Trainmarket, Floating Market & Bridge over Kwai

De volgende dag werden we al heel vroeg opgehaald door onze gids om een aantal hoogtepunten van Thailand te gaan zien. We hadden al snel door dat ze niet erg enthousiast was en we zelf goed moesten doorvragen om iets te kunnen leren. En ook de chauffeur had niet veel te vertellen dus we konden de lange afstanden mooi gebruiken om een beetje bij te slapen en de omgeving in ons op te nemen.

Na zeker een uur door de files van Bangkok te zijn gekropen, was nog een klein stukje naar de markt die beroemd is omdat het gehouden wordt langs de treinrails. Drie maal per dag komt daar de trein voorbij, waarbij het overigens heel normaal is dat hij een uur of langer te laat is. Wanneer hij er aan komt seint hij, waarop de marktlui de hangende kraampjes binnen no time binnen halen en zonodig de spullen van de rails halen. Alles staat tegen langs en op de rails. Als de trein voorbij is, staat alles weer binnen twee minuten op zijn plek. We hebben het helaas niet mee mogen maken, daar het moeilijk inschatten is wanneer de trein zal arriveren. Maar ik had het tafereel graag gezien!

We zijn de rails uitgewandeld langs alle kraampjes met etenswaren. De meest bijzondere producten met bijbehorende geuren komen voorbij. Vlees ligt gewoon zo uitgestald, niks gekoeld, varkenspoten, kippenkoppen en poten, speklappen noem maar op. Vis wordt wel op ijs gekoeld en live in stukken gehakt. Ik zag tijgergarnalen, nog levende krabben en palingen, makrelen, inktvis en stapels kleine garnaaltjes. Chilipepers en knoflook in alle vormen en maten, allerlei soorten groenten en kruiden. Maar ook kikkers vers voor €2 per kilo of gebakken als saté op een stokje. Het vrouwtje vroeg lief of we wilden proeven, ik heb maar heel lief terug gelachen en ben snel doorgelopen.

Een stukje verder waren allemaal kraampjes met klaar gemaakt eten, gebakken bananen, zoetigheidjes, snoepjes, worstjes en diverse Thaise 'fastfood' maaltijden. Je kunt je wel voorstellen dat het daar heel bijzonder rook, soms lekker, soms vies en alles ertussen. Dit soort marktjes zijn overal, echt overal langs de straten, ook in Bangkok.

Erna zijn we naar de drijvende markt gereden. Van oudsher was deze markt echt en bedoeld voor het handelen in etenswaren. Tegenwoordig is het een echte toeristische attractie. Toch was het wel leuk. Een longtailboot met een bizarre motor bracht ons langs de vele kraampjes aan de kant. Langzaam werd het steeds drukker en op een bepaald moment vaarden we met andere toeristenbootjes voor achter en zij geklemd aan elkaar door de kanaaltjes. Hier en daar kwam een bootje met Thais fastfood of drinken ons tegemoet. Het is duidelijk dat dit geen originele markt meer is, maar we kregen een aardig beeld van hoe het er hier vroeger aan toe ging en op andere plekken nog steeds aan toe gaat.

We reden verder naar de beroemde brug over de rivier Kwai. Het is de spoorbrug die gebouwd is bij de Thaise plaats Kanchanaburi en onderdeel is van de zogenoemde dodenspoorlijn. De spoorlijn was 415 km lang en liep van Myanmar door Thailand naar Birma en werd voor handelsdoeleinden gebouwd.
De spoorbrug is gebouwd over de rivier de Khwae Yai, ofwel Kwai. Bij de constructie van de spoorlijn verloren 16.000 westerse krijgsgevangenen en 90.000 Aziatische werkkrachten het leven aan ondervoeding, tropische ziekten en mishandeling, onder wie ook veel Nederlanders. Zij liggen begraven op de begraafplaats vlakbij die we ook even hebben bezocht. Heel apart om daar dan Nederlandse namen op geschreven te zien. En dit verhaal maakt de brug bijzonder, en natuurlijk de niet helemaal waarheidsgetrouwe film erover, want eigenlijk stelt het verder niet zo veel voor.

Eind van de middag waren we terug in Bangkok. We zijn 's avonds nog naar een groot winkelcentrum gegaan per boot. Vlak naast het hotel ligt een van de kanalen die dwars door de stad gaan. Daarover kun je met een bootje, een soort watertaxi die eigenlijk vooral gebruikt wordt door de locals, van halte naar halte. Ik ben nu echt aan het bedenken hoe ik dit goed uit kan leggen, want het was weer een hele belevenis.
Stel je voor dat je in een heel donker vaag straatje loopt waar je van je levensdagen niet zou lopen... Daar was de halte, langs het kanaal aan een donker achterpad. Het bootje waarop misschien wel 50 mensen tegen elkaar aan gedrukt zaten, kwam pijlsnel naar de halte. We hadden 10 seconden om er in te klimmen voor hij al weer weg voer. De plastic zijkanten werden gehesen tegen de wind en het dak lieten ze zakken om onder de bruggetjes door te kunnen. Met een noodgang sjeesde hij door het kanaal. We rekenden 25 cent pp af en twee haltes verder probeerden we weer zo snel mogelijk het bootje uit te klimmen zonder te zwemmen. Pfff, dat ging maar net goed. Waar we uitstapten was de buurt niet veel beter, of in ieder geval voor onze begrippen. Het was er aarde donker en mensen zaten er gewoon tv te kijken en eten te bereiden, midden op straat. Het was alsof je door hun huis liep. Niet veel verder was het grote moderne winkelcentrum, dat hiermee een groot contrast vormde.

Mah Boon Krong of MBK genoemd. Het winkelcentrum heeft 7 verdiepingen en is 330 meter lang. Het heeft ruim 2500 winkels en 150 eet- en drankstalletjes van bij elkaar 89.000 vierkante meter. Toen MBK in 1985 openging was het het grootste winkelcentrum van Azië. Het is een wirwar van met tl-buis verlichte gangen met saaie shops en we zijn er snel weer weg gegaan! Op de terugweg hebben we maar weer 'gewoon' de tuktuk genomen.