Van Tokyo naar Kyoto

We zitten nu in de trein naar Kyoto, ruim 500 km verder naar het zuiden. Het is nu half negen, zijn een half uurtje onderweg. We rijden er 2:21 uur over, dus we zullen even voor half 11 aankomen. Dat is wel wat anders dan die trein van gister!
Het betekende dus vroeg opstaan vanmorgen, maar zo hebben we nog wel de volle dag om Kyoto te bewonderen. Vanmorgen hebben we het thuisfront even gebeld, eindelijk vond ik een geschikt tijdstip. Het was thuis 23:30, dus jullie gingen slapen terwijl wij opstonden. Het was wel even fijn om te horen dat daar alles gewoon z'n gangetje gaat, hihi!
Wow, m'n oren ploppen! We zitten al in de bergen dus dat zal de reden zijn. Dat deden m'n oren trouwens ook telkens als we met de lift van het hotel naar de kamer gingen... maar je raakt er aan gewend, zeg maar.
Omdat we vanmorgen zo vroeg op moesten, lag ik wat onrustig te slapen. Ik kon om 4 uur, na een toiletbezoek niet meer slapen en lag te bedenken wat ik allemaal heb gezien en meegemaakt en wat me te wachten zal staan in Kyoto. Ik heb toen op een kladje opgesomd wat onze hoogtepunten in Japan zijn geweest.
We hadden geen idee waar we naar binnen moesten toen we aankwamen bij het hotel in Kyoto. De geen engels sprekende taxichauffeur had ons afgezet in een straatje en wees wat verward, gehaast, buigend en lachend waar we heen moesten. Er zijn hier geen duidelijke deuren of naamborden, hooguit in het Japans. Er geldt in deze stad sowieso een verbod op hoogbouw en er is een limiet gesteld voor neonreclame. Dit om de authenticiteit van de stad te bewaken, wat een constante strijd tussen het bestuur van de stad, de inwoners en de winkeliers veroorzaakt. De wijk Gion, waarin onze ryokan staat, is de meest traditionele wijk van Kyoto. Nog onbekend met de gebruiken van deze woningen en hotels, klopten we eerst aan bij een restaurant. De kok wees ons vriendelijk waar we heen moesten. We moesten gewoon de houten deurtjes openschuiven en naar binnen gaan. Best vreemd voor ons, wij zijn gewend aan een dikke voordeur met drie sloten en een deurbel. Snel kwam het personeel aangerend en heel vriendelijk werden we ontvangen. We moesten meteen onze schoenen uit doen en slippertjes aan voor in huis. Onze schoenen werden in een speciale kast gezet en de wielen van de koffers werden schoongemaakt. Deze hadden immers de straat aangeraakt. De gastheer vertelde over de bekendste bezienswaardigheden in de buurt en verzocht ons vriendelijk om om 16:00 uur terug te keren om in te checken.
Daar stonden we weer buiten, moe van de treinreis, klaar om de vreemde stad te ontdekken. Het is hier stukken warmer dan in Tokyo, ook 30 graden, maar dan met veel zon. Het regent dus niet en dat heeft het ook al een tijd niet gedaan zo te zien. Dat is wel weer even wennen, er is niks te merken van een regenseizoen hier!
Marco had een mooie tempel uitgezocht om te bezichtigen, boven op de berg, dus dat is een heerlijke klim met dit weer. Maar het grote complex met de Kiyomizu-dera (tempel) en Jishu-jinja shrine, was zeker erg mooi en de moeite waard. Het was een groot complex met veel bijgebouwtjes. En ook wat eettentjes waar we tussen de middag noodles gegeten hebben. Achter mij zaten schoolmeisjes en toen Marco een foto van mij wilde maken, wilden zij ook graag op de foto, giebelend en natuurlijk met peacevingers. Daarna hebben we nog even hun engels geoefend.
Erna hebben we het Kyoto Imperial Palace bezocht, dat op de UNESCO-lijst staat. Een mooi gebouw dat we van binnen helemaal mochten bekijken, maar niet mochten fotograferen. Er is veel bekleed met goud en uitgesneden uit hout. Er omheen ligt een mooie tuin om in te wandelen.
Terug bij het hotel werden we weer welkom geheten en kregen we eerst een rondleiding. Soms vind ik die vriendelijkheid echt een beetje eng. Het voelt onderdanig soms en als je dan moe bent en eigenlijk gewoon alleen maar een frisse douche en wat rust wilt, is het zelfs irritant. Het was ook wel even wennen aan hoe het allemaal hoort in een ryokan.
De voordeur en kamerdeur zijn schuifdeuren en voor de ramen zitten houten frames met papier. Je mag niet met je gangslippers je kamer in, daar liggen namelijk ... matten en daar mag je nooit met schoeisel op lopen. Voor de wc heb je speciale slippers, welke de wc nooit mogen verlaten. De wc zit in de vloer, je moet er boven hangen met je neus naar de achterste muur. Dit erg hygiënisch, omdat je de hele pot niet aanraakt. Echter is onze motoriek niet gewend aan het hurken, net als het zitten op je knieën en zonder rugleuning. Dat was dus best nog een lastig klusje, ik hoop dat de leidingen waaraan ik hing, nog lang goed vast zullen zitten. Het badritueel is ook een verhaal apart. De Japanners zijn dol op het publieke baden om zo de dag te kunnen doornemen met anderen. Ook onze ryokan heeft publieke baden, deze zijn gescheiden voor mannen en vrouwen.
Je spoelt je eerst af alvorens het bad in te gaan, omdat je dit deelt met anderen. Na je hierin te hebben opgewarmd, ga je er uit om je te wassen. Na je afgespoeld te hebben ga je weer terug in bad op verder op te warmen. Wij hebben dit niet gedaan, ik vind een eigen douche toch fijner. Maar in onze eigen douche en bad moesten we ook dit ritueel volgen. Jullie geloven natuurlijk meteen dat wij ons aan al deze rituelen gehouden hebben, toch?! Wij zouden nooit per ongeluk met de gangslippers naar binnen gelopen of met de wc-slippers de kamer in. Wij hebben ook niet de vieze spinazie-thee door de wc gespoeld die we bij binnenkomst altijd kregen. De gastvrouw kwam de Japanse thee met een koekje dan brengen en volgens ritueel voor ons inschenken. Je zit dan aan een laag tafeltje op een stoeltje zonder poten met een kussentje en met een losse armleuning. De kamer wordt multifunctioneel gebruikt, overdag is het een woonkamer en voor de nacht wordt het omgetoverd tot een slaapkamer. De tafel en stoelen worden opzij gezet en de gastvrouw legt matten op de grond. Hierover legt ze een laken en dekbedden. 's Ochtends rolt ze het geheel weer op en maakt ze er weer een woonkamer van.
Na de warme douche en even chillen zijn we Kyoto in gegaan. Het is heel mooi, de tempels (Boeddhisme) en shrines (Shintoïsme), de straatjes, de huisjes en de tuinen die je glurend door de spleten van de houten schuifdeuren soms kunt zien. Ik kijk m'n ogen uit. Maar de stad is daardoor ook heel toeristisch en druk. In Tokyo waren wij bijzonder op straat, hier zijn we heel gewoon, gelukkig. Het is super om dit allemaal te zien.
Toen we door de straatjes van Gion wandelden, zagen we ineens meiko-san (geisha's in opleiding) langs hobbelen op hun vreemde, ongemakkelijke houten slippers. Ze liepen heel snel, werden van alle kanten gefotografeerd en verdwenen snel in een huis met bewakers voor de deur. Dure auto's en taxi's brachten mannen in nette pakken bij dezelfde ingang. Waarschijnlijk een feestje voor de rijke Kyoto's die de meiko's hadden ingehuurd. Het was voor ons in ieder geval mooi om mee te maken, want dit is natuurlijk een van de meest mysterieuze kenmerken van Japan. Ze zijn zelden te zien op straat en wij hebben ze in het wild gezien! Meiko's zijn geiko's (ofwel geisha's) in opleiding. Rond hun 12e (tegenwoordig 16e) beginnen de meisjes aan de opleiding. Ze gaan dan wonen in een huis waar een otaasan, de moeder, hun verder opvoedt en verzorgt. Ze volgens een opleiding van 4 à 5 jaar voor ze hun ... doen en geiko worden. Ze zijn traditioneel Japanse entertainers, die ingehuurd kunnen worden voor feestjes die meestal plaatsvinden in de ryokan. Ze dansen, zingen en voeren andere rituelen uit om de gastheer, zijn vrouw en hun gasten te vermaken.
Na best lekker Japans gegeten te hebben, zijn we gaan slapen...