Ko Yao Yai

Over m'n verjaardag heb ik niet veel te schrijven. Die hebben we voornamelijk reizend doorgebracht, van tuktuk naar vliegveld, wachten, vliegtuig, weer wachten, weer vliegtuig en tot slot een uur met de taxi naar het hotel. Een heel nieuw luxe en dus saai en onpersoonlijk hotel, in Karan op Phuket. We hebben er wel wat gegeten bij een 'romantisch' tl-buisrestaurantje en een lekkere cocktail op m'n verjaardag genomen.

Gelukkig was het maar voor één nachtje, omdat het te veel was op één dag om meteen door te reizen naar het eiland Yao Yai. Dus de volgende ochtend vroeg zijn we op de boot gestapt om de oversteek te maken. Het leek prima weer, maar eenmaal op zee ging het er behoorlijk ruig aan toe. We maakten heel grote klappen op het water! Het leek een beetje op de zee bij Tanzania... waar ik heel erg zeeziek werd. Gelukkig had ik genoeg Primatourtjes geslikt voor dit ruige halfuurtje en kwamen we ongedeerd aan op dit mooie rustige eiland.

We werden opgehaald bij de pier, door de baas zelf zo bleek later. Hij bracht ons naar een klein gezellig hotelletje bij het strand. Ons huisje staat vooraan en heeft direct zicht op de zee, vanuit de luie stoelen op de vlonder en zelfs vanuit bed. We zien 's ochtends de zon opkomen en 's avonds de inktvis vissersboten aan de horizon die de lucht groen laten gloeien.

Op kerstavond, de avond van de dag dat we aankwamen, was er groot feest. De kerstboom stond klaar, er lagen cadeautjes onder de boom, en blijkbaar zou er een optreden komen. Iedereen was in kerstsfeer, zowel de gasten als de crew. Tijdens het eten verzamelden zich steeds meer mensen, vooral kinderen, op het terras. Er stond duidelijk iets te gebeuren. We kregen eerst een optreden van vier meiden gekleed in traditionele Thaise kleding die een dans deden. Daarna kwamen er vijf kleine dreuteltjes in kerstvrouwenpakjes het podium op. Nog geen vier jaar waren ze denk ik, zó schattig. Ook zij deden een dansje, maar op echte kerstliedjes. Tot slot voerde een jongen gekleed in een traditionele kleding een dans op. Ze gingen ook allemaal met alle gasten op de foto en het hele dorp was uitgelopen om de kerstviering te aanschouwen. Ik vond het heel leuk, maar ook heel erg bijzonder. Omdat 99% van de eilanders moslim is. Moet je voorstellen dat in Nederland een suikerfeest wordt georganiseerd door Christenen, speciaal voor de moslims. Dat is niet echt realistisch toch? Aan het eind kregen alle dansers een cadeautje en wij ook. Alle mannen kregen een hoedje, haha. En alle vrouwen kregen een mooie zijden sjaal. Het was een mooi begin van ons verblijf hier.

We blijven hier zes nachten en dus leren we de crew aardig kennen. Vooral Wi. Wi is de man van de bediening in het restaurant. Verder heb je de baas, de dame van de boekhouding, de schoonmaakster, de kokkinnen, de Coconutman en de Gardenman. Veel meer mensen zijn er niet. Met Wi hebben we hele gesprekken, hij komt uit Myanmar en is hier naartoe gekomen om te werken. In zijn land is er nauwelijks werk legt hij uit. Wi is grappig, hij lacht de hele dag en vertelt van alles in het Birmees-Thais-Engels. Hij wil ook van alles van ons weten, maar als we dan dingen vertellen die voor ons normaal zijn dan reageert hij telkens weer onwijs verbaasd. Hij vindt ons dan gek en rijk en zichzelf een beetje zielig. Hij benoemt regelmatig dat hij maar 300 baht per dag verdient en alleen maar werkt en slaapt. Maar hij blijft lachen en geïnteresseerd in onze gewoontes.

Gardenman en Coconutman spreken geen Engels. Gardenman onderhoudt, vanzelfsprekend, de tuin. En hij lacht lief en mmmt naar ons. We moeten er erg om lachen. Coconutman is manusje van alles volgens mij, maar we noemen hem Coconutman omdat hij vrijwel elke dag de Coconuttree beklimt, met blote handen en voeten en zonder hulpmiddelen, om vanzelfsprekend, cocosnoten te oogsten. Af en toe helpen ze beiden in de bediening, maar altijd samen met de baas of Wi. Nooit alleen omdat ze geen Engels kunnen. Wi zegt dat ze het ook niet zullen leren, ze zijn nooit naar school geweest. Wi wel, maar heeft het niet afgemaakt, het is te duur. Daarom is hij nu hier, zodat hij dan weer terug kan naar Myanmar om weer naar school te gaan. Wi is 26 en nog niet getrouwd. Hij gelooft zelf ook niet echt dat dat ooit zal gebeuren. Hij heeft namelijk geen geld en om een vrouw te veroveren heb je geld nodig. En ondertussen blijft hij keihard zijn best doen voor ons, net als de anderen, we worden in de watten gelegd. En dan verdien je ook wel een extraatje!

Behalve op kerstavond hebben we verder niet echt meer iets van kerst meegekregen. Op de kerstdagen zelf werd er door de crew geen aandacht aan gegeven. Het is dat het thuisfront Facebook en Whatsapp volplakte met lekker makende gourmet en kerstdiner foto's, maar anders had het verder volledig aan ons voorbij gegaan. Ook over de Tsunami van precies 10 jaar geleden hebben we niets meegekregen. Ik had wel een herdenking of iets dergelijks verwacht. Misschien dat dat wel heeft plaatsgevonden, maar dan meer in huiselijke sferen, het werd niet met de gasten gedeeld in ieder geval.

Het plan was om hier lekker te gaan relaxen na onze avonturen in Bangkok en Cambodja. Dat hebben we precies twee dagen volgehouden, tijdens de kerstdagen. Daarna werd ik er knettergek van. De dag na kerst hebben we scooters gehuurd en zijn we het hele eiland over gesjeesd. We begonnen in het noorden, waar we een mooi verlaten strand vonden en daar even van genoten hebben. Maar we wilden de rest ook zien en zijn daarom die enige betonnen weg van noord naar zuid helemaal uitgereden. Het werd steeds heter, het was de eerste dag dat de zon continu scheen. We zijn op verschillende plekjes gestopt onderweg om wat te drinken of te eten of te tanken. Wat telkens weer een verhaal op zich was. De mensen spreken sporadisch drie woorden Engels, dat maakt het al een uitdaging. Bijzonder zijn de prijzen, voor nog geen 25 cent heb je een pak donuts en voor €1,50 gooi je je tank vol. En ook dat gaat op een bijzondere manier. Er staan wel een soort houten kraampjes langs de weg, met doorzichtige cilinders, gevuld met groene, gel of rode vloeistof, en slangen er aan. Maar toen we de scooter vol wilden laten tanken, kwamen ze met Coca Colaflessen en trechtertjes aan. Hilarisch!
Eind van de dag reden we vermoeid en verbrand weer terug. Ik riep de hele dag dat ik niet van die ene betonnen weg af wilde en niet over de offroad zijweggetjes durfde. Maar toch, bijna bij het hotel, liet ik me verleiden. Ik zag een bord dat zei dat er aan het einde van dat weggetje nog een mooi verborgen strandje moest zijn, althans dat hoopte ik. Maar na een kilometer hobbelen en slippen door modder, leek het toch een illusie en besloten we om te keren, weer die kilometer door de modder glijdend. Eenmaal terug op het veilige beton, moest ik even op adem komen, waarom doe ik dat soort dingen toch altijd?!
Het gevolg van het avontuur was dat op ongeveer twee kilometer voor het hotel mijn band lek ging. Ik moest afscheid nemen van mijn scooter en bij Marco achterop om terug te komen. Volgens de baas gebeurt dat heel vaak, ik snap het niet, haha.

De dag erna werden we weer langzaam wakker door de opkomende zon. Maar ook door een nieuw geluid, zacht piepende of krijsende geluidjes. Al dagen zien we een kat ronddwalen over het terrein, waarbij duidelijk zichtbaar is dat ze net een nestje heeft geworpen. En op die vroege ochtend had moeder bedacht de kleintjes, van hooguit een paar dagen oud, naast ons trappetje te leggen, verscholen tussen de bladeren. Vier kleine minipoesjes lurken de graatmagere moeder lustig leeg. Het is een schattig gezicht, maar ik denk dat ze het geen van allen gaan redden. Moeder ziet er zo ziek, mager en lusteloos uit en ze neemt niks te eten van me aan, echt zielig.

Die dag hebben we weer niks anders gedaan, dan genieten van het uitzicht, de zee, de zon, het zwembad en het eten. Althans Marco geniet van het eten, op de pepers na, die af en toe er voor zorgen dat het vuur via zijn neus er weer uit spuit, als hij er per ongeluk op een bijt. Ik vind het Thaise eten maar niks. Ik heb het geprobeerd, maar werd er twee keer achter elkaar ziek van. En ik vind het stinken, de bereiding ervan al, maar ook de mensen gaan er echt van stinken. Ik hou het wel bij de continentale gerechtjes. Verder was de enige afleiding het weer, wat 's middags steeds overging in een enorme hoosbui met windstoten en soms een klap onweer, om vervolgens als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Zodat we 's avonds met een heerlijk aangename temperatuur op het terras konden eten.

En de dag daarna werd ik echt gek, van het niks doen. Het lijkt zo lekker, ik had er ook zo'n zin in vooraf, om lekker te luieren en uit te rusten van alles. Ik besefte het nog niet zo, maar als ik niks om handen heb ga ik alleen maar nadenken en word ik stil en gaat m'n velletje verkeerd zitten. Ik móét gewoon iets doen. Het eerste idee was om te gaan kanoën op zee. Dat bleek echter een heel slecht idee. Intimi weten hoe goed Marco en ik kunnen samenwerken. En anderen kunnen zich wellicht nog wel het familieweekend in de Ardennen herinneren, waarbij er ook duikboten tussen de kano's bleken. Dus behoeft dit geen verdere uitleg denk ik.
Een beter plan was het om weer de scooters te huren. We hebben het eerste strand opgezocht dat we vorige keer gevonden hadden. Compleet verlaten, het strand grenzend aan het oerwoud. De zee is niet zo helder en heel erg warm, maar het uitzicht is geweldig en er is helemaal niemand. Alleen rare spring visjes. Geen idee wat het zijn, maar ze hebben vinnen en een soort van pootjes en de ogen staan op stokjes op hun hoofd. En ze springen alle kanten op in de branding. Weird! En onwijs veel krabben. Heel kleine, maar ook best grote. Die allemaal hard weg rennen als je er aan komt, of als je achter ze aan gaat rennen. Ik weet het, ik ben best een beetje gestoord af en toe. Maar daar lig ik nu dit verslagje te schrijven. Tot we het weer zat zijn.

Morgen gaan we verder, naar het eiland Phi Phi. We worden per longtailboat er heen gebracht, omdat er geen veerdienst gaat in dot seizoen. Dan hadden we eerst weer terug naar Phuket moeten varen en dan daar vandaan naar Phi Phi. En dat terwijl de eilanden in een soort driehoekje van elkaar liggen. Zonde van onze tijd was onze redenatie toen we boekten en zo werd er speciaal voor ons een longtailboat geregeld. Maar de longtailboat zal wel langzamer varen dan de speedboot. Ik ben benieuwd en hoop dat de zee rustig is...

Ps. Vlak nadat ik bovenstaande had geschreven en ik een duik in zee nam, zagen we een zwarte lucht boven de bergen opdoemen. We hebben snel alles ingepakt en hebben net op tijd beschutting gezocht onder een golfplaten dakje. Het begon onwijs te stormen, veel harder dan het de afgelopen dagen deed. Takken vlogen rond en het zand stoof in onze ogen. Het goot. Na ruim een uur was het was rustiger en konden we op de scooter terug. Onderweg hebben we nog ergens gegeten, maar het weer werd er niet beter meer op. Het bleef grijs en hard waaien. Ik kreeg het zelfs koud! Terug bij het huisje waren ze de schade aan de tuin al aan het herstellen. Ze reageerden bezorgd of we wel oké waren. Na een lekkere warme douche waren we dat wel weer. Nu maar echt hopen dat het morgen weer rustig is allemaal!