Deel 1: Fins Lapland
Door: Pascal
Blijf op de hoogte en volg Pascal en Marco
08 Februari 2011 | Finland, Helsinki
Pfff, wat is dat vervelend als om half 3 je wekker gaat, terwijl je er pas om 12 uur in ligt. Maar goed, we gaan op vakantie!
Om 6 uur zou het vliegtuig naar Finland, Lappiland vertrekken. Zou, want om 6 uur deelden ze mede dat het cockpitpersoneel nog niet gearriveerd was. En een kwartier later vertelden ze ons dat we niet konden vertrekken, omdat de vliegvelden in Lapland allemaal dicht waren, omdat er zoveel sneeuw gevallen was en ze de banen niet schoon kregen. Ik verwachtte een vertraging van uren, maar om 7 uur kwam de piloot toch aan en mochten we instappen. Hij vertelde dat hij zich gek gebeld had naar verschillende vliegvelden in Lapland om toch in de buurt te kunnen landen, en dat we toch in Kittilä mochten landen. De geplande tussenstop was nog onzeker, maar dat zou wel goed komen. Ik vind het persoonlijk nog steeds een vaag verhaal en twijfel of de piloot zich toch niet gewoon verslapen had.
Maar aangekomen in Rovaniemi, de tussenstop, begreep ik wel waarom dit moeilijkheden gaf. Er stond één ander vliegtuig en de gehele baan was wit. Misschien dat er die middag nog een ander vliegtuigje zou landen, maar dat was het dan ook wel. Ik kan me voorstellen dat die mannen niet zo'n zin hebben om op zondagmorgen vroeg voor een paar vliegtuigjes die hele baan schoon te schuiven. We landden met de opkomende, eeuwig laagstaande zon zo, dat we de schaduw van het vliegtuig zagen landen. Dit leverde een heel mooi filmpje op! We mochten ook niet zomaar opstijgen, want er had zich tijdens het stilstaan een laagje ijs gevormd op de vleugels (die ik overigens niet kon zien) en het hele vliegtuig werd besproeid met een oranje goedje. In ons oranje vliegtuig vlogen we verder naar Kittilä, waar we niet meteen konden landen, omdat er nog een ander vliegtuigje stond die eerst moest opstijgen.
We mochten meteen de eerste kou ervaren toen we het trapje afliepen vanuit het vliegtuig. Het viel me alles mee, maar dat duurde dan ook niet lang voor we weer binnen waren. De koffers hadden we snel en werden gehaald door bussen. We moesten ons melden bij de gids, maar die had niet op ons gerekend, we stonden niet op zijn lijst. Stap maar in, het zal wel goed zijn, zei hij vrolijk, dus op naar Ylläsyärvi zo'n 35 km verderop. Gelukkig rekende het hotel wel op ons. Lekker wat eten en ff tukken, want dat korte nachtje hakte er wel in! 2 uur later werd ik wakker in het donker, het was inmiddels 17 uur.
Na het eten en een belletje naar het warme Nederland, gingen we een stukje wandelen, naar het dorp was het plan. Maar na 5 minuten had ik al een brainfreeze en een kwartier later waren we weer teug. Het was -23 en een simpele ski-uitrusting voldoet niet voor een wandeling bij deze temperatuur, dat was duidelijk! We zijn lekker bij de open haard gekropen en zijn daarna opgewarmd ons bed ingekropen.
Maandag: Per sneeuwscooter naar de huskyfarm
Om half tien schrok ik wakker vanuit een droom, ik weet niet meer wat ik droomde, maar het ging over thuis en het was heftig. Geen goed teken dus, ik moet vandaag echt werken aan mijn vakantiegevoel.
De groep bestaat vandaag uit Nederlanders, een Nederlands stel Zuid-Afrikanen en een Nederlandse gids die het halve jaar in Finland woont en het andere halve jaar Spanje of ergens anders waar het warm is en wel wat te doen valt. Wat een figuur. Buiten het toeristen seizoen verveelt hij zich zo, dat hij zelf een huis heeft gebouwd met een windmolen van een oud kruiwagenwiel en wat rommel dat hij in het bos had gevonden.
Hij nam ons mee naar het kantoor, waar we een thermopak, geitenwollensokken, speciale laarzen, wanten, een bivakmuts en een helm kregen aangemeten... over onze ski-pakken! Onder het motto: als je het warm krijgt kun je altijd iets uittrekken. Niet nodig dus, ik heb het buiten niet meer warm gehad verder die dag.
Na een kleine instructie begon de sneeuwscooter tour. Allereerst overviel de witte omgeving me. Overal en alles was bedenkt met een dikke laag onaangetaste sneeuw en het pad was een halve meter ingeslepen in de omgeving.
Vervolgens overviel de kou me, ondanks de verwarmde handvaten, bevroor mijn vochtige adem de binnenkant van mijn helm, waardoor de omgeving mistig werd en voelde ik de bevroren druppels mijn neus in en uit gaan bij elke ademhaling. De tranen rolde niet over mijn wangen, maar bleven aan mijn wimpers hangen. Korte tijd later had ik gelukkig de controle over mijn ademhaling terug, was het zicht weer helder en genoot ik van de omgeving, laat mij nu maar rijden!
En dat is nog best lastig, het spoor is moeilijk te zien, dus probeer je je voorganger na te doen (wat later niet heel handig blijkt overigens). De handvaten van de bestuurder worden echt heel warm, zo warm dat je bijna bevroren duimen, echt pijn gaan doen. En dan heb je nog het sturen, dat vertraagt reageert. Maar als je alles weer onder controle hebt, is de omgeving echt waanzinnig mooi, niet te vergelijken met Oostenrijk.
Na een uurtje kwamen we uit bij de huskyfarm waar de honden al vanuit de verte goed te horen waren. Ze wilden rennen! Nu! Blij kwispelend, blaffend en jankend stonden ze aangelijnd, klaar om te vertrekken. We kregen natuurlijk eerst uitleg over hoe we de sledes moesten besturen. Op een oude slede, met een besneeuwde knuffelhusky ervoor, deed de gids voor hoe te remmen. Meer is het eigenlijk niet, want de husky's doen de rest. Hij deed vooral voor wat je niet doen, want als je er eenmaal af gevallen bent, of de slede omgeslagen is, ben je de honden kwijt en zul je verder moeten lopen. De honden komen echt niet terug, want die willen alleen maar rennen!
Wij kregen de achterste slede en ik kroop lekker in het zitje. Brrr koud was dat, stilzitten in de wind met een bevroren dekentje over je heen! Maar wel heel tof, wat een beesten! De rem was moeilijk te houden, want ze zijn zó sterk! Zes husky's trokken ons steeds tot aan onze langzame voorgangers. En als we dan op de rem stapten om ze voorkomen dat ze die in gingen halen, keken ze boos en blaffend om.
Als we even stilstonden om te pauzeren, rolde rechtsachter om, stak zijn hoofd in de sneeuw en hij nam onderweg regelmatig een hap sneeuw om zich af te koelen. Linksachter had een oogje op rechtsachter en beet hem herhaaldelijk in zijn oor. De rechtse leader had liever links gelopen en de linksmidden had blijkbaar veel gedronken en deed veel plasjes onderweg. Rennend poepen is ook trouwens geen probleem voor ze. Halverwege ruilden we van plek en mocht ik sturen, dat was toch wat aangenamer. De adrenaline zorgde voor wat warmte van binnenuit. Geweldig om met die beesten te mogen rijden, wat een kracht en energie!
Na de rit kregen we een lekker bekertje warme bessensap in een hutje bij het kampvuur. De gids vertelde vanalles over de honden, over het fokken en het racen. Eigenlijk willen ze alleen nestjes in de lente, maar per ongeluk heeft een jong vrouwtje toch één puppy gekregen, 6 weken geleden. Dit is heel bijzonder omdat ze zelf nog maar 1,5 jaar oud is en nog geen seizoen echt 'gewerkt' heeft. Winterpuppy's zijn meestal niet sterk genoeg om te overleven, maar omdat de vader en moeder goede (dwz heel sterke, goed luisterende) honden zijn, proberen ze het toch met de puppy. En mochten even bij hem kijken. Het ziet er zo zielig uit, zo'n klein hummeltje in de sneeuw bij -23, maar husky's leven buiten, dus ook de puppy's. Het rillen was van de spanning, van al die mensen om hem heen. De mama blafte waaks in het hok naar haar kind, maar was ook goed aaibaar... zonder handschoenen, want die bijten ze kapot!
Op de terugweg met de scooters schemerde het al, wat weer een heel ander beeld gaf van de omgeving. De kleuren waren anders, moeilijk te beschrijven. Een paar voor ons reden de bermsneeuw in en zaten vast, vier man waren nodig om de scooter uit de sneeuw te trekken. En weer verder, tot onze voorgangers Laura en Harald uit de bocht vlogen, tegen een boom botsten en omsloegen. Ik zag het niet gebeuren, maar zag ze na de bocht liggen en kon op tijd stoppen. Laura had pijn en was heel erg geschrokken, maar kon mee terug. De scooter was kapot, maar zodanig dat een van de gidsen er wel mee terug kon komen. Toch wel even spannend om dan weer op te stappen hoor, stel dat het je overkomt! Ik had even daarvoor ook net een boom kunnen ontwijken, omdat ik toen ik wilde corrigeren extra gas gaf. Ik had geluk. Het was inmiddels donker, maar de lichten van de scooter en de sneeuw, maakten dat het niet echt donker was.
Teruggekomen zijn we lekker gaan eten, ik heb een stukje rendier van Marco geproefd. Het is eigenlijk best lekker, het lijkt op rund, iets smaakvoller, maar het is het idee. Maar ik vond mijn malse biefstukje toch lekkerder. En nu zit ik dus, nog altijd gloeiend, dit verhaaltje te schrijven bij de open haard. Ik heb vandaag hard gewerkt aan mijn vakantiegevoel, dat is er nu wel hoor!
Om 6 uur zou het vliegtuig naar Finland, Lappiland vertrekken. Zou, want om 6 uur deelden ze mede dat het cockpitpersoneel nog niet gearriveerd was. En een kwartier later vertelden ze ons dat we niet konden vertrekken, omdat de vliegvelden in Lapland allemaal dicht waren, omdat er zoveel sneeuw gevallen was en ze de banen niet schoon kregen. Ik verwachtte een vertraging van uren, maar om 7 uur kwam de piloot toch aan en mochten we instappen. Hij vertelde dat hij zich gek gebeld had naar verschillende vliegvelden in Lapland om toch in de buurt te kunnen landen, en dat we toch in Kittilä mochten landen. De geplande tussenstop was nog onzeker, maar dat zou wel goed komen. Ik vind het persoonlijk nog steeds een vaag verhaal en twijfel of de piloot zich toch niet gewoon verslapen had.
Maar aangekomen in Rovaniemi, de tussenstop, begreep ik wel waarom dit moeilijkheden gaf. Er stond één ander vliegtuig en de gehele baan was wit. Misschien dat er die middag nog een ander vliegtuigje zou landen, maar dat was het dan ook wel. Ik kan me voorstellen dat die mannen niet zo'n zin hebben om op zondagmorgen vroeg voor een paar vliegtuigjes die hele baan schoon te schuiven. We landden met de opkomende, eeuwig laagstaande zon zo, dat we de schaduw van het vliegtuig zagen landen. Dit leverde een heel mooi filmpje op! We mochten ook niet zomaar opstijgen, want er had zich tijdens het stilstaan een laagje ijs gevormd op de vleugels (die ik overigens niet kon zien) en het hele vliegtuig werd besproeid met een oranje goedje. In ons oranje vliegtuig vlogen we verder naar Kittilä, waar we niet meteen konden landen, omdat er nog een ander vliegtuigje stond die eerst moest opstijgen.
We mochten meteen de eerste kou ervaren toen we het trapje afliepen vanuit het vliegtuig. Het viel me alles mee, maar dat duurde dan ook niet lang voor we weer binnen waren. De koffers hadden we snel en werden gehaald door bussen. We moesten ons melden bij de gids, maar die had niet op ons gerekend, we stonden niet op zijn lijst. Stap maar in, het zal wel goed zijn, zei hij vrolijk, dus op naar Ylläsyärvi zo'n 35 km verderop. Gelukkig rekende het hotel wel op ons. Lekker wat eten en ff tukken, want dat korte nachtje hakte er wel in! 2 uur later werd ik wakker in het donker, het was inmiddels 17 uur.
Na het eten en een belletje naar het warme Nederland, gingen we een stukje wandelen, naar het dorp was het plan. Maar na 5 minuten had ik al een brainfreeze en een kwartier later waren we weer teug. Het was -23 en een simpele ski-uitrusting voldoet niet voor een wandeling bij deze temperatuur, dat was duidelijk! We zijn lekker bij de open haard gekropen en zijn daarna opgewarmd ons bed ingekropen.
Maandag: Per sneeuwscooter naar de huskyfarm
Om half tien schrok ik wakker vanuit een droom, ik weet niet meer wat ik droomde, maar het ging over thuis en het was heftig. Geen goed teken dus, ik moet vandaag echt werken aan mijn vakantiegevoel.
De groep bestaat vandaag uit Nederlanders, een Nederlands stel Zuid-Afrikanen en een Nederlandse gids die het halve jaar in Finland woont en het andere halve jaar Spanje of ergens anders waar het warm is en wel wat te doen valt. Wat een figuur. Buiten het toeristen seizoen verveelt hij zich zo, dat hij zelf een huis heeft gebouwd met een windmolen van een oud kruiwagenwiel en wat rommel dat hij in het bos had gevonden.
Hij nam ons mee naar het kantoor, waar we een thermopak, geitenwollensokken, speciale laarzen, wanten, een bivakmuts en een helm kregen aangemeten... over onze ski-pakken! Onder het motto: als je het warm krijgt kun je altijd iets uittrekken. Niet nodig dus, ik heb het buiten niet meer warm gehad verder die dag.
Na een kleine instructie begon de sneeuwscooter tour. Allereerst overviel de witte omgeving me. Overal en alles was bedenkt met een dikke laag onaangetaste sneeuw en het pad was een halve meter ingeslepen in de omgeving.
Vervolgens overviel de kou me, ondanks de verwarmde handvaten, bevroor mijn vochtige adem de binnenkant van mijn helm, waardoor de omgeving mistig werd en voelde ik de bevroren druppels mijn neus in en uit gaan bij elke ademhaling. De tranen rolde niet over mijn wangen, maar bleven aan mijn wimpers hangen. Korte tijd later had ik gelukkig de controle over mijn ademhaling terug, was het zicht weer helder en genoot ik van de omgeving, laat mij nu maar rijden!
En dat is nog best lastig, het spoor is moeilijk te zien, dus probeer je je voorganger na te doen (wat later niet heel handig blijkt overigens). De handvaten van de bestuurder worden echt heel warm, zo warm dat je bijna bevroren duimen, echt pijn gaan doen. En dan heb je nog het sturen, dat vertraagt reageert. Maar als je alles weer onder controle hebt, is de omgeving echt waanzinnig mooi, niet te vergelijken met Oostenrijk.
Na een uurtje kwamen we uit bij de huskyfarm waar de honden al vanuit de verte goed te horen waren. Ze wilden rennen! Nu! Blij kwispelend, blaffend en jankend stonden ze aangelijnd, klaar om te vertrekken. We kregen natuurlijk eerst uitleg over hoe we de sledes moesten besturen. Op een oude slede, met een besneeuwde knuffelhusky ervoor, deed de gids voor hoe te remmen. Meer is het eigenlijk niet, want de husky's doen de rest. Hij deed vooral voor wat je niet doen, want als je er eenmaal af gevallen bent, of de slede omgeslagen is, ben je de honden kwijt en zul je verder moeten lopen. De honden komen echt niet terug, want die willen alleen maar rennen!
Wij kregen de achterste slede en ik kroop lekker in het zitje. Brrr koud was dat, stilzitten in de wind met een bevroren dekentje over je heen! Maar wel heel tof, wat een beesten! De rem was moeilijk te houden, want ze zijn zó sterk! Zes husky's trokken ons steeds tot aan onze langzame voorgangers. En als we dan op de rem stapten om ze voorkomen dat ze die in gingen halen, keken ze boos en blaffend om.
Als we even stilstonden om te pauzeren, rolde rechtsachter om, stak zijn hoofd in de sneeuw en hij nam onderweg regelmatig een hap sneeuw om zich af te koelen. Linksachter had een oogje op rechtsachter en beet hem herhaaldelijk in zijn oor. De rechtse leader had liever links gelopen en de linksmidden had blijkbaar veel gedronken en deed veel plasjes onderweg. Rennend poepen is ook trouwens geen probleem voor ze. Halverwege ruilden we van plek en mocht ik sturen, dat was toch wat aangenamer. De adrenaline zorgde voor wat warmte van binnenuit. Geweldig om met die beesten te mogen rijden, wat een kracht en energie!
Na de rit kregen we een lekker bekertje warme bessensap in een hutje bij het kampvuur. De gids vertelde vanalles over de honden, over het fokken en het racen. Eigenlijk willen ze alleen nestjes in de lente, maar per ongeluk heeft een jong vrouwtje toch één puppy gekregen, 6 weken geleden. Dit is heel bijzonder omdat ze zelf nog maar 1,5 jaar oud is en nog geen seizoen echt 'gewerkt' heeft. Winterpuppy's zijn meestal niet sterk genoeg om te overleven, maar omdat de vader en moeder goede (dwz heel sterke, goed luisterende) honden zijn, proberen ze het toch met de puppy. En mochten even bij hem kijken. Het ziet er zo zielig uit, zo'n klein hummeltje in de sneeuw bij -23, maar husky's leven buiten, dus ook de puppy's. Het rillen was van de spanning, van al die mensen om hem heen. De mama blafte waaks in het hok naar haar kind, maar was ook goed aaibaar... zonder handschoenen, want die bijten ze kapot!
Op de terugweg met de scooters schemerde het al, wat weer een heel ander beeld gaf van de omgeving. De kleuren waren anders, moeilijk te beschrijven. Een paar voor ons reden de bermsneeuw in en zaten vast, vier man waren nodig om de scooter uit de sneeuw te trekken. En weer verder, tot onze voorgangers Laura en Harald uit de bocht vlogen, tegen een boom botsten en omsloegen. Ik zag het niet gebeuren, maar zag ze na de bocht liggen en kon op tijd stoppen. Laura had pijn en was heel erg geschrokken, maar kon mee terug. De scooter was kapot, maar zodanig dat een van de gidsen er wel mee terug kon komen. Toch wel even spannend om dan weer op te stappen hoor, stel dat het je overkomt! Ik had even daarvoor ook net een boom kunnen ontwijken, omdat ik toen ik wilde corrigeren extra gas gaf. Ik had geluk. Het was inmiddels donker, maar de lichten van de scooter en de sneeuw, maakten dat het niet echt donker was.
Teruggekomen zijn we lekker gaan eten, ik heb een stukje rendier van Marco geproefd. Het is eigenlijk best lekker, het lijkt op rund, iets smaakvoller, maar het is het idee. Maar ik vond mijn malse biefstukje toch lekkerder. En nu zit ik dus, nog altijd gloeiend, dit verhaaltje te schrijven bij de open haard. Ik heb vandaag hard gewerkt aan mijn vakantiegevoel, dat is er nu wel hoor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
