Maui

Donderdag

Om vier uur lag ik al wakker,  misschien was ik onbewust bang dat we onze vlucht zouden missen om half een? We waren in ieder geval op tijd. Aangekomen op het laidback Maui, haden we bij het ophalen van de auto de kans om een leuke upgrade te doen, een Mustang convertible. Hoe leuk is dat, om met een cabrio over het mooie eiland te cruisen! En natuurlijk moest de V8-motor even goed uitgeprobeerd worden...

In het plaatsje Lahaina even verderop zijn we gaan eten. Lahaina is zo'n echt typisch Maui-stadje, zoals je die kent van foto's en films, met houten huisjes en overal leuke winkeltjes en visrestaurantjes. En wij kozen voor Bubba Gump, dat is toch ook een schrimp-restaurant hihi.
We hebben ook nog even naar pap en mam gebeld die 35 jaar getrouwd waren. Bij ons was het nog de avond voorafgaand aan de feestdag, maar voor hun was het al 's ochtends vroeg op de bewuste dag. Een beetje gek wel hoor.

Vrijdag

Maui is bestaat eigenlijk uit 2 delen, de oost en de west kant die aan een klein stukje aan elkaar grenzen. Ons hotel zat aan de westkant met uitzicht op de eilanden Molokai en Lanai. Alle eilanden van Hawaï zijn vulkanen dus zie je ze altijd als punten uit de oceaan steken. Maui heeft twee van die (slapende) vulkanen; Iao en Hakeakala. 

Vandaag zijn we met de klok mee om de westelijke vulkaan gereden, om Iao heen. De westkant is erg droog en heeft veel mooie stranden, terwijl de oostkust natter en dus groener is. We reden dus tussen de vulkaan en de oceaan, over een soort provinciale weg. Aan het noordelijkste puntje zijn geen stranden meer en gaan de kliffen de oceaan in. Daar vonden we ook Nakelele Point, een groot blaasgat. Om er te komen moesten we behoorlijk klimmen over zwarte lavarotsen met de meest vreemde vormen door de erosie van het water. Onderweg werden we bemoedigd door houten kruisjes die herinneren aan waaghalzen en een bordje met; 'Warning, stay clear from blowhole, you can be sucked in and killed'. Eenmaal beneden spoot het water onregelmatig omhoog uit het gat, soms een beetje, soms sproeiend en soms zeker tien meter recht omhoog. Heel bijzonder en toch echt het proberen waard om van zo dichtbij mogelijk te bekijken.

Na het rondje om deze kant van het eiland zijn we naar de top van de andere vulkaan gereden in Haleakala National Park. De top bereikt ruim 3 km, ongeveer zo hoog als de Etna die we in mei hebben beklommen. Ik had dan ook verwacht dat het daar ook zou vriezen, maar het was er nog steeds aangenaam, zo'n 20 graden. Vanaf de top hadden we uitzicht over de zeer vruchtbare groen en bruin kleurende krater (in tegenstelling tot de Etna die helemaal zwart was op die hoogte). Het verschil zit hem in de soort vulkaan, dit zijn schildvulkanen die als een soort pukkels uit de aarde groeiden, doordat er steeds weer langzaam lava uitstroomde en hard werd. De Etna werd gevormd doordat twee platen over elkaar schuiven en dit enorme verticale erupties veroorzaakte. We hebben weer wat geleerd vandaag en het uitzicht vanaf de vulkaan was geweldig. Ook het veranderende landschap vanaf de kust tot de top is heel bijzonder.

Zaterdag

Eindelijk een rustdag, het heeft wat moeite gekost om het voor elkaar te krijgen, maar ik vond dat we het wel verdiend hadden om lekker te lezen op een bedje tussen zwembad en strand. Het hotel had een grote tuin met een zwembad maar ook met directe toegang naar het strand. 
De golven hier breken niet, ze zijn eerder mini-tsunami's. Het water trekt heel ver weg, de zee wordt dan heel hoog en spoelt vervolgens zeker tien meter het strand weer op.  Dus als je in de branding stond werd je òf meegzogen het water in òf het strand op gespuugd. Het vergde dus even wat oefening om er heelhuids in en uit te komen, maar na een paar keer bodyboarden zonder board hadden we het wel door. Heel leuk zo'n wildwaterbaan! Er hangt echter wel constant een rode vlag ivm de sterke stroming en golfslag en er is 'no lifeguard on duty'. Een beetje voorzichtig dan maar.

Zondag

Vandaag zijn we vroeg opgestaan om 'the road to Hana' uit te rijden. Hana is een plaatsje dat op de verre punt van het eiland ligt, op twee uur rijden van de beschaving. De mensen zijn grotendeels zelfvoorzienend en leven van visserij, het samen jagen op bosvarkens. Ze wonen in kleine huisjes of zelfs hutjes en houden zich verder vooral bezig met de natuur, het opvoeden van kinderen, het samen leven en samen feesten. 

Net voorbij het dorp zouden de mooiste mooie watervallen van Hawaï ons opwachten. Vanaf de stad bracht een kronkelweg met heel veel bochten, eenrichtingsverkeerbruggetjes en wegversmallingen ons langs mooie uitzichten over de oceaan, watervallen, kliffen en stranden. Onze eerste stop was bij de twinfalls. Het was een aardig eindje wandelen door het woud. Eerst over grindpaden, maar die gingen langzaam over in modderige belopen weggetjes tussen de planten door. De route liep langs het stroompje, dat bij heftige regenval een rivier is. Op sommige stukken waren dammen gemetseld om het water te leiden, maar dit waren inmiddels ruïnes geworden die wij konden gebruiken om gemakkelijker verder te komen. De watervallen waren erg mooi, het vormde een zwembad waar een aantal mensen al in zwommen. Om er te komen moesten we alleen nog wat trucs uithalen en daarvoor had ik de verkeerde schoenen aan. Marco dook er wel in, heel voorzichtig want het was nogal koud. Mijn held, ik heb het veilig gefilmd.

De weg was echt schitterend en ook spannend, al die bochten, er was echt geen recht stuk meer! Goed dat we voor de cabrio hadden gekozen! We zijn nog een paar keer gestopt voor een mooi uitzicht, een smoothie van fruit uit de rimboe en een paar watervallen langs de weg. Maar ons doel waren de laatste watervallen waar we rond drie uur aankwamen. Hier waren de beschreven zeven zwembaden te vinden en twee grote watervallen tussen een aantal kleinere. De eerste waterval lag op en kleine kilometer wandelen, stijl omhoog over een redelijk begaanbaar modderpad. Pfoe, en dan denk je dat je conditie best aardig is... 

Het was mooi, zeker wel, en ik wilde eigenlijk wel weer terug gaan naar de seven pools, maar Marco haalde me over om de grote waterval toch ook te gaan zoeken. Het was nog maar 1,8 mijl verder, over een niet zo goed begaanbaar modderpad, weliswaar iets minder stijl. Halverwege vroegen we ons af waar we aan begonnen waren, maar we waren al zo ver. Mensen die we tegenkwamen keken meestal erg vermoeid en waren eerlijk, we waren er voorlopig nog niet, maar het zou het waard zijn.

Op sommige stukken moesten we creatief de blubber zien te ontwijken, op andere stukken liepen we over boomwortels, door de planten en langs afgronden. We kwamen langs een onwijs grote boom met heel rare takken die weer de grond in doken om zichzelf te ondersteunen en vervolgens weer verder te groeien in de breedte. Vele grote bloemen, planten met enorme bladeren, papayaplanten, passievruchten, bananenbomen, palmbomen en varens groeiden overal om ons heen. We kwamen door een groot en donker bamboebos, heel gaaf en even wat gemakkelijker omdat daar een vlonderpad was gemaakt. We vroegen ons af hoe ze de planken daar hebben gekregen. Zowiezo vroegen we ons af hoe ze de watervallen ooit ontdekt hadden.

Na zeker een uur gewandeld te hebben door het broeierige (het was 30 graden) regenwoud, kwamen we bij de inmense waterval. Om er dichtbij te kunnen komen moesten we nog wat kunsten uithalen om het besteende riviertje over te steken, maar het was heel mooi. De waterval toornde zo'n 100 meter boven ons uit en het water kletterde in het zwembad eronder. Er werd afgeraden om er in te zwemmen, door de modder die het water met zich mee nam. In het regenwoud leven bosvarkens die door de modder woelen en het gebruiken als sanitair. Ik was het ook zeker niet van plan, want nat teruglopen maakt de lange terugweg er niet makkelijker op.

We waren echt kapot toen we terug bij de auto waren. En toen begon de autoreis terug over de smalle kronkelweggetjes... 'The road from Hana by night'. We hebben heerlijk geslapen die nacht.

Maandag

Aan het begin van de route die we zondag hadden gereden, kwamen we langs het bekende Ho'okipa Beach. We hebben het toen over geslagen om tijd te winnen, maar nu hadden we daar mooi nog tijd voor voordat we verder vlogen naar The Big Island.

Het strand is bekend om de beste surfspot van Hawaï. Wij kennen het als bekend kledingmerk uit de jaren 80 en 90. Bij Hookipa Beach schijnen de beste golven te zijn, maar niet nu natuurlijk, het is er het seizoen niet voor. Toch waren er veel locals aan het surfen, jong, oud, dudes en chicks. De parkeerplaats stond vol met pick-ups. Onderweg zie je die heel veel, van die pick-ups met een surfboard en een hond in de laadbak. Precies het plaatje zoals we dat thuis kennen van Hawaï. Na een tijdje surfers spotten was het tijd om de Mustang in te leveren en op het vliegtuig te stappen. Aloha Maui, op naar The Big Island of Hawaï!