Over Sloths en knoflookchocolade met kikkerbonus

Zondag 16 februari

Omdat we gisteravond zo laat terug waren, veel later dan we gewend zijn aangezien we steeds wel voor negenen al slapen, hebben we vanochtend uitgeslapen. We hadden natuurlijk allemaal plannen, maar die hebben we maar even aangepast. We zouden eigenlijk deze laatste dagen hier gaan relaxen, een boek lezen, hangen bij het zwembad of het strand. Maar dat vind ik lastig, het is hier zo mooi en er is zo veel te zien, dat ik het eigenlijk zonde van mijn tijd vind om te slapen, te lezen of niks te doen. Ik wil meer zien en mee maken, maar vandaag dus wel met een aangepast schema ;).

We zijn naar de luiaard opvang gegaan, The Sloth Sanctuary. Deze is bekend van Animal Planets 'Meet The Sloths'. Misschien heb je het wel eens gezien. Dit is de link voor de trailer op Youtube; http://youtu.be/XxHTe10XrIg
Ik vind het erg leuk en keek het al voordat we wisten dat we naar Costa Rica zouden gaan. Het is een documentaire waarin veel wordt verteld over de luiaards. Er worden luiaards opgevangen die bijvoorbeeld verlaten zijn door hun moeder, aangereden zijn of alleen achterbleven doordat hun moeder is overleden. De hoofdpersoon in serie is Buttercub, een volwassen vrouwtje die haar dag doorbrengt in haar rieten hangmat. Hierin kan ze naar hartelust klimmen, slapen en mooi zitten zijn. Ze hangt midden in het café waar alle bezoekers haar kunnen bewonderen. Gelukkig achter een kleine afzetting om te voorkomen dat iedereen haar gaat aanraken of oppakken. Ze geniet zichtbaar van alle aandacht! Als er even niemand is, zie je haar nieuwsgierig rondkijken of er niet iemand misschien naar haar toekomt. Toen we samen bij haar kwamen staan was ze duidelijk geïnteresseerd in ons. Ze keek ons aan en deed wat trucjes voor de camera, heeeeeel langzaam, dat dan weer wel natuurlijk.

De tour bestond uit een kanotochtje door het regenwoud dat bij de opvang hoort en een rondleiding langs de verblijven. Tijdens het boottochtje zagen we vleermuizen onder een boomstang slapen, veel krabben en een groepje brulapen heel vlakbij. Als je te dichtbij komt heb je kans dat ze takken of vruchten naar je gaan gooien om je af te schrikken. Ze hielden ons goed in de gaten, maar lieten ons met rust gelukkig. Toen we bijna terug waren ontdekten we een luiaard vlakbij de opvang. Ik weet van de serie dat de vrije luiaards soms de opgevangen luiaards op komen zoeken. Echter is dat meestal op afroep, omdat de dames wanneer ze vruchtbaar zijn heel hard gillen en zo de aandacht van mannetjes trekken. Dus wie weet wat hij kwam doen...

In de opvang zelf vertelde een gids de verhalen achter bepaalde luiaards, waarom ze er zijn, hoe lang al en of ze ooit zelfstandig terug het regenwoud in zullen gaan. Sommigen zullen daar altijd blijven wonen, omdat ze niet voor zichzelf hebben leren zorgen of dat niet meer kunnen. Zo had er een bijvoorbeeld maar een arm en is hierdoor te kwetsbaar om het zelf te redden. Anderen waren te vroeg bij moeder weg en hebben zo nooit geleerd om voor zichzelf te zorgen. En de sterken mogen iedere dag oefenen in de afgeschermde speciale bomen tuin en worden wanneer zij sterk genoeg zijn weer uitgezet.
Ook mochten we bij de nursery kijken, waar de baby's opgevangen worden. Ze zijn zo schattig, die kleine luiaardjes! Ze hebben allemaal een eigen knuffel, zo groot als ze zelf zijn, waar ze zich helmaal aan vast kunnen klampen zoals ze dat bij hun moeder zouden doen.

Tot slot zijn we Buttercub nog even gedag gaan zeggen, maar zij had het erg druk op dat moment. Luiaards poepen en plassen een maal per week. Ze leven altijd hoog in de bomen, maar voor deze noodzakelijkheid komen ze dus af en toe naar beneden. Ze blijven dan aan de boomstam hangen en vegen met hun staart een soort holletje in de grond en laten dan alles gaan. Dit kan wel drie uur in beslag nemen en wat ze loslaten kan dan ook bestaan uit ongeveer een derde van hun lichaamsgewicht. Daarna dekken ze het toe met bladeren. Ze zijn op dat moment zeer kwetsbaar voor puma's of jaguars. Toevallig dus dat wij dit mochten mee maken.

De rest van de dag hebben we gerelaxt, want oja, dat zouden we ook nog doen!


Maandag 17 februari

Helaas, nu heeft ie weer naast de wc gepoept en zelfs op het bed... Misschien dat het toch de gekko's zijn die dat doen, want ik heb die vleermuis binnen nog niet goed kunnen spotten.

De grootste exportproducten van Costa Rica zijn koffie, ananas, bananen en cacao. Ananas en bananen zien we overal groeien. Hele plantages van Chiquita, Dole en Del Monte. Ik weet nu dat zij daarvoor dus hele stukken kostbaar regenwoud hebben gekapt. Eigenlijk weten we dat allemaal wel, maar we staan er niet bij stil. Ik ook niet echt, totdat ik zelf het regenwoud ervoer en met eigen ogen zag wat deze miljoenenbedrijven eigenlijk aanrichten. Ik weet het, ik hoor jullie denken. Daar heb je de idealistische Pascal die de onrealistisch gedachten heeft om nu meteen het liefst nooit meer die merken te eten. Hetzelfde geldt voor de koffie en cacao, zo gauw als de grote bedrijven het overnemen, gaat dat ten kosten van de natuur, altijd. En dat vind ik heel erg. Maar ik weet ook dat je als consument niet alles kunt controleren en onder controle kunt hebben. Maar je kunt je er wel bewust van zijn en zo je best doen om de beste keuze te maken.

Goed, dat was weer serieus genoeg, maar dat kwam naar aanleiding van ons bezoek aan een kleinschalige cacaoboer deze ochtend. Pascal (toevallig!) komt uit Canada, zijn vrouw ook, maar zij is geboren in Amsterdam. Langzaam zijn zij geëmigreerd naar Costa Rica. Ze werden verliefd op het land en de vrijheid en besloten biologische fairtrade cacao te gaan verbouwen. Zonder het regenwoud aan te tasten. Ze laten de cacaobomen groeien op de natuurlijke manier, tussen de grote ficussen, palmen, mangobomen en alle honderden andere soorten bomen en planten van het regenwoud. Pascal vertelde van alles over de geschiedenis van cacao in Costa Rica en het maken van cacao zelf, terwijl we langzaam de berg op liepen over het pad door hun jungle. Ze hebben door hun werkwijze een minder grote productie, maar wel een eerlijke. Pascal liet ons zien hoe überhaupt de vrucht in elkaar zit en wat ervan gebruikt wordt. Ik had geen idee. We konden de vrucht gewoon rauw proeven en het is nog lekker ook. Niet de boon zelf, maar het vruchtvlees er omheen. En onderweg zagen we kikkertjes die we nog niet eerder gezien hadden. Heel veel kleine rode kikkertjes en de zwart met blauwe gifkikkers. Gaaf! Toen we biven kwamen liet hij zien hoe het fermentatieproces verloopt en het zondrogen van de bonen.

En toen was het eindelijk tijd om te proeven. We kregen een smakenpallet en moesten proberen te ontdekken in welke hoek de verschillende chocolade het beste pasten, noterig, fruitig, chemisch, heel vreemde smaken stonden erbij. Ik vond het heel leuk om te doen, maar terwijl ik er een potje van maakte, ontdekte ik bij Marco een nieuwe kant, hij was hier goed in! Daarna konden we zelf smaken combineren, allerlei kruiden stonden klaar. We moesten dan een klein stukje chocolade pakken en dit samen met bijvoorbeeld een snippertje knoflook en zeezoutkorrel tegelijk goed proeven. Heel bijzonder die combi natuurlijk, maar echt onverwachts lekker! En zo maakten we vele vreemde combi's.

Daarna gingen we naar het echte fabriekje dat boven op de berg staat. Een klein rommelig huisje deed dienst als cacaofabriek. Met een zelf ontworpen apparaat scheiden ze de cacao van de schil, heel kneuterig allemaal. Twee granieten persen, maakten de cacao vloeibaar. Alle chocolade bestaat uit minimaal 72% cacao en de rest suiker. Dat is echte chocolade, niet zoals wij dat eten als melk- en witte chocolade. Natuurlijk verkochten ze zelf ook de zelf gemaakte chocolade in de shop. Het lag in een soort sigarenkast, zo'n grote glazenkast met grote schuifdeuren, waarin het op de juiste temperatuur en met de juiste vochtigheid bewaard wordt. Met de temperaturen hier, is het anders niet goed te bewaren. We hebben wel een paar reepjes mee genomen, op goed gelukt. Pascal zei dat zo lang we het uit de zon hielden, het wel goed zou komen. We gaan het zien als we thuis komen. Het was een leuke tour, informatief, maar vooral het proefgedeelte was natuurlijk erg leuk! Misschien dat ik binnenkort wel eens zo'n proeverijtje ga houden, wie durft?

's Middags zijn we naar het strand gegaan. Voorzichtig heb ik de stromingen getrotseerd en de hoge golven ontzien. Soms waren ze echt veel hoger dan ik, misschien wel drie meter. Ik vond het fascinerend en soort van rustgevend.


Dinsdag 18 februari

Dit is de laatste dag... Misschien niet heel erg spannend om iets over te vertellen. We reden in 4,5 uur van Puerto Viejo naar San José. Nog even zagen we de Caribische zee, het regenwoud, reden een stukje door een fris nevelwoud en toen de bedompte stad in. We hebben daar nog wat geshopt en gegeten.
En we hebben er de laatste nacht in dezelfde Bed & Breakfast als op de heenweg doorgebracht. Morgen vliegen we weer naar huis na een mooie reis, vol nieuwe bijzondere ervaringen! Bedankt voor het mee lezen!