Met de 4x4 door de rivier en tarantula's spotten

Vrijdag 7 februari

Vandaag was het de planning om om het Arenal meer heen te rijden naar Monteverde, dat was het advies in de boeken. Echter zei Tom dat we er onder door moesten, dat zou sneller zijn. Er omheen 4 uur, grotendeels over asfalt. Of er onder door 2 uur, over onverharde wegen. Dus waar kies je dan voor? Volg je het advies op van kenners? Of volg je je Nederlandse haastige aandrang? Het werd het laatste, en jullie raden het al, dat was misschien niet zo heel erg handig...

Het eerste deel van de weg was bekend en goed te doen, het leek een beetje op een aangestampt grindpad. Maar niet lang daarna begon het feest. Het grind werd steeds grover en onregelmatiger. Andere auto's waren we al een tijdje niet meer tegen gekomen. En precies toen we uitspraken dat het niet veel erger zou kunnen worden, kozen we op en splitsing niet voor de weg door de rivier, maar voor wat de beste van twee kwade leek. Nadat we een schapen herder met zijn kroost gepasseerd waren, die ons overigens een beetje vreemd aan keek, kwamen we opnieuw bij de rivier aan.

Met de hele weg die we al hadden afgelegd in zijn achterhoofd, wilde Marco het er wel op wagen. Maar ik niet, we hebben wel een 4x4, maar dit was echt te gek! Grote stenen stoken boven het water uit dat zo te zien best diep was. We hebben de schapen herder maar even om advies gevraagd. Deze bleek een verdwaalde Amerikaan te zijn en kon ons in duidelijk Engels vertellen dat die weg door de rivier alleen te voet of te paard afgelegd kan worden. We hadden nu twee opties, óf we rijden weer helemaal terug en gaan alsnog om het meer heen over een comfortabele asfaltweg en zijn daarmee dus nog 5 uur zoet. Óf we steken toch de rivier over, maar dan bij de splitsing waar we eerder kozen om het niet te doen. Het moest volgens hem te doen zijn met onze auto, gewoon goed kijken waar de minste grote stenen liggen en daar oversteken. Hij beloofde dat alle volgende riviertjes die we tegen gingen komen kleiner zouden zijn dan deze en via deze weg zouden we na zo'n twee uur onze bestemming bereiken. Onze haastige aandrang van net leek nu gewoon de meest logische keuze.

Daar gingen we dan, dwars door de rivier. Diep was hij niet, misschien 40 cm op het diepste punt, maar wel zo'n 20 meter breed. Dit hebben we natuurlijk even gefilmd, dat is dan wel weer zo leuk voor thuis, mochten we het halen, en zo niet, dan toch. We waren toch wel een beetje opgelucht toen we met droge voeten de overkant bereikt hadden. En misschien wel een beetje overmoedig voor de rest van de trip, want die was niet prettig. We waren zelfs blij met de boer die te paard, net voor ons zijn koeien naar een ander land dreef, konden we mooi even rusten. Achteraf hadden we gewoon de 'normale' weg moeten nemen, dat was beter geweest voor ons lijf en zenuwen. Maar dit avontuur neemt niemand ons meer af!

Doodmoe kwamen we aan in Santa Elena, maar na een tukkie en een heerlijke late lunch in het dorp hadden we alweer zin gekregen in ons volgende avontuur. We zijn een avondwandeling door de jungle gaan doen, met privé gids. Het belangrijkste hier is dat de gidsen weten waar te zoeken en het ook ziet, zodat je bijvoorbeeld niet stapt op of te dicht langs een slang loopt. Iets waar je hier een behoorlijk grote kans op hebt. Het is hier een stuk hoger en dus ook een stukje koeler en natter dan in het regenwoud bij de vulkaan. Hier hebben we echt wel een trui nodig 's avonds.

De wandeling vond plaats in een secundair bos van 200 hectare dat vroeger boerenland was. Een mooi voorbeeld van wat de regering wil bereiken, minder boeren en meer toerisme ten goede van het regenwoud. Zo wordt er minder regenwoud gekapt en wordt steeds meer land weer secundair bos. Echter zal het reeds gekapte deel van het regenwoud nooit meer worden zoals het was. En daarom is het zo belangrijk om de kap van het tropisch hardhout tegen te gaan. Deze familie is gelukkig over gehaald om een secundair bos te laten groeien en heeft mooie wandelpaden en trails aangelegd voor ons om het regenwoud te kunnen bewonderen. La pura vida!

De gids vond twee Kinkajous, een apensoort lijkend op een kat, knuffelend op een tak. Dit is op zich bijzonder omdat het schichtige diertjes zijn die solitair leven. Maar omdat we vlakbij een bananenplantage waren, hun lievelingsmaaltje, én omdat het paringstijd is konden we dit tafereeltje van deze nachtdiertjes meemaken. Verder vond hij een stekelvarken, dat tegen onze verwachting leeft in de bomen en niet op de grond. We zagen nog een coati rond neuzen, en twee slangen. Een babyslang en een volwassen slang van de zelfde soort. De baby was heel klein en bruin, de volwassen slang was 1,5 meter en gifgroen. En ook zeer giftig, het was een Side-strippend Palm Pitviper. De slangen leven normaal hoog in de boom, maar het was de laatste dagen erg mistig was en het waaide hard, en dan komen ze naar beneden.

De gids vond een wandelende tak voor ons. Vraag me niet hoe hij dat doet in het aardedonker. Die hadden we zelf echt nooit gezien. Regel één in het regenwoud is dan ook dat niets is wat het lijkt. En regel twee is dat je nooit iets met je handen moet pakken of aanraken, maar altijd kijkt met je ogen. Hij was best heel groot, ik denk zo'n 25 cm. En toen we dichtbij kwamen ging hij wiebelen alsof hij meedeinde met de wind, die er niet was.

Ook toverde hij een tarantula te voorschijn. Ze woont al twee jaar in de afvoer of drainage pijp die nog in de grond zit van toen het nog land was. Ze vonden haar toen ze de paden gingen aanleggen en hebben haar met haar huis gelaten waar ze was. Een win win situatie, want nu kon hij haar aan ons Laten zien. De vrouwtjes blijven vrijwel altijd in het hol, terwijl het mannetje er op uit gaat om eten te vangen, vandaar dat we weten dat dit een vrouwtje is. We moesten voorzichtig lopen, want elke trilling op zo'n meter afstand in de grond voelt ze. De gids krabbelde met eens stokje voor de ingang van het hol alsof hij een prooi was en al snel kwam ze kijken. Wauw, wat een beest! Zo groot als m'n handpalm was ze zeker, ze had een zwart lijf met oranje poten. Hij vertelde dat ze niet giftig zijn voor ons, maar wel voor de prooi. Als je te dichtbij komt, waarschuwen ze eerst door hun voor poten op te tillen. Maar als je toch dichterbij komt, zullen ze zich omdraaien en vanaf achter irriterende haren schieten, waardoor bijvoorbeeld een neusbeertje daar veel spijt van zal hebben.


Zaterdag 8 februari

Vanochtend vroeg hebben we een wandeling door het Monteverde Cloudforest Reserve gemaakt. Dit beschermde bos ligt vanaf 1500-3000 meter hoog en is voortdurend gehuld in mist. Daar het in het regenwoud zo'n 1700-2500 cm per jaar regent, regent het in het nevelwoud vrijwel alleen doordat de nevel zich afzet op de dichte begroeiing en dan van de bladeren af drupt. Dus een poncho, regenjas of paraplu is ook hier wel erg handig.

Nog voor we het nevelwoud in gingen zagen we al de meest bekende, kleurrijke, maar ook moeilijk te spotten vogels van Costa Rica. Gewoon in een boom boven de parkeerplaats. De Quetzal [ketsal], een paartje. Ze hebben een metaalglanzende groene kop, rug en vleugels, een helder rode borst en witte onderstaartveren. Bij de wijfjes zijn de kleuren minder uitbundig. Bij de mannetje groeien in de paartijd bij de vier staartdekveren uit tot erg lange, sierlijke groene slierten die ze als ze in het nesthol zitten buitenboord hangen. Het mannetje is de mooiste van de twee, al zijn ze beiden zeer bont gekleurd met blauw, glimmend groen en een rode buik. Wat een mooie vogels en wat een geluk dat wij ze mochten zien!

Bij de ingang vlogen heel veel kolibries rond. Deze werden gelokt door suikerwater voederplankjes. Dat is niet helemaal zoals je ze wilt zien natuurlijk, maar zo konden we wel heel veel verschillende soorten zien. Zoveel had ik er nog nooit bij elkaar gezien. Kobalt blauwe, fel groene, paarse, met of zonder stipjes, en allemaal glimmend, zo mooi. Sommige waren zo klein als mijn duim! Het is dan ook het kleinste vogeltje dat bestaat. Zijn vleugels zie je vrijwel niet bewegen zo snel vliegt hij. Als ze voorbij komen hoor je de vleugels zzzzummen. Zijn hartje slaat zo'n 700 keer per minuut. Hij moet dan de hele dag voedsel zoeken om genoeg calorieën te kunnen verbranden.

In het nevelwoud hebben we niet veel dieren gezien. De verscheidenheid aan flora en fauna is vele malen groter dan in het regenwoud, maar de concentratie is veel minder. We hebben wel wat coati's (neusbeertjes) gezien en een tweevingerige luiaard met baby, zo lief! En we hebben weer een tarantula gezien. Deze zat echt in een hol in de grond en was groter dan die van gister. De gids lokte haar weer naar buiten. Deze was zwart, met oranje strepen op haar poten en ze poseerde heel mooi voor een foto. Ik weet nu waar ik ze kan vinden en hoe ik ze kan lokken, dus ik ga het zelf ook proberen... :D

Na de wandeling zijn we een suspensionbridge tour gaan doen. Het nevelwoud bestaat uit bergachtig gebied dat dicht begroeid is met allerlei planten en bomen. Tussen de bergflanken hebben ze vele hangbruggen gemaakt die de paden met elkaar verbinden. We lopen steeds over aangelegde paden of trails, want echt door de bush lopen is geen goed idee! De langste hangbrug die wij hebben gelopen was 157 lang en 60 meter hoog op het diepste punt. Door de mist konden we zelfs de overkant niet zien! Best creapy hoor, maar wel heel mooi! Vanaf de bruggen heb je uitzicht over de boomtoppen die gehuld zijn in mist. Wat heel leuk was, was dat we zelf 4 brulapen gespot hebben waarvan één met baby. Ze zaten een dutten, maar hielden met één oog open ons ook in de gaten.

Morgen gaan we vroeg op pad. De warmte van de Pacifische kust opzoeken in Nationaal park Manuel Antonio.