Deel 5: Fins Lapland

Zaterdag: Wat ongelukkig op weg naar het ijshotel

Vandaag was onze laatste dag in Ylläsyärvi, eind van de middag zouden we met de snowmobiles naar Lainio Snow Village rijden om daar de nacht door te brengen in een ijshotel! Voor het ontbijt had ik alles al klaar, ik was gedouched, had mijn koffer ingepakt en was klaar om de lege dag vol te wandelen, de berg nog even op te gaan en te genieten van het uitzicht. Ik borstelde nog even mijn haar en toen stond ik verstijfd, m’n rug, ik kon niets meer. Het ontbijt hebben we gemist en ik heb van de uitchecktijd tot 12 uur gebruik gemaakt om te proberen te ontspannen op bed met een Fins ibuprofennetje. Dat hielp iets gelukkig, maar een flinke wandeling en een scooterrit zat er niet meer in.

Terwijl Marco eindelijk zonder zware ballast in zijn eentje de snowmobile kon rijden, ben ik lekker warm met de taxi-chauffeur meegereden die onze koffers naar het ijshotel zou brengen. Ik zag zijn thermometer zakken naar -24… arme medereizigers dacht ik nog. Bleek het zeker -30 te zijn geweest onderweg en het was de langste rit geweest tot nu toe. Ieder nadeel heeft zijn voordeel, blijkt maar weer, al ha dik liever alles gewoon ervaren hoor.

Zij kwamen ruim een uur later in het donker aan op bestemming. Ik was inmiddels al een rondje om het hotel gelopen (bewegen gaat het best) en heb het donker zien worden. Het is zo mooi, de lucht hier. Aan de ene kant is het dan al helemaal donker, terwijl aan de andere kant nog allemaal kleuren zichtbaar zijn. De zon gaat al voeg onder, rond 3 uur, maar het duurt dan nog 2 uur voordat het echt donker is. Andersom is het ‘s ochtends al 2 uur licht voordat de zon daadwerkelijk boven de horizon uit komt.

Het hotel lag op een heuvel met uitzicht over de bosrijke, witte omgeving. Rond het hotel staan ijssculpturen en sneeuwsculpturen. Waaronder een iglo voor kinderen, er gaat een trappetje in en er komen 2 glijbanen uit. En er staat ook een houten mini-kerkje, deze wordt gebruikt als mensen komen trouwen in het ijshotel. Er is ook een chapel in het hotel van sneeuw en ijs. En je kunt er ook een rendiertochtje maken.
Toen de groep er was, kregen we lekker wat warms te drinken en een rondleiding door het hotel. Er zijn 30 kamers, een groot aantal basic, voor zover je dit basic kunt noemen natuurlijk. En er zijn een aantal bijzondere suites, waaronder de circuskamer en de bridalsuite. Verder is er een restaurant/bar en een grote zaal met een podium. In het ijshotel is het tussen de 0 en -5 graden, maar het is gebouwd tegen een blokhut aan, hierin zit ook een restaurant en een aparte ruimte met een sauna, douches, wc’s en een gezamenlijke soort woonkamer. Hierin is het warmer, misschien 15 graden, waar je even kunt opwarmen mocht dit nodig zijn… en dat is nodig, geloof me! Er werd uitgelegd hoe we ons ’s nachts moesten kleden, een hele toestand waar ik later op terug kom.

De muren van het hotel zijn gemaakt van sneeuw, geproduceerde sneeuw, want het wordt elk jaar opnieuw opgebouwd in november en dan is er nog niet voldoende sneeuw gevallen om het hotel mee te bouwen. De koepels op het restaurant en de kamers zijn gemaakt van ijs. Deze worden gemaakt door een grote ballon op te blazen en daaroverheen steeds een beetje water te laten lopen dat bevriest. Als het ijs dik genoeg is, maken ze de ballon kapot. De bar in het hotel heeft een doorsnede van 16 meter! De kamers 4 tot 6 meter. De dikte van de sneeuwmuren is 1 meter en de ijskoepels zijn 25 cm dik. Er werken 4 weken lang, 11 mensen aan het hotel en in de laatste week zijn er 70 mensen bezig om alle decoraties aan te brengen. In het hotel zijn namelijk ook de bedden van ijs en staan er allerlei sculpturen in thema’s. Het hotel wordt dus in een maand opgebouwd. Het ijs dat nodig is om alle decoraties, bedden, stoelen en tafels te maken is ook van het jaar ervoor. Rond deze tijd wordt het ijs uit de rivier gezaagd en bewaard in gekoelde containers totdat het nieuwe hotel gebouwd wordt, wederom omdat er n november nog niet voldoende ijs is. Er kan geslapen worden van december t/m half april, omdat daarna de temperatuur te hoog wordt. Maar er zijn in augustus nog steeds resten te vinden van het hotel. Grappig detail is dat er brandslangen hangen in de gangen. Het hotel moet namelijk voldoen aan alle eisen, dus ook aan de brandbeveiliging, alleen onder de sprinklers zijn ze uitgekomen.

Nou, en wij moesten daar dus in gaan slapen… brrr! Het begon met het diner, in het restaurant was het wat kouder dan in de rest van het hotel omdat het een grote hoge ruimte is, ongeveer -10. We hadden daarom weer onze thermopakken over onze skipakken heen aan, anders was het echt te koud. Omdat iedereen foto’s wil van deze bijzondere maaltijd, lukte het niet echt een warme hap te nemen. We dronken er warme bessensap met vodka en een pepermuntdrankje in een ijsglas bij, leuk en lekker! Een gezellig muziekje erbij maakte het heel gezellig en alle roddels waren goed te volgen, door akoestiek in de ruimte kon je precies horen wat iemand aan de andere kant vertelde. Lang natafelen was er niet bij, want een kopje warme koffie in de blokhut was aangenamer, maar het was zeker een leuke ervaring.

Later zijn we met de hele Nederlandse groep gaan wandelen, op zoek naar een open vlakte om weer het noorderlicht te spotten. Het was wederom een heldere dag en nacht en het was goed koud, maar de voorspelling was vandaag een 1 (intensiteitschaal 1-9). Dus als we het zouden zien, zou het niet veel zijn. Maar de slimme wegwijzers van de groep lieten ons maar lopen en lopen, zonder een mooie plek te vinden. Het is hier belangrijk kom met de hele groep bij elkaar te blijven, want als je de weg kwijt raakt, weet niemand wie je bent en dan krimpen je overlevingskansen behoorlijk als onervaren poolbezoeker. Een gouden regel hier in Lapland is dat je altijd iemand laat weten waar je bent of waar je naartoe gaat. De groep gaf het op en keerde terug en toen zijn we samen met Laura en Harald (Brabantse 28 en 30ers, ben toch niet de jongste) een stuk een ander pad uitgelopen. Daar kwamen we wel op een mooi open stuk en kregen we aurora weer even te zien. Ze was wazig en ver weg, maar ze was er echt weer. Een kleur was moeilijk te zien, maar ze vloeide van links naar rechts en terug, met af en toe een wat fellere uitspatting of een pauze. Eigenlijk vond ik dit nu ook heel mooi, omdat ik nu weet wat het verschil is in een 1 en een 3 in de voorspelling van intensiteit. De vorige avonden dat we haar zagen, was de voorspelling namelijk 3. En Laura en Harald hadden haar nog niet gezien, omdat ze er toen beide keren niet bij waren. En nu, omdat we toch nog even vol hielden omdat het voor hun nu of nooit was, hebben zij toch nog wat van aurora gezien, hoe mooi!

Tja, toen moesten we toch echt ons ijsbed in. We haalden onze slaapzakken en een kussen in de blokhut. In de kamer moesten we eerst onze ski-jas en broek uitdoen, in principe zou thermosondergoed alleen genoeg moeten zijn, maar dat durfde ik echt niet aan! Maar daar sta je dan, in je ‘gewone’ kleding, op blote voeten op sneeuw in -5, wel met een muts op. Dus snel die slaapzakken aan! Eerst een fleece tot onder je oksels, dan een gewatteerde die je helemaal over hoofd heen kunt trekken. Heel handig allemaal, zeker met een zere rug die je warm moet houden. Er lagen wel gewone matrassen op het ijsbed, maar ook die waren bevroren natuurlijk. Ze zouden hooguit kunnen ontdooien en misschien zelfs warm worden door onze lichaamswarmte, maar die was bij mij in den beginnen al heel ver te zoeken. Een andere optie is er sowieso niet echt en eigenlijk wilde ik het natuurlijk ook gewoon ervaren, ondanks de pijn. Ik had nog goed geplast voor we gingen, want ff naar de wc gaan is er niet bij natuurlijk. Maar helaas moest ik na een half uur al plassen, en ja, dan slaap je niet meer. Marco sliep als een roos. Ik voelde af en toe stukjes ijs vanaf het plafond op en in mijn slaapzak vallen. Ik kreeg het steeds kouder en ging steeds harder trillen, ik werd niet meer warm en mijn rug deed pijn! Ik heb blijkbaar nog wel een uurtje of zo geslapen, maar daarna was het echt over. Ik hield het niet meer uit en ben naar de blokhut gegaan en heb een warm kopje thee gezet. Ik ben die dag verder niet meer warm geworden, in het vliegtuig was het ook koud en vanaf mijn middel bleef ik constant koud. Pas na een hete douche in ons eigen huis in het ‘warme’, natte Nederland ontdooiden mijn benen eindelijk een beetje. Het was dus op zich een leuke ervaring en bijzonder het was zeker, maar een bezoek en diner gevolgd door een overnachting in een blokhutje met een haardvuurtje had toch beter geweest hoor! Marco had nergens last van, alleen zijn gezicht was erg koud zei hij… dus het is wel te doen. We kregen een oorkonde dat we de nacht in het ijshotel overleeft hadden in een kamer van -5 en een buitentemperatuur van -32!!!

De terugreis ging vlot. Onderweg in de bus en het eerste stukje vliegen heb ik nog even genoten van het witte landschap dat we voorlopig niet meer zullen zien. Sorry, maar ik heb het ondanks de 40 graden verschil, toch echt koud hier in dit waterkoude land. De verwarming stoken we gewoon weer naar de 21 op, een aangename temperatuur om mijn laatste verslag te schrijven en terug te denken aan een weer een waanzinnig leuke, spannende, bijzondere vakantie op een mooi plekje van de aarde.