Van Amsterdam naar Tokyo

Wat een reis! Het viel ons eigenlijk nog best mee, waarschijnlijk omdat ik toch wel op zag tegen 11 uur vliegen, maar het best snel voorbij. Ik heb niet eens veel geslapen, enkel een uurtje m'n ogen dicht gehad. Ik vond het heel bijzonder dat we om het donker heen vlogen, dat konden we zien op het beeldscherm. De zon scheen constant, maar je kon wel in de verte de duisternis zien, heel bijzonder. Dus moesten we allemaal de raampjes dicht doen, zodat we konden slapen... althans proberen te slapen. Maar ik heb me vermaakt met drie films, muziek luisteren, paps vakantieverhaal en het denken aan wat ik allemaal zou gaan zien.
Tijdens de landing was er weinig zicht, het was slecht weer. Op het laatste moment zag ik nog wat bamboe- en rijstvelden, maar ook golfbanen. Aangekomen op het vliegveld voelde ik meteen de vriendelijkheid van de Japanners. Ze zijn veel aardiger en vooral beleefder dan de chagrijnige Amerikanen op 't vliegveld in New York. De veiligheidsmaatregelen zijn hetzelfde, maar door hun vriendelijkheid voel ik me hier wel welkom.
Met de trein en metro zijn we verder Tokyo ingegaan, op zoek naar ons hotel. En in deze trein begon het avontuur al, vreemde mensen, vreemde taal, vreemde tekens en het meest grappige is dat wij nog veel vreemder voor hun bleken. Wij zijn ook een bezienswaardigheid voor hun! Van top tot teen werden we bekeken, maar iedereen is tegelijkertijd ook heel behulpzaam.
Het hotel, het Conrad Hilton is weer zo'n non-pittoresk geval vol schaamteloze luxe. Ik had na mijn ervaring in het Waldorf Hilton gezegd dat ik nooit meer in zo'n chique hotel wilde slapen... herrinderde me toen ik de lobby betrad. En ja hoor, de kamer is niet anders. We slapen op de 35e van de 37 verdiepingen, dus het uitzicht is super, ik hoop het nog een keer met heel helder weer te mogen zien. De wc is verwarmd en vol automatisch met allerlei knopjes. En de badkamer heeft een grote glazen ruit naar de kamer, in principe kun je in bad met uitzicht over een stukje Tokyo met in verte bij helder weer de zee. Gelukkig kan de luxaflex voor het badkamerraam ook gewoon dicht, natuurlijk automatisch, net als de gordijnen en alle lampen en het 'do not disturb' bordje bij de deur, die je allemaal met de knopjes naast het bed kunt bedienen.
Na een lekker lange, warme douche stortdouche, zijn we snel de stad in gegaan. Als we namelijk maar heel even maar hadden gaan liggen, hadden we niet meer wakker geworden die dag. Als eerste hebben we een paraplu gekocht, het is rainingseason hier, dus wel handig zo'n ding. Het is wel lekker warm, nou ja, benauwd dus eigenlijk. En het regent ook niet constant, maar een zonnetje heb ik nog niet gezien hier. We zijn naar de jeugdige wijk Harajuku gegaan, waar de Harajuku-girls hun vreemde of bizarre of schattige (het is maar hoe je het noemen wilt) outfits showen op zondag. Dit zijn 'n soort rebelse meisjes die vaak op school gepest worden omdat ze anders zijn en dat graag willen laten zien. Maar er bleek een zeer populaire handbalwedstrijd te zijn in het gebouw tegen over het park, althans dat is onze conclusie, niet zeker of dat het ook echt was. Het was voor ons in iedere geval een mooie plek om mensen te kijken, er liepen vooral hippe jongeren de meest vreemde kleding(combinaties), allemaal grote fans van het meidenteam. Wat mij opviel was dat meisjes graag groot willen lijken en daarom hoge hakken aantrekken die niet lekker zitten en dan lopen alsof ze op de wc zitten. En veel jongens willen blijkbaar grotere voeten hebben, want die hebben vaak heel grote schoenen waarvan de laatste 5 cm de lucht in steekt. Heel vaag, maar het zal hier wel hip zijn.
We zijn via het Yoyogi-koen park naar het hippe winkelgebied in die wijk gelopen. In het park kwamen we nog een paar Harajuku-girls tegen die zichzelf versierd hadden in het zwart, het leek gothic. De straten van Tokyo's meest modieuze winkelgebied 'Meiji-jingu Shrine' zijn met elkaar verbonden door heel veel zebrapaden, kris-kros over de kruisingen, de ene nog groter en chaotischer dan de andere. Heel grappig om te zien wat er gebeurt als het licht op groen springt en bijzonder genoeg vindt iedereen z'n weg. En de neon-verlichting is misschien wel indrukwekkender dan op Times Square, dat bestaat tenslotte uit drie kruisende straten (Broadway/5th & 6th av.). Maar hier is straat na straat verlicht en dan hebben we alleen nog maar deze wijk gezien. Wetende dat Tokyo een megastad is met wel 33 miljoen inwoners (6 miljoen in NY).
Ik moet eerlijk zeggen dat het hele gebeuren van deze dag wel een beetje langs me heen is gegaan. Gelukkig kon ik me, door gewoon te beginnen met schrijven en wat opheldering te vragen aan Marco, toch weer een hoop herinneren, maar ik was zó moe gister! Niet heel gek dat ik mijn ogen met moeite open kon houden, na 28 uur wakker zijn en een reis door de tijd te hebben gemaakt naar een andere wereld, toch?! Dus we lagen al om 20 uur te slapen en ik werd 'netjes' na 8 uur slapen wakker... om 4 uur 's ochtends! (Het is hier 7 uur later dan in Nederland) Ik heb een goede jetlag dus, en Marco maar snurken.