O'ahu

Zaterdag 

Na een lange lange reis kwamen we in het donker aan op O'ahu in Hawaï. We konden dus nog niet meteen zien wat voor moois er om ons heen was. Wel voelden we de klamme warme lucht en de regen die ons welkom heette. We zijn meteen in bed gedoken om wat uurtjes in te halen die we tijdens de reis waren kwijt geraakt. Het tijdsverschil met thuis is 12 uur, dus we moesten meteen proberen de dag en de nacht zo veel mogelijk om te draaien. 

Zondag

Al heel vroeg 's ochtends werden we wakker. Het was erg bewolkt, dus leek het ons een mooie dag om Pearl Harbor te bezoeken. Warm was het wel, een beetje zoals die ene warme klamme zondag die we begin september kregen. Af en toe miezerde het en dat was een welkome verkoeling. 

Onderweg zagen we de eerste beelden van het eiland. Waikiki is enorm druk en toeristisch. Grote hotels, drukke winkelstraten en natuurlijk Waikiki Beach met de drukke boulevard vol Japanners en Amerikanen. Honolulu ligt er tegen aan, dat is net zo druk maar anders, daar staan kleine huisjes, een paar flats en er zijn nauwelijks toeristen.

Pearl Harbor is de haven van Honolulu en is bekend door de aanval van Japan op 7 december 1941. In de haven lagen alle battleships van de navy in rust, de bemanningsleden waren de avond uit geweest en iedereen was in diepe slaap toen Japan de verrassingsaanval inzette. Alle schepen en de meeste vliegtuigen werden geraakt. 2400 mensen werden gedood.

De USS Arizona zonk, samen met de meeste van haar bemanningsleden. Ze is nu van bovenaf te bezichtigen. Ze ligt net onder het wateroppervlak er op is een memorial gebouwd. Hier wordt de bemanning herdacht die nog altijd begraven ligt in het schip. Na een introductiefilm werden we er met een bootje naartoe gebracht. Stukken van het schip steken boven het water uit en het lijkt nog steeds olie te lekken, af en toe komt er een bubbeltje olie aan de oppervlakte en voegt zich bij de rest.

Daarna hebben we de submarine USS Bowfin bezocht. Een enorm ding, waar je helemaal doorheen mag lopen samen met je audioguide die vanalles vertelt over het leven als submarine. Het is geen goede plek voor claustrofoben! Het was heel bijzonder om te zien hoe de mannen onder water leefden.

Tot slot hebben we de USS Missouri bezocht. Dit schip heeft de aanval overleefd, ze was wel zwaar beschadigd maar is niet gezonken. Ze hebben haar opgeknapt en ze heeft daarna nog een aantal jaar dienst gedaan. Wat een enorom schip! Het heeft vijf dekken en 6 enorme kanonnen. Daarop voel je heel erg klein.

Toen we begin van de middag terug kwamen, begon de jetlag te overheersen en zijn we heerlijk aan het zwembad gaan liggen op een groot loungematras. De zon scheen inmiddels volop, af en toe kwam er een wolkje voorbij dat ons wat verkoeling gaf door wat miezerdruppeltjes los te laten. Wat een leven...

's Avonds zijn we naar het strand gewandeld en hebben daar de zon zien ondergaan. Dat is hier een populaire gebeurtenis, we waren niet de enige. 
Daarna wandelden we over Waikiki boulevard. Een lange lange straat vol met restaurants, grote dure winkels (Prada, Louis Vuitton, Rolex etc), maar ook de Waikiki Market Place. Dat is toch meer ons ding, kraampjes met leuke Hawaiiaanse snuisterijtjes. In de 'foodcourt' van de markt hebben we verse sushi gehaald en ervan gesmuld met live music op de achtergrond.

Omdat we door de jetlag 's ochtends vroeg wakker werden, bedachten we de volgende ochtend heel vroeg naar de oostkust van Ohau te rijden om daar de zon op te zien komen. 

Maandag

Om half 5 ging de wekker... ik heb nog nog nooit zo weinig moeite gehad met vroeg opstaan.

Ergens op een klein verlaten strandje parkeerden we de auto in het donker. Het duurde heel lang, heel langzaam werd het steeds een beetje lichter en de zee kleurde steeds een beetje blauwer. Helaas waren er veel wolken, we konden het zelfs zien regenen verderop. De lucht kreeg mooie kleuren, maar de opkomende zon hebben we niet gezien. Die kwam pas uren later toen de bewolking weg trok. 

We zijn nog een stuk het strand uitgewandeld en terug door een parkje waar we bekogeld werden met dingen vanuit een boom. Ik wilde weten wie mij aanviel en het bleek een papegaai, zo'n grote groen met rode ara. Vanaf een afstandje konden we goed zien dat hij een soort noten zat te pellen. De resten liet hij vallen. Maar toen ik onder hem ging staan om te kijken wat hij nou precies zat te eten, gooide hij achter elkaar hele noten naar beneden. Hij bekogelde ons echt!

We zijn na een Starbucksontbijtje naar de zuidkust gereden. Daar is Manauma Bay, een baai waar je kunt snorkelen over het rif. De baai is gevormd door een eeuwenoude krater die door de zee is uitgesleten. Er heeft zich een rif in gevormd waar mooie vissen, schildpadden en soms ook dolfijnen rond zwemmen. Het was nog steeds bewolkt en toen we na entree het strand op wilden gaan, maar toen brak de wolk. Er kwam niet zo'n welkom verfissend buitje uit, maar een hoosbui! Echter slaat het weer hier zo sterk en snel om dat je ervan verzeker bent dat de zon weer snel zal schijnen.

De baai trekt heel veel mensen en is eigenijk met opzet toegankelijk gemaakt voor de toeristen. Het idee er achter is om de toeristen op dit stukje rif zo tevreden mogelijk te stellen zodat ze de rest van het rif met rust laten. Vooraf bij de entree krijg je een verplichte film te zien, waarin wordt uitgelegd hoe het ontstaan is, maar ook wat de regels zijn bij zwemmen in het rif; look, don't touch! Het klinkt niet gezellig, het massale, maar het is denk ik een goede manier om de verdere riffen te beschermen. 

Het was trouwens nog best lastig om het koraal echt niet aan te raken. Door de golfslag en stroming, werden we soms tegen hetbrif aan gegooid, ik heb me een paar keer flink gestoten. Onder water is dan ook goed te zien dat de mensen moeite hebben om zich, al dan niet met opzet, aan de regels te houden. Het rif zelf is lang zo mooi niet als wat wij hebben gezien langs het stukje totaal verlaten kust op Cuba. Daar had het mooie kleuren en vormen. Hier is het grauw. Wel veel mooier in deze baai waren alle vissen die we zagen! Heel veel, groot en klein en in alle kleuren. We hebben een boekje gekocht waarin we terug kunnen zien welke we gezien hebben. Oa de Humuhumunukunukuapua'a, even oefenen... Deze vis is het nationale symbool van Hawaï, je mag ook Humu zeggen. Maar het tofste was de schilpad, zó bijzonder was dat! Hij zwom op armlengte afstand, hapte op z'n gemakje wat lekkers van het rif, zwom wat rondjes en ineens verdween hij in de diepte aan de rand van het stuk rif. WAUW! Hij was ongeveer 60 cm lang en zij tekening was heel duidelijk te zien. We hoopten dat we er een zouden zien, maar hadden het niet verwacht. Wat een geluk.

Op weg naar de baai hadden we al een paar mooie rustige strandjes gezien waar we de middag wel wilde doorbrengen, dus reden we terug om deze weer op te zoeken. Op de route lag ook the Halona blow hole, een blaasgat dat door de ruwe zee die op de rotsen sloeg werd gevoerd. Op die plek komt de het water omhoog door een gat in de rotsen, het water werd meters de lucht ingespoten.

Aangekomen bij het strand zagen we grote golven, van die pipes waar surfers doorheen glijden. Heel gaaf om te zien en we hebben er dan ook een tijd naar zitten kijken. De lifeguard kwam meteen naar ons toe om uit te leggen dat we echt  niet mochten gaan zwemmen, omdat de stroming heel sterk is. Er werd zelfs afgeraden om in de branding te gaan staan, omdat de golven je kunnen verrassen en je mee kunnen sleuren. Dit strand, Sandy Beach, staat bekend door de vele fatale ongelukken die er gebeuren. 

Na al dit moois zijn we nog even het grootste onoverdekte winkelcentrum van Amerika ingegaan. Al is alles in Amerika het grootste, mooiste of beroemdste, het was in ieder geval enorm. Ook hier stikte het van de dure merkwinkels. Gelukkig vonden we ook een Macy's... voor ons de normale mens. Heel lang hebben we er niet gekeken, want we waren eigenlijk wel kapot na zo'n lange dag. We hebben nog lekker ergens wat gegeten en zijn toen vroeg ons lekkere bedje in gedoken, we hadden nog wat in te halen.

Dinsdag

En dat inhalen is gelukt, bijna het klokje rond! 

We zijn vandaag naar de Kualoa Ranch gereden. Deze ranch bezit een groot beschermd gebied met een vallei tussen twee vulkaanruggen. Ze hebben er kuddes koeien die vrij rondlopen door de vallei. En er zijn paarden waarop je kunt rijden in een excursie. Maar ook geiten, een varken en een schildpad in de Kualoa petting zoo... bijzonder. 

Je kunt er allerlei excursies doe. En wij kozen voor de Movietour die ons langs allerlei filmlocaties bracht midden in de vallei. De eerste stop was de grote boomstronk waarachter de man en de kinderen uit Jurassic Park schuilden voor een kudde voorbij razende dino's. Achter de stronk waren inmiddels grote bosjes gegroeid, maar als je die weg denkt, klopt het hele plaatje precies. De rest van de film is opgenomen op het eiland Kauai.

De tweede stop was bij de voetstappen van Godzilla, dat was echt heel grappig. Voor de veiligheid hebben ze de 'kraters' minder diep gemaakt, maar de omvang was niet minder indrukwekkend. Vanaf een heuvel hadden we goed zicht op de prints en zo konden we een leuke foto maken.

Verder waren er verschillende moviescenes uit heel veel films, veel onbekend en  een paar bekend zoals 50 first dates, Windbrakers, Pearl Harbor en natuurlijk de serie Lost. Het was echt heel leuk om allemaal te zien! 

Wat eigenlijk nog veel mooier was, was de natuur die je bijna zou vergeten te bewonderen. Mooie grote en kleine bloemen in allerlei kleuren groeien tussen tropische planten met onwijs grote bladeren die wij alleen kennen uit de bloemenwinkels. Grote bomen worden beklimd en de hoge door lava gevormde bergen met scherpen verticale kliffen bekleedden de achtergrond. Het is hier echt zó mooi! We hebben nog een tweede tour gedaan die ons nog meer van dit moois liet zien en ons langs uitzichten bracht vanuit de bergen op de mooie turqoise zee.

Daarna zijn we doorgereden naar de noordkust. Halverwege werden we zo lekker gemaakt door alle bordjes langs de weg: 'roasted garlic schrimp', dat we wel even moesten stoppen. Vanaf de weg hadden we direct uitzicht op de kwekerijen, waar vandaan ze vers aan de weg verkocht werden. Mmm dat was smullen. 

Aan de noordkust zijn gestopt bij Sunset Beach. We hadden nog een paar uurtjes voor de zon onder zou gaan, dus zijn we daar neergestreken op het strand. De golven waar er heel groot, vonden wij althans, want voor de Hawaïanen is dit kinderspel. Toch waren er wel wat surfers actief, leuk om naar te kijken. Ook hier werd afgeraden om te gaan zwemmen door de hoge golven en sterke stroming. De golven klapten neer op het strand dat hierdoor stijl was weggesleten. Een mooi spektakel om te zien.

Pua, de hond van een van de bewoners langs Sunset Beach heeft ons gezelschap gehouden. Ze raakte maar niet uitgespeeld. Als we stopten met het gooien van kokosnoten in de branding, kwam ze voor ons zitten, begon te blaffen, liep met haar druipende vacht over onze handdoeken of begon er aan te trekken. Lief, speels en ondeugend was ze, maar waar ze nou precies woonde weten we niet. Je zal hier maar wonen zeg, op 5 meter van de oceaan vandaan. Het enige nadeel dat ik er aan kan verzinnen zijn die vervelende toeristen in je 'achtertuin'.

We hebben op veel stranden mensen met metaaldetectors bezig gezien. 's Avonds bij schemer zoeken de de branding af naar verloren muntjes en andere waardevolle spullen die mensen verloren zijn. En ze lijken goede zaken te doen. Om te testen heeft Marco heel onopvallend (:-s) een aantal muntjes in het zand gegooid toen we ook hier weer een golddigger zagen naderen. En ja hoor, hij viste ze allemaal op uit het zand, wat een lol.

Een paar heel donkere wolken en een verkoelend buitje bedreigden de zonsondergang, maar lostten gelukkig op voordat ze onder de horizon verdween. Pua keek ons teleugesteld na toen we weggingen.

Woensdag

Ons avontuur van vandaag speelde zich af op zee. Ik heb heel erg getwijfeld, omdat ik me de boottocht in Afrika me nog steeds heel goed kan herinneren. Ik ben daar zo zeeziek op geweest, dat ik eigenlijk nooit meer met een bootje de zee op wil. Echt als je dat hebt, dan is op dat moment niets anders meer belangrijker dan overleven. Maar hoe vaak krijg je in je leven nou de kans om met haaien te zwemmen?! 

Veel tijd om me er die ochtend nog druk over te maken kreeg ik niet, want we moesten heel erg haasten om nog met de laatste sharktrip mee te kunnen op onze laatste dag op Oahu. De sharktour vertrok vanuit de haven van Hale'iwa aan de northshore en aangezien Waikiki aan de southshore ligt, moesten we haasten. Fijn als alles dan tegen zit onderweg, Tom die kortste weg neemt ipv de snelste, langzame vrachtwagens voor ons op een smal weggetje en file door een afgesloten weg. 

De stress en spanning zorgden voor veel adrenaline en ik kwam de boottocht naar de sharkcage goed door. Terwijl de eerste groep in de kooi klom, konden wij de haaien er verlekkerd omheen zien zwemmen. Dat was al heel tof, het water is heel helder dus zijn ze goed te zien. En af en toe kwam er een vin boven water. 

Toen was het onze beurt. We kregen eerst een korte instructie over hoe we de zware kooi in moesten klimmen die flink tegen de boot aan klapt in het wilde water. En uitleg over wat we wel en niet moet doen, geen haai aaien, je handen en voeten binnen de kooi houden... Heel gek allemaal. Daarna gingen we met snorkels de kooi in. Ik zorgde dat ik als eerste in het water lag, dan was ik er maar vast. En wild was dat inderdaad, tot ze de kooi lieten vieren en we zo'n 10 meter van de boot dreven, toen werd het iets minder. 

Met een flinke teug adem, doken we onder. Daar was het heel stil en rustig en zagen we vele haaien voorbij zwemmen. Het water was heel helder en blauw. Verder zagen we helemaal niks, geen bodem, geen steen, alleen de boot aan de oppervlakte en de haaien en vissen om ons heen. Zooooo gaaf! Er waren kleine haaitjes van 1,5 meter, maar sommigen waren zeker drie meter, misschien wel groter nog. Soms zwom er voor m'n neus een minivisje van nog geen cm, heel grappig, wat moet zo'n beestje daar nou tussen al die grote monsters in het oneindige? 

Het waren vooral Galapagos haaien en Whitetip sharks, vertelde de gids toen we weer aan boord waren. Hij legde uit dat vissers in dit gebied vissen naar krab en kreeft door fuiken op de bidem van de oceaan te laten zakken. Als ze deze op komen halen, sorteren ze de krabben en kreeften van al het andere vaak dode spul wat er ook in terecht is gekomen. Dit gooien ze overboord en dat is makkelijk voedsel voor de haaien. De haaien hebben hierdoor de link gelegd van voedsel met de dieselmotoren van de boten. De sharktour maakt hier gebruik van en zo kunnen wij de haaien in het wild zien.

Om deze en alle andere dieren in hun eigen natuurlijke omgeving te mogen aanschouwen zonder ze te storen, is voor mij een heel grote voorwaarde! Iets mooiers is er niet en ik voel me heel bevoorrecht om dat te kunnen doen.

De terugweg in boot ging iets minder goed. In de kooi had ik ondanks de goede snorkelspullen veel water binnen gekregen, de spanning was er af en de oceaan was nog altijd erg ruw... Pfff, ik weet weer waarom ik nooit meer in een bootje de zee op zou gaan. Maar eigenlijk willen we nog met manta's zwemmen als we op Maui zijn. Wanneer in ons leven zullen we die kans nog krijgen? Ik ga er nog maar eens heel goed over nadenken, ik heb nog even...

Om bij te komen van het avontuur en de zeeziekte zijn we in Hale'iwa bij een eettentje neergestreken. Een flink stuk pizza en een frisse diet coke helpen dan gek genoeg heel erg goed. Langzaam keerde ik weer terug op aarde en kwam het besef van het avontuur terug. Wauw!

Hale'iwa is trouwens een heel leuk stadje, heel typisch Hawaiiaans met leuke winkeltjes, eettentjes met terrassen op van die overdekte vlonders en grote monster pick-uptrucks die met veel herrie voorbij rijden.

Dit was ons bezoek aan O'ahu, een heel toeristisch, druk eiland, met mooie flora, fauna en adventure! Morgen vliegen we naar Maui, ik ben heel nieuwsgierig.