Amsterdam-San Casciano

Thuis scheen eindelijk het zonnetje en hier was het bewolkt en spetterde het... Voor we het wisten waren we geland in Milaan. We haalden onze Alpha Romeo Giuiletta op voor een proefrit van 3 weken,  hij had nog maar 4000 km weg. En rond de middag reden we de autostrada op, op weg naar Maranello om het Ferrarimuseum te bezoeken. 

Onderweg zagen we een colonne gestrandde autootjes staan. Het was de lippenstiftenbrigade. Op Schiphol wachtte een groepje oudere dames op de zelfde vlucht als wij. Een van de dames kwam parmant aanwandelen bij de rest van haar vriendinnenclub en deed hen een voorstel; "dames, zullen we nog even lekker gaan lippenstiften?" Tijdens de vlucht schoof een arsenaal aan lippenstiften heen en weer van raam tot raam en de handruggen kregen de meest uiteenlopende kleuren. Waarschijnlijk had een van de dames haar cherry blossom stift onder bijrijdersstoel laten vallen en moest de gehele colonne helpen zoeken. Ik was steeds net te laat voor een foto. 

Aangekomen bij Ferrari werden we meteen uitgenodigd om een rondje in een Ferrari te rijden, looking was free. Maar eerst bestelde ik een echte Italiaanse espresso, even bijkomen van de eerste rit. 
Binnen stonden de Ferrari's binnen handbereik. We mochten ze niet aanraken, maar konden ze zo wel van alle kanten bekijken. Een klein Italiaans jongetje maakte gebruik van het feit dat hij nog niet had leren lezen en klom zonder moeite in een van de eerste F1 wagens. Ik keek hem enigszins jaloers en lachend aan, hij keek mij vragend aan. En niet lang daarna snelde zijn moeder boos op hem af... dit keer was ik op tijd voor een foto.
Na het bekijken van de Ferrari's, de prijzenkast en een foto met mijn kartonnen held Fernando Alonso, hebben we buiten een rondje gewandeld langs de Ferrari's en Lamborghini's waarin je een ritje zou kunnen maken. Maar het kijken naar het geklungel van anderen en het luisteren naar het starten van de motoren was al leuk genoeg. Een grote wolk van testosteron hing boven het plein. Het hele dorp staat in het teken van Ferrari, de kans dat je als inwoner ooit een aanrijding hebt met een Ferrari is heel groot vermoed ik.

Na een snack zijn we doorgereden naar San Casciano in Val di Pesa. Eingelijk heet het dorpje waar onze agriturismo staat Montefiridolfi, wat bestaat uit hooguit 3 huizen en 2 boerderijtjes verspreid over een lang smal bergweggetje. Voor ons sprong een hertje over de weg. Aangekomen bij La Collina, kwam een moeilijk kijkende vrouw naar ons toe. "Zimmer?" zei ze en ik gaf haar de voucher. Haar vriendelijk lachende gepensioneerde man kwam haar helpen. Al snel werd duidelijk dat zij 3 woorden duits en geen engels spreken, maar met handen en voeten kwam alles goed. Wat een uitzicht! Intussen waren alle wolken verdwenen en scheen de ondergaande zon over de vallei die een paar kilometer voor ons uitstrekt. In het huisje stonden twee flessen Chianti huiswijn op ons te wachten. Binnen no-time stonden we met een rood wijntje in de zon te genieten met uitzicht op de olijfbomen, wijngaard en middeleeuwse huizen in de heuvels. Kortom: van alles wat je van Toscane verwacht. We werden vergezeld door een nieuwsgierige lapjespoes die meteen ook even ons huisje inspecteerde, het bed probeerde en de tuin muisvrij beloofde te houden.

San Casciano ligt zo'n 8 km bij ons vandaan en is het dichtsbijzijnde dorp waar iets gebeurt. We zijn daar 's avonds heen gereden om in het ietwat toeristische centrum te gaan eten, heerlijke bruchette met vanalles en een pizza, zoals een goede pizza hoort te zijn.