De Etna

Gisteren zijn we vanaf de teen van de laars naar de veerboot gereden en overgestoken naar Sicilië. We overnachten hier twee nachten en op vandaag hebben we de Etna beklommen. Dat was andere koek dan de Vesuvius! De Vesiuvius is 1279 meter hoog en slaapt. De Etna inmiddels 3340 meter hoog en is klaar wakker. De laatste eruptie was afgelopen 24 april en op dat deel van de vulkaan mogen we dan ook niet komen. 

Ons hotel ligt op zo'n 750 meter hoogte op de vulkaan en met de auto zijn we naar de kabelbaan gereden die ons naar 2500 meter bracht. Daar vandaan kun je met Jeeps naar 2920 meter, waar de zuioost-krater is. Tot hier mag je de vulkaan zelf bewandelen, maar wij vonden dat iets te veel klimmen, het zou zo'n zes uur in beslag nemen. En we konden merken dat we hoog waren, we hadden wat meer moeite om op adem te blijven dan anders. We hebben onderweg naar de sportievelingen gezwaaid en ze aangemoedigd. 

Met een gids mag je van daar tot 3000 meter wandelen, langs de zuidoost-krater die in 2002 voor het laatst is uitgebarsten. Wow, daar was het koud! In de auto zagen we de temperatuur al wat dalen, maar helemaal boven waaide het heel hard en lag er nog veel sneeuw. We wisten dat het koud kon zijn, maar hadden zo koud niet verwacht. We hadden beiden een brainfreeze. Gelukkig waren we redelijk voorbereid en hadden we verschillende lagen in onze tas gestopt.

Onderweg reden we alleen maar langs lavastenen. Eerst zagen we nog wat bomen en bosjes. Later waren het zwarte rotsen met plantjes met paarse en gele bloemen. Nog wat verder stonden alleen nog wat droge graspollen en een paar verdwaalde gele bloemetjes tot dat er helemaal niks meer groeide. Alleen nog een groot zwart maanlandschap met grote rotsen, kleine stenen, grind en as dat in onze ogen waaide. Langzaam smeltende pakken sneeuw zorgden hier en daar voor een stroompje en het stikte er van de lieveheersbeestjes, waar Marco dan ook een complete fotoreportage over heeft gemaakt.

De zuidoost-krater heeft vier monden waar nu stoom uitkomt, doordat het daarin nu ruim 200 graden is. Als we een beetje in het grind rommelden voelden we de warmte. Als je geluk hebt, kun je wat lava zien stromen, maar helaas dat hebben wij niet mogen zien. We stonden daar op de 150 meter lava  die deze krater heeft doen groeien bij de ruptie, dus in 2002 hadden we daar 150 meter lager gestaan. 

Het uitzicht was waanzinnig, je kunt onwijs ver weg kijken. Mits er geen wolken zijn,  want die drijven regelmatig voorbij en dan lijkt het net alsof je op het dak van de wereld loopt. De uitbarsting van deze krater heeft er in 2002 nog voor gezorgd dat kabelbaan en de souvenirswinkeltjes en barren op die hoogte verwoest werden. Iedereen was op tijd weg en de stroom heeft geen dorpjes aangedaan.

Nog 340 meter hoger zagen we de top van de vulkaan, waar we niet mochten komen, omdat het daar te gevaarlijk is. Grote stoomwolken komen er uit en grote stukken van het zwart waren groen en rood bedekt door zwavel. Die krater stoot ook zwavel en CO2 uit. Terug bij de kabelbaan hebben we zelf nog een stukje rondgewandeld, maar wat een geklim en geklauter is dat als je zo weinig adem hebt... respect voor zij die het aandurven.

Terug in het hotel ontdekten we zwart zand in onze neus, oren en haar (nou ja ik dan) en stonken we naar vulkaan. We hebben na een verfrissende douche van het zonnetje genoten en ons even opgewarmd! 

's Avonds zijn nogmaals op zoek gegaan naar een gezellig restaurantje in het dorp, maar dat is niet gemakkelijk. Het is hier uitgestorven, enkel wat oude mannetjes op de bankjes van het kerkplein en hangjongeren zijn te vinden op straat. De gelaterias zijn gesloten en de paar restaurantjes die er zijn gaan pas laat open, op zijn vroegst om acht uur. Het handje vol toeristen kan de restaurantjes dan ook niet vullen in dit vroege seizoen. We vonden een multi-culti-tentje met zowaar een nederlands sprekend italiaans meisje. Wij verbazen ons er al over dat zo weinig mensen hier engels spreken, zelfs het personeel in het hotel spreekt geen engels. Maar zij spreekt nederlands, omdat ze een tijdje in Nederland heeft gewoond. Dat nodigde mij uit om wat vragen te stellen waarop ik wellicht eindelijk een antwoord zou krijgen. Het klopt echt dat Italianen zo laat eten, ze eten zeker niet voor acht uur en soms pas om middernacht. Ze vertelde dat Italianen eigenlijk gewoon altijd en veel eten. Het ontbijt bestaat uit cappuchino en een croissant of brioche rond tien uur. De lunch is uitgebreid en duurt van twee tot half vier ongeveer. Dan eten ze tussendoor nog ergens een panini (broodje) of pizza onderweg en 's avonds rond negen à tien uur eten ze antipasti (voorgerecht) met brood, 1e piatti (pasta), 2e piatti (vleesgerecht) met salade en dan iets dolce (zoets) of een kaasplankje.
En het zijn echt geen kleine porties. Ik nam vanavond spaghetti alla Norma, een traditioneel Siciliaanse pasta, en dat was heel veel, ik kreeg het bij lange na niet op. Zij beweerde dat dat echt normaal is voor Italianen, maar ik maak deze hoeveelheid voor zeker twee personen als compleet gerecht! Hoe het dan komt dat we niet veel dikke Italianen zien, wist ze ook niet. 

Morgen rijden we via Agrgigento, waar we een tempelvallei (Unesco) bezoeken, door naar Palermo.