Siena e Monterrigioni

Helaas werd ik vanmorgen wakker met keelontsteking, gister kondigde het zich al aan, maar nu sloeg het in. Vol goede moed heb ik me toch aangekleed en ontbeten en ik streek met een boek in de zon neer op het terras. Want wie wil dit mooie weer, het uitzicht en de geplande uitstapjes nou missen?! Maar niet lang daarna lag ik weer in bed met koorts. Ik heb mezelf volgepompt met paracetamol in de hoop dat dit zou helpen. 

Toen een zwaar verveelde Marco een paar uur later polshoogte kwam nemen, heb ik mezelf uit bed gesleept, heb m'n paracetamolspiegel nog wat aangevuld en ben achter het stuur gekropen. Afleiding doet altijd goed. Via kleine bergweggetjes waar je 90 km/h mag, maar je eigenlijk geen 4e versnelling nodig hebt, reden we naarSiena. Het uitzicht onderweg was heel mooi, al maakte ik er weinig van mee, ik had het te druk met de weg zelf.

Eind van de middag kwamen we aan in het toeristische maar heel mooie Siena. Door de kleine straatjes met oude huisjes waarin zich winkels gevestigd hebben, kwamen we op het Piazza il Campo voor de Palazzo Comunale met haar Torre del Mangia. Oftewel het centrumplein bij het gemeentehuis met haar klokkentoren. Het plein geeft alleen toegang aanvoetgangers en is schuin tegen de heuvel oplopend betegeld, met uitzicht op het mooie gemeentehuis. Het nodigde ons en vele anderen uit om er op de grond te gaan zitten, met een gelati natuurlijk.

Erna bezochten we de Cathedraal van Siena, il Duomo. Op zich heb ik niet zo veel met kerken, maar de grootheid en oudheid van het gebouw en de details en beschilderingen van binnen maakten het heel bijzonder. Het panoramische uitzicht over Siena maakte het helemaal af. Een zeer smal claustrofobisch trapje van 164 treden (wat ik niet zelf heb geteld maar opgeving toen een paar buiten adem geraakte fransen terugkeerden) deed ons meerdere malen om onze as klimmmen. We werden we beloond door het uitzicht over het dakenpallet, onderbroken door torens en de stadsmuur, met daarachter het groene toscaanse heuvellandschap en de stralende blauwe lucht.

Op de terugweg hebben we Monterrigioni aangedaan. Een klein middeleeuws bastillion wat in het hoogseizoen waarschijnlijk gevuld is met toeristen, was nu een aandoenlijk, romantisch dorpje. Het in geheel ommuurd en de torens hielden in de middeleeuwen de wacht om het te beschermen tegen Florence. Het uitzicht vanaf de muur was waanzinnig en de ondergaande zon maakte het nog mooier. Het restaurantje was helaas niet zo gezellig en het eten niet zo lekker als het idillysche dorpje deed vermoeden. De ober zag waarschijnlijk op tegen het hoogseizoen.

Thuisgekomen ben ik na een verfrissende douche met een lading paracetamol diep onder de dekens gekropen om deze nacht de keelontsteking te verslaan. Geen wijn voor mij vandaag.