The Big Island of Hawaï

Maandag

We hebben toch maar weer een Mustang cabrio genomen, het zit toch wel echt veel comfortabeler en is veel leuker, zeker met de miles die wij afleggen...
Dit keer hebben we een apartement ipv hotelkamer, en groot dat het is! Handig als je er bijna niet bent. Het apartement staat in een mooi park in Kona en heeft een tennisbaan (waar het hier ten alle tijden veel te warm voor is als je het mij vraagt), een golfbaan (zeer populair hier in Hawaii, maar ik sla geen bal), een warm zwembad, een hete jacuzzi en veel planten overal waardoor er ook veel leuke vogeltjes in allerlei kleuren rondvliegen. Vandaag hebben we verder lekker bij het zwembad gehangen en bedacht wat we op dit eiland allemaal gaan doen.

Dinsdag

Kona ligt aan droge westkant van het eiland waar het landschap vooral bestaat uit lavarotsen en stenen, met hier en daar wat woestijnplanten. Langs de kust is het wat vochtiger en groeien er wel wat tropische planten en zijn er enkele zandstranden. Maar precies aan de andere kant in het natte oosten ligt Hilo. Hilo is het natste plaatsje van hele US en die regio is dan ook omgeven door regenwoud. Het eiland is gevormd door twee grote vulkanen, Mauna Kea (4205 m) en Mauna Loa (4169 m). Mauna Kea ligt ten noorden en vandaag zijn we de zuidkant het eiland rondgereden, om Mauna Loa heen. Mauna Loa is nog altijd actief en heeft veel kraters. Ze spuugt dagelijks lava uit en dat is dan ook te zien! Echt spugen doen de vulkanen van Hawaï niet trouwens, het duwt vooral de lava door relatief kleine kraters omhoog waardoor het langzaam de berg afstroomt.

Tijdens zuidwaartse rit kwamen we langs Black Sandy Beach. Wanneer lava afkoelt vormt het grote stenen en vaak zie je zelfs de vorm waarin het liep toen het nog vloeibaar was. Wanneer de hete lava de zee in stroomt, spat het uiteen in kleine zandkorrelachtige steentjes en flinterdunne gevaarlijke glas-achtige splintertjes wat samen met de gassen en rook een zeer gevaarlijke situatie creëert. De zwarte korreltjes zinken, spoelen aan en vormen een strand. Dit strand bestond dus uit zwart zand, écht pikzwart!

Terwijl we de rotsen en het zwarte strand stonden te bekijken, zagen we ineens een schilpad een dutje doen op een rots! En even verderop nog een en nog een! Het waren behoorlijk grote green seaturtles. De local kids speelden om ze heen en visten naar garnalen. Voor hen zo normaal, voor ons heel speciaal. Ze liepen netjes om ze heen, lieten ze in hun waarde. De kids groeien hier op met respect voor de natuur, de oceaan is heilig en alle dieren er in ook. Dat kun je helaas van toeristen niet zeggen. Wij vonden het ook heel bijzonder en hebben ook van een paar meter aftsand foto's van ze gemaakt. Maar ondanks gezond verstand en enorme borden op het strand zijn er toch mensen die ze aanraken. Ik kan daar zooooo boos om worden!

We reden verder door naar Kilauea National Park. Dit park beslaat een groot deel van de vulkaan Mauna Loa, maar met name de actieve stukken waaronder de grote krater Kilauea en Pu’u o’o. Via the Chain Of Craters Road kom je langs de kraters. Op verschillende plekken stonden waarschuwingen over de gassen die de vulkaan uitstoot, afhankelijk van de uitstoot kun je ze bekijken.

Door een van de kleine krater naast de grote Kilauea kun je een wandeling maken. Het leek on heel leuk, maar omdat de hele route ruim 10 km was en vanaf de rand 122 m stijl naar beneden liep (en dus ook weer omhoog), kozen wij ervoor om de krater vanaf de rand te bewonderen. Het gaf een heel mooi uitzicht. Op verschillende plekken zag je stoom uit de grond komen. Net buiten de krater had zich een lava tube gevormd, een gang door de lava, waar je doorheen kon lopen.

Uiteindelijk bracht kraterweg ons waar voor het laatst in 2003 de lava over de weg stroomde de oceaan in. Voor die tijd maakten ze de weg elke keer als hij overstroomd was weer schoon, maar nu ze dat toch maar hebben opgegeven is het een indrukwekkende bezienswaardigheid geworden. Je kunt er zo vanaf het asfalt op de gitzwarte lava klimmen. Er zijn zelfs nog verkeersborden te zien die net boven de lava uitsteken. Een heel groot veld met lava, je ziet de tekening van de stroming in het gesteente. Het is flink klimmen en klauteren, maar zo leuk om er stuk over heen te lopen!

Als je te ver richting zee ging werd het wel gevaarlijk omdat er regelmatig stukken afbrokkelen. Deze stukken kunnen dan tsunami's veroorzaken op de andere eilanden of zelfs in Azië of het vaste land van de USA als ze erg groot zijn. Dat geldt ook voor alle andere eilanden en tsunami's zijn dan ook relatief veel voorkomende natuurverschijnsels in Hawaï. Als we heel ver de route van de weg die verstopt ligt onder de lava hadden gevolgd, hadden we bij de verse hete lava uit gekomen, maar dat was echt heel ver! We konden het wel zien roken in de verte. Er schijnt zelfs ook een dorpje te zijn.

We zijn de chain of craters road terug gereden en tegen de avond kwamen we op weg naar de Kilauea krater langs een stomend veld. Op diverse plekken kwam stoom uit de grond dat werd gevormd door het regenwater dat via spleten de hete stenen diep in de grond bereikte en verdampte. Vanaf het Jagger Museum, dichterbij konden we niet komen ivm de gassen, hebben we de grote krater Kilauea bekeken. In eerste instantie zagen we alleen maar rook uit het gat komen. Maar langzaam werd het donker en de rook begon rood te gloeien. Om ons heen verzamelden zich steeds meer mensen, waaronder veel Jappen met enorme camera's, of drie. Gelukkig waren wij vroeg en had ik een front row seat. De rode kleur van de lava werd steeds beter zichtbaar, soms spoot er zelfs wat lava uit d ekrater omhoog, heel gaaf! Plots trokken zich grote wolken op en was de krater volledig verdwenen, het was tijd om naar huis te gaan.

Woensdag

Vandaag zijn we de noordkust van het eiland uitgereden om uiteindelijk bij het stadje Hilo uit te komen. Onderweg veranderde wederom het landschap van droog, dor en zwart in het mooie groene regenwoud waar we een wandeling door hebben gemaakt. Er waren watervallen van 100 en 122 meter, enorme bomen waar andere planten omheen groeiden, super mooie grote planten met heel grote bladeren en veel heerlijk geurende grote bloemen. En natuurlijk weer veel muggen! Op Maui had ik me helemaal ingesmeerd met Deet, Marco leek daardoor ook veilig te zijn. Dit bleek ook zo te zijn, maar ik werd alsnog lek geprikt. Zo ook deze keer en ik liep er verder gestippeld en kriebelend bij.

We hebben nog wat fruit gekocht bij een tentje langs de weg. Veel van dat soort tentjes zijn óf onbemand en dan doe je gewoon geld in een pot òf er staat een surfdude van het vaste land in die zo een zakcentje verdient om op het eiland te kunnen verblijven. De dude hielp ons op zijn dooie gemakkie, vertelde een beetje over zijn leven hier, liet ons allerlei fruit proeven dat wij in Nederland niet kennen en verkocht ons een paar Lilikoi (passievruchten) en een zak heerlijk zoete witte ananas, mmmm. 'Totally cool man, I can eat all fruit all day and live here, hangloose man, have great day!', aldus de dude.

Ons doel was het vliegveld van Hilo waarvandaan we met een helikopter over de lava zouden gaan vliegen, waarvan we de rook zagen toen we op de overstroomde weg liepen de dag ervoor. Het was echt waanzinnig leuk! Zowiezo is een helikoptervlucht natuurlijk al leuk, maar om echte stromende lava te zien… Het eerste stuk vloog hij over het land en vertelde over de landbouw en het leven van de mensen op het eiland. Ineens werd het landschap zwart en vogen we boven de lava. Hij legde uit dat de bruine stukken oude lava is en alweer begroeid raakt. Het zwarte was redelijk recent, maar het grijze was heel vers. Toen we dichterbij kamen zagen we het gloeien! En het at heel langzaam stukken asfalt op van een weg, kokosnootbomen stonden in brand en grote oranje rode stromen lava kropen de berg af. Zo gaaf en we roken zelfs het branden van het bos. De lava stroomt heel langzaam waardoor eigenlijk nooit iemand gewond raakt. Buiten het national park waar ze de vulkaan in de gaten houden is er ook een obeservatory van de staat, waardoor ze altijd precies weten hoeveel hij spuugt en waar het gevaarlijk is.

Er is zelfs nog een dorpje midden op de lava! De huizen van deze mensen zijn al verschillende keren opgegeten door d elava, maar ze blijven terugkomen. Je vraagt je af waarom, je huis is verdwenen, overal ligt lava wat slecht begaanbaar is, alles is zwart, er groeit niks. Toch komen de mensen terug, bewerken de lava, maken het glad voor de straten en bouwen er nieuwe huizen op. Het is de meest goedkope grond om op te leven.

Afgelopen maart heeft een man het opgegeven, hij had een bed & breakfast dat al jaren achtereen omsloten werd door de lava. Mensen kwamen bij hem logeren, omdat het natuurlijk bere-interessant is om op die plek te verblijven. Steeds bleef zijn huis ongeschonden tijdens een uitbarsting, maar het werd steeds lastiger voor hem om er te komen. Eerst kon hij er nog komen met een grote pick-up, later moest hij er overheen klauteren met zijn boodschapen en op het laatst kwam een helikopter hem zijn spullen brengen. Hij weigerde om te vertrekken. Totdat in maart 2012 de lava toch ook zijn huis naderde, hij werd er weggehaald door een helikopter en zijn huis werd opgeslokt. Heel bizar en gaaf om dit allemaal te zien!

Op de terugweg zijn we de Mauna Kea opgereden. Helemaal boven op de top is het International Astronomy observatory en planetarium. Je zou hier naartoe kunnen rijden maar de weg is heel slecht (mede om toeristen op afstand te houden) en er mag dan ook niet met huurauto’s gereden worden. Het is er zo hoog (ruim 4200 m) dat je er hoogteziek van kunt worden en het weer schijnt erg gevaarlijk te kunnen zijn. Op 2000 m hoogte is het Visitor Centre en daar zijn we gebleven. De zon ging al onder, het begon te schemeren en hier geven vrijwilligers en astronomen van de universiteit van Hawaii iedere avond informatie over het heelal. Het is voor iedereen vrij toegankelijk en ze zetten er verschillende grote telescopen neer, gericht op bepaalde sterren. Ook stonden er kleinere waar we zelf mee konden zoeken. Hoe donkerder het werd hoe meer sterren er te zien waren en hoe meer mensen er zich verzamelden. Warme koffie en chocolademelk stonden klaar. Had ik toch net voor niks mijn ski-jackie meegnomen! Plots hadden ze Saturnus gevonden door een van de megatelescopen! Om de beurt mochtne we heel even naar Saturnus kijken, niet te lang want hij zou maar een minuut of twintig zichtbaar zijn. Hoe cool is dat! Je zag een wit lichtgeven bolletje met een wit lichtgevende ring er omheen, met het blote oog echt totaal niet te zien. Ik heb het zelfs op de foto, ik dacht ik probeer het gewoon met de camera voor de lens, en het lukte!
Verder kregen we uitleg over de verschillende sterren die te zien waren, we zagen de melkweg, we aten een MilkyWay en konden we door de telescopen soms naar een andere galaxy kijken, 300.000 sterren tig miljoen lichtjaar bij ons vandaan. Er gingen mensen helemaal uit hun dak toen ze het zagen. Het ass een beetje veel acacadabra en on(be)grijpbaar voor mij (ik zag gewoon een vage witte vlek met allemaal minitiptje bij elkaar) maar het idee was wel leuk. En toen moesten we nog 2,5 uur terugrijden…

Donderdag

De een na laatste dag hebben we doorgebracht op een bedje bij het zwembad en in het zwembad, met een boekje. Nog even een beetje bijkleuren en uitrusten van alles.
‘s Avonds zouden we met Manta’s gaan zwemmen. Ik twijfelde heel erg of ik het zou doen. Het leek me heel gaaf om met die enorme roggen van zo’n 5 m doorsnee te zwemmen, daar ben ik dan echt helemaal niet bang voor, net als bij die haaien, dat doet me niks, vind ik alleen maar leuk! Maar ik was wel bang om weer zeeziek te worden, dat vind ik wel zo erg. Maar we hadden een oplossing gevonden, want bij deze trip gingen we met kajaks het water op, waardoor we zelf lekker bezig waren. Het leek me nog heel eng om in het pikkedonker de oceaan in te springen (Manta’s komen alleen in het donker naar de oppervakte), maar dat zou ik dan wel weer zien. Vol goede moed kwamen we aan bij het verlaten haventje waar de gids die gelukkig nog wel aanwezig was, ons opving met het terleustellende nieuws dat de trip niet door kon gaan omdat de zee te ruw was. Zelf een grote catamaran keerde terug. Zo dat was echt enorm balen zeg! Er was ook geen herkansing meer, want dit was onze laatste avond. Pfoe.
Teleurgesteld hebben we gebubbeld in de hete jacuzzi.

Vrijdag

De laatste dag! De ochtend hebben we doorgebracht in het zwembad en daarna hebben we onze koffer gepakt. We zijn eerst gaan lekker gaan lunchen en hebben daarna als kleine troost voor de Manta’s een duik gemaakt met een onderzeeboot! Heel tof was dat. De boot dook 30 meter onder water en voer lang het rif met heel veel koraal, mooie vissen en twee scheepwrakken. De kleuren zijn helaa sniet goe dte zien op die diepte, door de filtering van het water. Dus het koraal en de vissen waren wel rood, groen en paars. Alles wat we konden zien was blauw en geel, maar een beetje fantasie helpt en het is zowiezo allemaal heel mooi.

Daarna zijn we naar het vliegveld gereden, hebben de Mustang ingeleverd en was de vakantie ten einde. De lange terugreis is erg meegevallen, we hebben veel geslapen en de overstappen liepen vloeiend. Nu zijn we weer thuis en proberne we te wennen aan het tijdsverschil en de temperatuur :-(.

Bedankt voor het meelezen en meeleven! Het was weer een waanzinnig mooie, leuke en indrukwekkende vakantie waar we heel veel herinneringen aan overhouden.