Tokyo; theeceremonie, rondvaart en winkelen

Lag ik net toch nog een klein uurtje te slapen, toen de wekker al weer ging. Ik werd niet erg vrolijk wakker, maar heb me toch maar uit bed gerold en na een lekkere stortdouche ging het al wat beter. Na het ontbijt in de 'executive lounge' met crackers met Parmaham en zalm, vers fruit en een lekkere kop koffie met uitzicht over de stad, ging het nog weer wat beter. Belachelijk, maar goed, ik geef me er maar weer aan over.
We zijn door de Hama-rikyu Garden gewandeld, hier kijken we direct op vanuit de kamer, zo'n echte Japanse tuin. Het is daar erg mooi, aparte bomen natuurlijk en volop irissen, waarvan de meesten nog moeten gaan bloeien helaas. We kwamen bij een meertje, dat van zout water bleek te zijn, omdat het in verbinding staat met de zee. Er zwemmen enorm veel visjes in die contant flikkeren aan het wateroppervlak door het daglicht, heel grappig. In het meer liggen drie eilandjes, verbonden door bruggetjes. Op het middelste grootste eilandje staat een theehuis; Nakajima-no-ochaya. Oorspronkelijk van 1707, maar gebombardeerd in de Tweede Wereld oorlog en in 1983 gerenoveerd. We liepen langs en zagen wat Japanners op hun knieën zitten. Marco stelde voor naar binnen te gaan, maar ik durfde niet. Ik ben nu eenmaal nog best bleu als het om reizen gaat en ik heb enorm de behoefte om alles goed te doen en zeker in zo'n beleefd land als dit wil ik niemand beledigen. Maar na wat geaarzel en overredingskracht van Marco, zijn we toch naar binnen gegaan... de mooiste beslissing die ik op dat moment had kunnen maken, zo blijkt achteraf! Natuurlijk moesten we eerst onze schoenen uit doen, in Japan mag je nooit met schoenen een huis binnen, voor de wc moet je zelfs speciale slippers aan. Dus op blote voeten zijn we naast de andere mensen op onze knieën gaan zitten. Dat leek even leuk, maar na een paar minuten is werd toch duidelijk waarom wij stoelen hebben uitgevonden. De gastvrouw kwam ons snel twee krukjes brengen van tien cm hoog, zodat we daar onze billen op konden laten rusten. Maar ook dat redden we niet. Ik gaf de mijne aan Marco die hem op de zijne stapelde en zo stukken beter zat. Zelf hopte ik van m'n knieën op m'n derrière en andersom. Onze mede-thee-drinkers vonden dit uiterst grappig en zo waren we ook hier weer een bezienswaardigheid voor onze Japanse medetoeristen. Naast ons zat een Japanse lerares Engels met haar man, een zus en een broer met hun aanhang. Een van de leden was 70 geworden en om dit te vieren, maakten zij samen een tripje naar Tokyo. Ze legde het theeritueel waaraan wij deel gingen nemen aan ons uit. Je buigt eerst en bedankt daarmee je mede-theedrinkers voor dit samenzijn. Daarna eet je eerst het Japanse cakeje, dat je doorsnijdt met een bamboemesje alvorens het op te eten. Je mag namelijk nooit meteen in je eten prikken, dit is hoogst onbeleefd! Daarna pak je met rechts je theekom, je zet hem op je linkerhandpalm, draait hem twee keer 90 graden rechtsom en neemt dan kleine slokjes, uit respect voor je gastvrouw. Ondertussen nam haar, niet engels sprekende, man foto's van ons. Wel 10 heeft hij er gemaakt, wij gingen steeds harder lachen, en hij ook. Een typische Japanner zoals wij ze kennen. Ik heb van hun ook een paar foto's gemaakt, om het verhaal compleet te maken. Hiervoor waren ze ons erg dankbaar. De Japanse cake en thee waren trouwens heel erg vies, de cake was mierzoet en de thee smaakte naar spinazie. Echte groene thee, met een groen schuimlaagje er op. Maar dat woog natuurlijk niet op tegen het mooie verhaal, dat begrijpen jullie wel.
Na veel gebuig en lieve woorden zijn we naar de waterbus gewandeld die ons naar de wijk Asakusa bracht. Hij voer onder 15 bruggen door, allemaal anders en vaak nog geen 300 meter van elkaar, waaronder de Erasmusbrug- en Brienennoordbruglook-a-likes. En er is ook nog een hangbrug die naar een vrijheidsbeeld leidt, heel origineel. Daar komen we later in de week nog wel denk ik. In de wijk Asakusa zijn veel leuke winkelstraatjes, genaamd Nakamise, hier vonden we leuke souvenirs. Deze straat leidde naar de Sensoji tempel. Binnen zat een monnik te zingen en mensen te bidden. Heel mooi om dit te zien, maar ik kreeg toch wel een toeristisch gevoel hierbij, Japanse toeristen waren er in overvloed leek wel.
Daarna hebben we een taxi naar de wijk Ueno genomen naar het gedeelte dat Electric City heet. Hier zijn straten vol met elektronicawinkels, gadgetwinkels en enorm veel speelhallen, verdieping op verdieping. En natuurlijk neon, overal neon en Sega, Nintendo, Gameboy, Arcade. Marco vond dit helemaal geweldig, ik ook, maar dan het aanzicht van buiten en niet van binnen. Het zijn niet eens gokhallen, maar gewoon hallen waar je spelletjes kunt spelen, met grijpmachines enzo, één grote kermis, bizar! Op het laatst kwamen we een heel leuke gadgetwinkel tegen, we hebben 5 verdiepingen afgestruind en veel gekocht. Ze hadden vanalles; puzzels, verzamelkaartjes en kaartspellen tot knuffels en eetstokjes en kleding, als er maar bekende characters op stonden. Meestal waren dit Japanse, want die zijn er heel veel, maar voor ons bekende characters kennen ze ook. We hebben nog even wat gedronken, waarvoor Marco een Chinees restaurantje uitzocht, in Japan, logisch.

Inmiddels waren we heel moe, 20 Japanse banken verder en nog altijd platzak. Dan maar eerst even uitrusten in bad en m'n verhaal vertellen aan de laptop, zodat we met goed engels advies van het hotel in de chique winkelstraat Ginza (net 5th av.) eindelijk geld konden pinnen bij de Citibank. De Prada, Chanel en Louis Vuitton-shops zijn we hard voorbij gewandeld en we hebben een pizzaatje bij de Japanse Italiaan gegeten. Best goed te doen, want ik durf nog geen Japans restaurant in te stappen. Ik zie allemaal ondefinieerbare maaltijden op foto's en als nagemaakte plastic varianten in etalages staan. Das toch nog niet zo mijn ding, maar misschien wel na morgen, als we in de excursie naar de vulkaan Fuji een echte Japanse maaltijd voorgeschoteld hebben gekregen... Ik ga nu lekker slapen.