Ko Phi Phi

Wauw, bijzonder hoeveel impact je kunt hebben op iemands leven. Dat wij het fijn hebben gehad op Yao Yai, dat was wel duidelijk. Maar hoe Wee, Coconutman, Gardenman, de schoonmaakster, de boekhoudster én Big Boss het vonden met ons, bleek pas echt toen we afscheid namen. De nodige foto's werden nog even snel gemaakt, lieve woorden werden uitgesproken en Wee stond er op dat we volgend jaar naar Myanmar komen. Met tranen in zijn ogen zei Wee ons gedag. Toen ik Coconutman een hand gaf, wilde hij me niet meer loslaten en huilend zwaaide hij ons uit. We reden het terrein af langs de bungalows en vanaf de balkons blies de schoonmaakster handkussen naar ons. Dit had ik niet aan zien komen. Ik was er stil van. Wat een mooie herinneringen liggen er op dit eiland.

En wat een contrast met Ko Phi Phi.

De longtailboot waar ik me zo druk over maakte de afgelopen dagen, was best groot, en helemaal alleen voor ons. De zee was redelijk kalm, de kapitein had geen haast en het uitzicht was schitterend. Het viel dus allemaal mee. En toch hou ik er niet zo van. De boot moest rondom het eiland varen om bij ons hotel te komen. Hierdoor kwamen we langs schitterende stukken waar de hoge kliffen de zee instortten. De zee kleurde helder blauw-groen en de kliffen waren onbegaanbaar en met oerwoud bedekt. Vreemd gevormde kleine en vaak onbegaanbare eilandjes omringen het eiland.
Terwijl de boot de baai in vaarde en dichterbij het bewoonde deel kwam, werd al langzaam duidelijk hoe druk dit eiland is. Het eiland is denk ik een derde van Yao, maar wordt bezocht door 100 x zoveel mensen. Ik snap het wel, het is supermooi. Maar dat is helaas alleen nog te zien als het je lukt de toeristen weg te denken.

De boot zette ons af bij het strand en we sleepten met onze koffers over het zand naar het hotel. Daar werden we zeer onaardig ontvangen, het leek alsof we doorzichtig waren. Gelukkig werden we wel geholpen met onze koffers, daar ons huisje op flinke hoogte gelegen was. Ik vind het knap wat die jongens allemaal naar boven tillen met deze warmte. Het huisje was prima en het uitzicht was ook super mooi! Toch zag ik dat op dat moment nog niet echt. Een negatief gevoel bekroop me meteen toen we de baai in vaarden. Ik moest erg wennen na de rust, vriendelijkheid en de relaxte sfeer van Yao. Dit was compleet tegenovergesteld. We zijn aan het strand gaan liggen en hebben 's avonds heel lekker gegeten in het hotel. Samen met heel veel kattenvriendjes! Net als bij het ontbijt, de lunch en iedere tussendoortje bij het zwembad of op het strand.

Oudejaarsdag hebben we bij het zwembad doorgebracht. Het werd steeds warmer, de storm waarvan we een staartje mee pakten was blijkbaar voorbij. Verder maakten we die dag niet veel mee. Tot er een grote stok uit de boom kletterde en even later de poolguy als een gek water naar iets stond te gooien. Er bleek een slang uit de boom gevallen te zijn, hij was waarschijnlijk te zwaar voor het takje dat hij uit koos. Het was een felgroene slang van ik gok 150 cm en we zagen hem op zijn gemakje een andere boom in glijden. Ik vond dit genoeg reden om nog maar eens een ontspannende Thaise oliemassage te nemen. Vraag me alleen nog steeds of ik me heb laten masseren door een man of een vrouw, haha.

's Avonds was het feest, het verplichte feest van het hotel. We konden bij het boeken namelijk niet anders dan er een kaartje voor kopen. Mijn negatieve gevoel had ik inmiddels omgebogen en ik had er helemaal zin, feestkleding aan, feesthoed op, fles wijn en de eerste bucket erbij en gáán! We begonnen met een buffet, op het strand. Door de stand van de maan was het tij echter zo hoog opkomend dat ons gehele tafeltje in de branding terecht kwam. Een bijzondere ervaring.
Het buffet was trouwens echt heel goed. En ondertussen begon de show op het grote rijkversierde vrolijk gekleurde podium. De ene na de andere Thaise act volgde, in het Thais-Engels aan elkaar gepraat door een giebelende sjiek geklede Thaise. Na het buffet gooide ze er ook spelletjes tussendoor, waarbij vrijwilligers bijvoorbeeld een stoelendans moesten doen. En de Thaise acts maakten plaats voor dragqueens. Hilarisch. Maar ook steeds saaier, het strand liep langzaam leeg. Steeds meer mensen besloten het moment suprême ergens anders te vieren. Waaronder ook de gezellige groep Aussies die naast ons zaten en we later op de avond weer tegen kwamen. Want ook wij zijn een deurtje verder gaan kijken. M'n eerste keer in het drukke dorp viel eigenlijk best mee na een paar wijntjes.

We ploften ergens neer bij een vuurshow op het strand. Knap wat die jongens doen, en gevaarlijk ook. De geur van benzine is heftig en de kans dat er iets mis gaat is behoorlijk aanwezig. Aan veiligheidsregels doen ze hier duidelijk niet, maar dat is dan ook wel wat het extra mooi en spannend maakt.
Wanneer het nu precies twaalf uur was, was een beetje onduidelijk. Niemand telde af en aan de andere kant van het eiland was al vuurwerk te zien. Maar goed, wat doet het er toe, het feest brak los. De Aussies bleken daar ook te zijn en uiteindelijk hebben we daar de hele verdere avond mee doorgebracht. We zijn op een strandfeest terecht gekomen aan de andere kant van het eiland. Ik weet nog dat het heel gezellig was, dat ik onwijs gedanst heb, dat we nog wat buckets weggewerkt hebben en dat we uiteindelijk om half zes in bed lagen... Toen was het bij jullie bijna nieuwjaar.
Nieuwjaarsdag is heel snel gegaan, snap het ook niet hihi. We hebben het ontbijt en de lunch overgeslagen en zijn ergens eind van de middag op het strand pas echt wakker geworden. Het was wel een leuk feessie dus. De Aussies hebben we helaas niet meer gezien, maar dat is misschien maar beter ook, anders hadden we gehoord wat er allemaal nog meer gebeurd is.

De dag erna zijn we een snorkeltour gaan doen. Ik wil niet weer negatief zijn, maar ik kan niet anders. Ook hier was de begeleiding zeer slecht. Er werd nauwelijks iets gecommuniceerd of uitgelegd. We werden met een speedboot opgehaald bij het hotel en na nog tig keer stoppen om toeristen in te laden werden we weer gedropt op een strand verderop waar we onszelf snel flippers aan moesten meten. Daarna werden we een andere speedboot opgestuurd en daar gingen we. En dat allemaal door middel van handgebaren.

De eerste stop was meteen verschrikkelijk. Monkey Beach. Een stukje strand dat alleen te bereiken is via het water, maar waar de apen vanaf de kliffen het strand op komen om het fruit van de toeristen aan te nemen. Ik zag de bui al hangen en wilde de boot niet af. Maar ik moest. Er lagen zeker dertig afgeladen speedbootjes die de toeristen het strand opstuurden. Ik heb het schouwspel van een afstandje staan bekijken en vraag me af wie er nou aapjes keek. Er ontstond een ruzie tussen een aantal apen die luid krijsend tussen de mensen begonnen te rennen. Er ontstond een soort panieksituatie. Het is ook best gevaarlijk, maar het zijn dan ook wilde dieren. Het lijkt wel of mensen dat vergeten. Ze begonnen de apen nat te gooien, tot ze ver genoeg de bomen in waren. Ik voelde machteloos. Zonder dat ik het wil, heb ik bijgedragen aan deze gekte, het is gewoon dierenmishandeling. Met tranen in m'n ogen van boosheid en onbegrip, probeerde ik het te vergeten en te genieten van de rest van de dag. Maar dat was niet makkelijk. Het eiland is zo mooi, echt, maar je kan het alleen maar zien als je alle toeristen weg denkt. En ik was er zelf ook een. Ik hoop maar dat ik niet de enige ben die er zo over denkt, dat niemand hier eigenlijk deel van uit wil maken en dat we er eigenlijk allemaal ingeluisd zijn. Als ik dit allemaal had geweten, had ik er nooit naar toe gegaan. Wat mij betreft is dit eiland verpest.

We zijn het hele eiland rondgevaren en hebben veel mooie plekjes gezien. Kleine baaitjes, oa die van de film The Beach, maar ook eentje helemaal verscholen tussen de kliffen met grotten. De stranden zijn hier wit, liggen vol met koraal en het water kleurt helder blauw.
We hebben een aantal duiken gemaakt om te snorkelen. Het was mooi, we zagen veel rijk gekleurde vissen, zeekomkommers, en anemonen. We zijn nog op sharkpoint geweest, maar hebben geen haaien gezien. Marco heeft wel een clownvisje gezien, die van Nemo. Ik ben niet elke keer meegegaan, had er niet zo'n zin in en ik was blij toen we weer terug bij het hotel waren.

De laatste dag zijn we Long Beach op gaan zoeken. Het was een wandeling van ongeveer een half uur klimmen en klauteren door de bossen, over wat kleine klifjes en mini strandjes langs de zee. Eindelijk was ik heel even in m'n element. Onderweg stapte ik net naast een slang die in de aanvalshouding lag. Marco wees me er op, maar ik had hem niet gezien. Ik heb de rest van de vakantie moeten aanhoren dat ik wel dood had kunnen zijn, ondanks we geen idee hebben of hij giftig was. Long Beach was ook druk, maar ook weer heel mooi. Het was onze laatste dag aan het strand. Morgen varen we terug naar het vasteland en vliegen we van Pukhet naar Bangkok, waar we nog twee nachten blijven. Ik keek er gek genoeg naar uit om weer de drukte en chaos van Bangkok te beleven.
's Avonds zijn we als afsluiter een hapje en dranken in het dorp gaan doen. We werden aangetrokken door de live muziek. Maar hoe dichter we bij het terras kwamen, hoe slechter en grappiger het werd. Op het grote terras zaten precies twee mensen. En wij. Een ouder koppel gekleed in peppi en kokki-stijl vermaakte zichzelf in ieder geval kostelijk met hun spetterende optreden. En ons ook, geweldig. Het hele arsenaal van Amerikaanse toppers kwam vals langs op z'n Thais-Engels. En blij en dankbaar dat ze waren met ons enthousiaste applaus! We hebben ze een tipje gegeven voor hun serieus bedoelde komische show en de buigingen gingen maar door. Dat was een leuke afsluiter van Phi Phi.