worden. Maar helaas was ik om half 5 al weer wakker en kon niet meer slapen. Marco werd ook gezellig wakker en begon een praatje, waarop ik verzocht om het toch nog even te proberen. Vergeefs voor mij, maar Marco sliep weer als een roosje. Uit het raam turend naar de al lang begonnen dag, kon ik de zee zien! Dat belooft veel goeds voor ons bezoek aan de ruim 3700 meter hoge vulkaan Fuji, want het zou toch mooi zijn als we die goed kunnen zien en een mooi uitzicht hebben als we hem een stukje beklimmen. En ik merkte in deze vroegte ook op dat je vanaf de 35e verdieping niet tegen de wolken aankijkt, maar er onderdoor kijkt! Dat is veel beter, zo lijkt het niet zo grijs. Tussen de wolken en de zee is er eigenlijk helemaal niks.
Het verhaal van vandaag bestaat eigenlijk uit twee verhalen, een met Mt. Fuji als onderwerp en een met de gids als onderwerp. Ik vertel ze na elkaar, dus niet afhaken als de eerste te saai is!
Om 8 uur werden we opgehaald door een touringbus, de enige georganiseerde trip die we maken deze week. We zijn naar Mt. Fuji gereden, onder weg zijn we ergens gestopt, zodat we de vulkaan goed konden zien van een afstand. Dat was nog even spannend, omdat er best wat wolken in de buurt hingen. De gids kon de wolken blijkbaar lezen, want hij wist precies te vertellen of we hem goed gingen zien of niet. Hij legde uit dat er wind linksom en rechtsom de vulkaan waait en als er dan links zoveel wolken hangen en rechts zoveel, we geluk zouden hebben en we een mooi uitzicht zullen hebben. En dat klopte wel, alleen was er toch wel een lucky shot nodig om echt een mooi plaatje te kunnen schieten. Het was heerlijk warm en zonnig weer, voor het eerst!
Daarna reden we naar de plek op de vulkaan, waar je met de auto niet meer hoger kunt komen, het is vanaf daar 8 uur wandelen naar de top. De gids vertelde dat hij voor het laatst actief was geweest in 1923 en hij om de 80 jaar ongeveer actief is, hij kan dus ieder moment weer gaan spugen. Vanaf die plek konden we de top van de vulkaan heel mooi zien. Er lag aan deze kant niet meer zoveel sneeuw, omdat het bijna zomer is. Zo was de bomengrens goed te zien en het zwarte gesteente van de top.
Toen was het tijd voor de lunch, dit zou traditioneel Japans zijn. Hierbij had ik me in een Ryokan voorgesteld, zittend op de grond en vreemde dingen etend met stokjes. Maar we werden naar een hotel gebracht, in een restaurant met stoelen. We kregen wel Sushi, Tempura , vissoep en rijst, maar met bestek naast de stokjes. Natuurlijk hebben we de stokjes gebruikt om toch nog een beetje een traditioneel gevoel te krijgen.
Na de lunch zijn we naar Hakone gereden. Hier zouden we met een kabelbaan een andere, kleinere vulkaan opgaan die tegen de Fuji aanligt. Hier vanaf we een geweldig uitzicht zouden hebben op de Fuji en Lake Ashi, het meer in de krater van de kleine vulkaan. Daarna zouden we een rondvaart over 't mooie Lake Ashi zelf maken. Maar helaas was ons geluk gekeerd en reden we onderweg regelrecht de wolken in en hebben we van al het moois niks meer meegekregen. Wel hebben we bovenop de Hakone vulkaan zwavel gezien, dit werd hier gewonnen. Het rook daar dan ook niet erg fris. De terugreis werd ingezet en zo reden we de wolken weer uit, de warme zon in, op weg naar Yokohama, waarvandaan we de Bullet train naar Tokyo namen. Wauw, wat gaat die hard, 275 km per uur!
Dit was het verhaal met de Fuji als onderwerp, eigenlijk een beetje teleurstellend. Maar we hebben deze dag zoveel lol gehad met de gids dat het eigenlijk gewoon weer een superdag was! Die gids was zó grappig. Hij stelde zich voor; “My name is Taaaa Daaaa Shi, so Tadashi. And the drivers name is Endo, so this is Endo! Hahahaha!” Bij alles wat hij vertelde, boog hij tien keer en giebelde hij. Hij heette ons welkom en was ons dankbaar dat we met hem mee wilden rijden naar Fuji. Hij had een strak schema, dat bleek al voor vertrek, toen hij zes keer het perron over rende om de laatste gasten te zoeken, omdat het bijna vertrektijd was. Klokslag 9 uur reden we weg van het verzamelpunt. Hij begon meteen enthousiast lachend en buigend te vertellen. Eerst over zichzelf, hoe hij gids was geworden. Hij had zichzelf engels geleerd en wilde hiermee indruk wilde maken op de juf toen hij eenmaal naar school ging. Alleen kennen de Japanners geen 'r', dus zei hij tegen de juf; “In Japan we eat lice.” Dit was zijn eerste echte goede grap van de dag en hij lag zelf dan ook helemaal dubbel... en wij dus ook. Hij had duidelijk plezier in zijn werk. Het meest grappige was zijn uitleg over de dagindeling, we hadden een strak schema. Hij gaf met getekende schema's aan hoe laat we waar moesten zijn en weer moesten instappen en herhaalde dit nog 6 keer voor de zekerheid. Alsmaar lachend en buigend en bij elke stop, geweldig! Als er dan bij het instappen nog mensen misten, rende hij weer zenuwachtig heen en weer, telde de bus 2 keer en deelde '3 to go!' aan ons mee. En vooral blijven lachen! Hij zag natuurlijk al aankomen dat de kabelbaan en de boot niks zouden worden, dus haalde hij alles uit de kast om ons te entertainen. Eerst showde hij een spuwende Mt. Fuji van origami. En ja hoor, hij deelde origami aan ons uit en wij moesten er ook aan geloven. De raarste creaties ontstonden. Bij de boot haalde ineens een zakje popcorn uit zijn zak; “Let's give popcorn to the fish, for the children!”
Grote goudkarpers zwommen druk heen en weer achter de popcorn aan. Natuurlijk had hij ook zo'n vlaggetje waar iedereen achter aan moest lopen. Grappig hoe iedereen dat dan ook inderdaad doet en zo een twee keer zo lange afstand aflegt. Na de boottocht kregen we 'grand free shopping time!'. Dit herhaalde hij weer lachend en buigend zo'n 10 keer in de bus en nog een paar keer bij het uitstappen. Na de volgende stop deed hij een mutsje van origami op en vertelde dat dit een Samurai-hoed was van uit het Edo tijdperk. We kregen allemaal nog origami en een beschrijving van hoe deze te vouwen, 'homework', zei hij.
We reden door een stadje waar een heel mooi traditioneel Japans hotel staat. Hier hebben John Lennon, president Eisenhower en Charley Chaplin gelogeerd. Hij wist precies te vertellen wie in welke kamer had geslapen, behalve van president Eisenhower. Dat wist hij niet en hij verontschuldigde zich hiervoor, natuurlijk lachend en buigend. Alleen wanneer hij vertelde over het leven van de Japanners, de slechte pensioenvoorzieningen, de economische recessie, de hoge werkloosheid en de verplichte vergrijzing, was hij heel serieus. Hij knikte dan niet meer en lachte dan niet meer, maar hij herhaalde zijn verhaal natuurlijk wel nog 5 keer.
Aangekomen bij de Bullet Train in Yokohama, legde hij iedereen voor de zekerheid nog maar een keer lachend en buigend uit hoe ze vanaf het eindstation bij hun hotel konden komen en ook in de trein liep hij heen en weer om iedereen dit nogmaals uit te leggen. Pffff, wat zal die man moe geweest zijn. Ik was in ieder geval moe van het lachen om hem die dag.
Moe en hongerig stapten we uit bij het centraal station van Tokyo. Waar gaan we eten was de vraag. Ik zag een soort winkelcentrum, maar dan met allemaal restaurantjes en daar zijn we binnen gewandeld. We vonden op de folder een traditionele Tempurabar en die zijn we gaan zoeken. Zoeken, want m'n Japans is nog altijd niet zo goed. We werden welkom binnen gelaten en de gastvrouw kon in goed engels uitleggen wat er op de kaart stond. We hebben heerlijk gegeten, eindelijk, na een MacDonalds, KFC en pizza. Wat ik wel een beetje vreemd vond, (er waren enkel Japanners binnen) dat niemand behalve de gastvrouw zich iets van ons aantrok. Ook de koks die voor onze neus de gerechten klaar stonden te maken, vertrokken geen spier. Ik ben inmiddels gewend dat ook wij een bezienswaardigheid voor hun zijn. Gelukkig kregen we toen we weggingen van allemaal 3 buigingen en veel dankbaarheid dat we bij hun wilden eten.
In de kamer ben ik nog even lekker in bad gegaan. Ik had een geweldig uitzicht over Tokyo met heel veel lichtjes, want het was super helder weer. Een mooie afsluiting van weer een indrukwekkende dag!
Helaas werden we vanochtend (24-06) wakker in de wolken, het wordt weer een regenachtige dag vandaag, maar vast vol verrassingen. Het is echt waar wat de boekjes zeggen; Tokyo is een grote grijze stad, maar met veel verborgen schoonheden.