San José en En Parque Nacionale Volcán Arenal

Maandag 3 februari

We zijn goed aangekomen in San José... wij wel... maar onze koffers niet!
In Detroit waren we Marco's koffer al kwijt, maar we kregen de mededeling dat we dat aan moesten geven in San José. Aangekomen in San José was ook mijn koffer verdwenen, en die van nog zo'n 20 andere passagiers! Een schrale troost dat we niet de enige zijn, maar daar hebben we niks aan natuurlijk. We hebben het aangegeven en ze konden zien onze beide koffers nog in Atlanta zijn. Ze worden hier morgen rond twee uur 's middags verwacht, dus dan weten we meer. We kregen een EHBK-setje (1e hulp bij verloren koffers) mee van Delta Airlines, dus we hebben in ieder geval lekker gedoucht, tanden gepoetst, oksels opgefrist, haartjes gekamd en geschoren. Er zit zelfs een fris t-shirt in... van Delta... Zijn we morgen goed te herkennen op het vliegveld als de 'verlorenkofferslachtoffers' ;). Het komt vast goed, en anders is het in ieder geval lekker warm hier! In de B&B vlak bij het vliegveld waar we de eerste en laatste slapen, zijn we lekker in bed gedoken om uitgerust en positief weer wakker te worden.


Dinsdag 4 februari

De jetlag zorgde ervoor dat we al vroeg weer wakker werden. Hier ben ik ineens wel een ochtend mens... Na een lekken ontbijtje werd de auto gebracht en zijn we wat tijd gaan doden in de stad. De eerst volgende vlucht vanuit Atlanta zou om 12:30 aankomen en onze koffers meenemen. Op goed geluk zij we zelf naar het vliegveld gegaan, kregen we idd onze koffers mee en konden we onze reis met minimale vertraging vervolgen. Ik heb nog wel even gevraagd wat nou precies de oorzaak was van dit gedoe. Blijkt dat Delta in Atlanta had besloten een deel van de koffers achter te laten, omdat we onderweg slecht weer zouden krijgen. Met minder gewicht aan boord is het vliegtuig makkelijker te besturen. Nou dat slechte weer hadden we inderdaad, we hebben behoorlijke turbulentie gehad met flinke luchtzakken. Die hadden we beiden nog nooit zo heftig meegemaakt. Het meisje dat naast ons zat had koffie en dat zweefde letterlijk 20 cm boven haar beker om vervolgens grotendeels weer terug te keren in haar beker. Dus dat ze dat besluit namen in Atlanta begrijp ik best, ben al lang blij dat ze dit van te voren aan kunnen zien komen en maatregelen kunnen nemen. Maar laat ons dat dan ook even weten!

Aan het einde van de middag kwamen we aan bij de Observatory Lodge aan de voet van de Arenal vulkaan. Het grootste gedeelte van de rit reden we over geasfalteerde wegen, maar het laatste stuk over het privéterrein van het hotel ging dwars door het regenwoud over een hobbelige weg.

Terwijl het donker werd hebben we zelf een wandeling door de tuinen van het hotel gemaakt. Na de hangbrug die 14 boven het woud hing kwamen we bij het zwembad en vanaf daar bracht een netjes betegeld pad ons door de jungle. Vanuit het donker klonken vele nog onbekende dierengeluiden en we waren blij met onze zaklampen.

Het bed staat met het voeteneind bij het grote raam en we kijken over het regenwoud heen naar de vulkaan die meeste tijd gehuld is in mist. We slapen met de deur open (wel met hor!) en vallen zo in slaap met de geluiden van het regenwoud. En met een beetje geluk zien we een deze dagen de top van de vulkaan.


Woensdag 5 februari

We werden al om 5 uur wakker, samen met de apen, vogels, kikkers en neusbeertjes... Langzaam werden de contouren van de bomen en de vulkaan weer zichtbaar en stopten de krekels met tsjirpen. In pyjama op het balkon zagen we papegaaien krijsend voorbij vliegen en toekans op een boom neerstrijken. De kolibries zzzumden voor onze neus van bloem naar bloem samen met rode, blauwe en gele vogeltjes. Wat is dit heerlijk wakker worden!

Na het ontbijt zijn we naar Caño Negro gereden, wat we volgens zeggen na zo'n 1,5 uur moesten bereiken. Maar bijna 3 uur later kwamen we er aan. Vanaf daar hebben we een boottripje gemaakt over de rivier door het beloofde vogelparadijs. En dat was het ook wel. We hebben heel veel mooie fel gekleurde vogels gezien, waarvan ik van de meest echt geen naam weet. Ibissen, witte reigers, zilver reigers, roze lepelaars, ijsvogels, aalscholvers, kolibries, lepelbekreigers... Etc. En er lagen heel veel kaaimannen langs de oevers te zonnen. Of misschien hoopten ze dat wij uit het bootje zouden vallen?
Het is echt heel handig om met een gids te gaan, want deze zien zo veel meer dan wij. Hij spotte een luiaard ergens ver boven in een boom en tientallen vleermuisjes die onder een boomtak hingen te slapen. Hun buurman was een Jesus Christ lizard. Dit grappig uitziende beestje is fel groen en kan over het wateroppervlak rennen.

Een paar vissers vertelden de gids dat ze die ochtend apen hadden gezien en dat er nog eentje vlakbij moest zijn. Hij legde de boot aan en leidde ons door de bush. Hij zei dat we niet bang hoefde te zijn voor slangen, want die waren hier niet... ehhh, waarom hier niet, hier in themiddelofnowhere?! We besloten hem te vertrouwen en volgden hem tussen de lianen en andere wild groeiende planten door. Ik kon net een zwart met gele spin, zo groot als de palm van mijn hand, ontwijken die vreedzaam in zijn web bungelde. En daar zat de aap hoog boven in de boom, zichtbaar verontrust door onze aanwezigheid en het goed lijkende geluid dat de gids maakte. Ze hadden een heftig gesprek samen.
Terug in de boot en tussen alle vogels en kaaimannen door lieten ook een aantal leguanen zich zien, behoorlijk grote met gele kammen over hun rug. We hebben nog wat gegeten bij een lokaal restaurantje. Nou ja Marco, want ik zag de bui al hangen. Hij kreeg met veel moeite en gebarentaal; draadjesvlees met bonen en rijst.

En hier hield ons avontuur van de dag zo'n beetje op, want na de lange hobbelige terugreis en het diner, vielen onze ogen al snel dicht met de rustgevende geluiden van het regenwoud.


Donderdag 6 februari

Vanochtend hebben we een twee uur durende wandeling gemaakt over het terrein van het hotel wat grotendeels bestaat uit regenwoud. Wederom waren we erg blij met de gids die weer vazallen voor ons opspoorde dat we zelf nooit hadden gezien. Als eerste zagen we een groenrood papegaaien paartje lekker knuffelen op een tak. Een stukje verder spotte hij een slapende aap hoog boven in een boom. Met zijn mega verrekijker konden we hem zien snurken.

De gids vertelde van alles over het regenwoud. 80% van de planten zijn medicinaal, 10% is giftig en de rest is nog onbekend. Het regent het hele jaar door, echter het meest in de regenperiode. Als het gaat regenen kan het 3 min, 3 uur, 3 dagen of soms zelfs 3 weken zijn, je weet het nooit wanneer en hoe lang. De temperatuur in het regenwoud is altijd warm, rond 30 graden. En de beste manier om het regenwoud te beschermen is door het te bezoeken. Vroeger waren de mensen arm en moesten boeren om te overleven. Het regenwoud moest plaatsmaken voor de boerderijen en vele bomen werden gekapt. Tegenwoordig komen er veel toeristen naar Costa Rica en hebben de boeren hun land weer laten begroeien, the secondairy forest. Hier zie je nauwelijks nog grote bomen, maar bestaat het bos voornamelijk nog uit planten en kleine bomen.

We hebben nog wat neusbeertjes gezien, een slang die snel maakte dat hij weg kwam en een mini slangetje. Het beestje zat opgekruld op een takje, onmogelijk te vinden zonder geoefend oog. Het was een eyelash viper, de derde giftigste slang van Costa Rica, 15 cm lang en 1 cm dik, en de gids waarschuwde ons echt niet te dichtbij te komen. Met zijn verrekijker konden we de slang goed bekijken.

's Middags hebben we lekker op het terras in het zonnetje gezeten met uitzicht op de vulkaan die vandaag erg goed te zien was. We konden de stoom van de top zien komen. De vulkaan heeft in 2010 voor het laatst lava gespuwd, maar de top is nog steeds 300 graden en dus ook niet toegankelijk. Omdat het veel regent, verdampt het water en vormt ze daarmee weer haar woeligen wolken die het vervolgens weer laten regenen. Een oneindig proces dat misschien wel nooit zal stoppen, of wel. Vulkanologen voorspellen dat ze pas over 300 jaar weer zal spuwen, maar dat hebben ze al vaker gezegd terwijl ze de afgelopen decennia om de paar jaar toch telkens weer van zich laat horen.

Aan het einde van de middag zijn we naar een ecologische vlinder- en reptielentuin gegaan. Veel soorten zijn in het echt moeilijk te vinden en deze tuin kweekt de vlinders om mee te helpen de stand van zeldzame soorten op peil te houden. Hier hebben we ook de bekendste vlinder van Costa Rica gezien, de blue morphin. Als je in Google afbeeldingen zoekt van Costa Rica, zal je met zeker deze vlinder op beeld krijgen. En hij is ook wel echt heel erg mooi! De bekendste kikker die je ook op die manier zal vinden op internet, had net siësta. Hij zat helemaal opgevouwen en met zijn ogen dicht, waardoor zijn blauwe poten, rode ogen, oranje tenen en gele buik verstopt bleven.

We hebben de avond doorgebracht in thermaal water, bronwater opgewarmd door de vulkaan. Heerlijk warm en heel bijzonder was het om in een, weliswaar gepimpte, rivier te zwemmen onder het bladerdak van de jungle. Dit deel van de rivier was bekleed met stenen en er waren baden gecreëerd waar het water van de rivier, gezuiverd van het afval van de jungle door heen stroomde. Onder de watervallen werd onze rug gemasseerd en met een lekkere cocktail in onze hand was dat best te doen! Helemaal chill doken we weer vroeg ons bed in. Morgen pakken we in en rijden we naar Monteverde, het gebied aan de natte, mistige kant van de vulkaan.