Hoover Dam, Route 66, Grand Canyon NP &Lake Powell

We rijden nu tussen Page en Panquitch. Ik heb net een stuk gereden, zo'n 200 km. Op zich niet zo vreemd en eignelijk maar een klein stukje. Maar de weg was vooral recht, had weinig bochten en we reden alle drie 70 mph op de cruisecontrol. De 4x4 voor me, ik en de bus achter me, op constante afstand en snelheid. Ik zag steeds het zelfde beeld door de voorruit en in mijn achteruitkijkspiegel. De warme zon begon al wat te zakken en scheen op mijn bovenlijf, terwijl de koele airco in mijn gezicht blies. Het zorgde ervoor dat ik bijna indommelde...

Terwijl ik dit schrijf zijn we al een heel stuk verder dan de Grand Canyon, maar we zien zoveel dat het heel moeilijk bij te houden is. Ik geef jullie zometeen een flashback zonder dat jullie het door hebben en ik dwing mezelf om nog even gedetailleerd terug te denken aan de voorgaande dagen. En dat is nou precies de reden dat ik dit allemaal schrijf! 

Zondag

Vanuit het drukke Las Vegas zijn we via de Hoover Dam en een klein stukje over Route 66 naar de schitterende Grand Canyon gereden.
De Hoover Dam vind ik eigenlijk niet zo bijzonder, het is hoog en groot, maar door mensen gemaakt en een aanslag op de natuur. Ik weet het, de mens heeft water en elektriciteit nodig en dus het is een geweldige uitvinding voor dat doel. Maar toch word ik er echt niet warm van.

Route 66 was een ander verhaal, ik kwam er achter dat ik eigenlijk niet eens wist wat de geschiedenis van de weg is. Maar nu ik dat wel weet, zijn het niet alleen meer de oude spullen en auto's, huisjes en spookstadjes die ik zo leuk vind, maar ook het verhaal erbij. We zijn hem uitgereden van Kingman tot Seligman, een stukje van 80 mijl ongeveer. In Kingman zijn we in het museum geweest dat op zich niet veel voorstelde, maar dat mij wel het verhaal van de route heeft verteld. 
De route werd in de jaren 30 gebruikt om naar Californië te reizen, the big migration noemen ze het hier. De route is 3945 km lang, begint in Chicago en eindigt in Santa Monica, Los Angeles. Veel mensen waagden zich aan de tocht omdat ze dachten dat het in Californië beter zou zijn. Door de ruige route en veelvuldige overvallen onderweg, redden maar weinig mensen het om de gehele route af te leggen. En als ze het wel haalden, viel de zogenaamde welvaart van het westen erg tegen en trokken de meesten na enige tijd weer terug naar huis. Het was een goudmijn voor motels en diners, maar toen de Interstate 40 werd aangelegd, verloor de 66 zijn populariteit en in de jaren 50 werd de weg vrijwel niet meer gebruikt door travelers waardoor veel motels en diner sloten en dorpjes verlaten achterbleven. Officieel ismde route als highway gesloten in 1985. De route werd echter populair onder toeristen en daarom zijn inmiddels enkele diners en dorpjes gerestaureerd of nagebouwd om de route in weer leven in te blazen. Onderweg kom je dus leuke oude, opgeknapte diners, gasstations en motels tegen, maar ook little ghost towns. Wij hebben maar een klein stukje gereden, dus hebben we er niet veel gezien, maar het was wel erg leuk!

Nog net voor de zonsondergang kwamen we aan bij de Grand Canyon. We waren precies op tijd! De kleuren waren heel mooi! En wat is het groot, echt enorm. Ook echt niet uit te leggen en iets wat je echt zelfs gezien moet hebben om het te begrijpen. Maar de kleuren waren prachtig, van de canyon, maar ook van de lucht naar mate de zon zakte. Rood, oranje, geel, blauw, paars...
's Avonds zijn we nog even lekker in de warme hottub van het hotel gaan zitten, kijkend naar de sterren. Dat was zo'n beetje het enige dat goed was aan dit hotel. We hebben er inmiddels heel wat gezien en dus gewend, maar deze was echt heel slecht. Zeker voor het geld dat ze durven vragen, het was de duurste van de hele vakantie en alles was vies, van de kamer tot borden én het eten. Ze maken enorm gebruik van de locatie en het schaarse aanbod. Gelukkig was het maar één nachtje.

Maandag

Vanochtend stond de helikoptervlucht op het programma... Wauw! Dat was ook weer schitterend. Het is natuurlijk zowiezo al leuk en bijzonder om in een helikopter te vliegen, laat staan over de Grand Canyon. De helikopters mogen niet in de canyon vliegen, dus bleef hij net boven de oppervlakte vliegen. Het eerste stuk vloog hij over de bossen eromheen en plots was daar de canyon en verdween de grond ruim 1,5 km onder ons vandaan. Ik had er over gelezen en dat was ook wat er over wordt geschreven, maar het was dus ook echt zo diep en groot in het echt. Door er overheen te vliegen kregen we al meer een idee van hoe groot het allemaal is. Maar het totale gevoel krijg je denk ik pas als je in een kano de Colorado river af gaat. Ooit zou ik dat nog wel willen doen, maar dat is geen eitje. Je moet ruim een kilometer afdalen van de rand naar de rivier en dus moet je dat ook weer naar boven klimmen, nadat je kilometers over de soms superruige rivier hebt afgelegd. Terwijl het overdag in de 40 graden kan zijn en 's nachts ijskoud is, het water is dan ook maar 8 graden! Wie weet, ooit, als er een andere manieren is gevonden? Voor nu was de helikoptervlucht echt geweldig!

Daarna zijn we de South Rim Drive uitgereden, welke langs de zuidkant van de canyon loopt en ons langs verschillende mooie uitzichten bracht. Na de Grand 
Canyon was het nog een flinke rit naar Page bij Lake Powell. We stopten onderweg in Kanab (Kebab voor Marco) voor wat eten. We liepen een gezellig uitziende saloon in, met live music. Het eten was zoals het hier was voor de cowboys, een hele kip of porkribs van de BBQ of draadjesvlees met veel vetranden. Helemaal niks voor mij dus! Maar de sfeer was perfect!

Het was al donker toen we in Page aan kwamen. Onderwegbzijn wennig ergens langs de weg gestopt om sterren te kijken. Jeetje wat is het hier dan donker! Het was bijna nieuwe maan, dus ook die scheen niet bij. Ik heb veilig uit het dak van de auto gehangen. Chicken! ;D en veelmsterren dat je dan ziet, en natuurlijk de melkweg. Ik heb gelezen dat al bijna éénderde van de inwoners van USA niet meer de melkweg kan zien vanuit hun tuin... wow, volgens mij kan in Nederland helemaal niemand de melkweg zien, of heb ik het mis?

Aangekomen in het hotel, kregen we het breaking news van NU.nl dat de uren aftikten voor het begrotingsakkoord in de US, wat voornamelijk hangt om Obamacare. We hebben natuurlijk meteen de tv aangezet enalles gevolgd tot middernacht. Al snel werd duidelijk dat er geen overeenkomst werd gesloten en dat per direct vrijwel alle, door de overheid betaalde diensten gesloten zouden worden. En dat betekende voor ons dat wij dus vanaf morgen geen Nationale Parken meer in kunnen! Wat een timing. We hadden Bryce, Zion, Arches en Yellowstone National Park nog op de planning staan. Het ergste vinden we Yellowstone, daar zouden we zo'n 1300 kilomater speciaal voor omrijden. Dat hadden we er voor over om de mooie natuur en het wildlife te zien. En een klein detail is dat het hotel niet te annuleren is...
Maar het is natuurlijk nog veel erger voor die 800.000 mensen die per direct verplicht en voor onbepaalde tijd met onbetaald verlof worden gestuurd én wij hebben nog geluk gehad dat we de Grand Canyon hebben kunnen zien, anders hadden we ook mooi geen helikoptervlucht kunnen doen! En voor de dieren in de parken is het natuurlijk wel heerlijk rustig even zo een paar weekjes. Even geen hordes Japanners en Chinezen die "one two three cheese!" voor elke foto roepen. Even geen gekke Nederlanders die op Birkenstocks lange stijle hikes doen. En even geen dikke vette Amerikanen die alles vanuit de auto of de free shuttle bekijken. Gewoon even rust in het park. Voor zolang als het duurt.

Dinsdag

Eigenlijk zouden we niet zo heel veel gaan doen hier bij Page dat aan een van de punten van Lake Powell ligt. Maar door de toestanden hebben we de plannen omgegooid en zijn we vandaag de Antilope Canyons gaan ontdekken. We blijven wat langer bij Page en bekijken morgen de omgeving van Bryce en Zion in één dag.

 Page en het hele gebied onder Lake Powell is van de Navajo Indianen. De Antelope Canyon hoort daar ook bij en is dus niet van de regering en blijft gewoon open. De gids vertelde dan ook dat dit voor hun eigenlijk goed nieuws is, omdat nu alle toeristen naar hun parken komen. En dat was goed te merken, het was heel druk, die indianen verdienen goud geld nu! Er is dus eigenlijk gewoon niks veranderd sinds de tijd van de cowboys en de indianen. De strijd gaat gewoon verder.

We hebben eerst een wandeling gemaakt door de lower Antelope Canyon. Onze gids was een jonge, stoere indiaan met een zwarte lange broek, zwarte nikes, een ster zwart bomberjack, een zwarte baseballpetje en donkere zonnebril. Hij liep dansend op de muziek van zijn telefoon voor ons uit en gaf hier en daar een waarschuwing voor een stijl op glad stuk of een mooie fotospot. Gelukkig was er heel veel te zien en hadden we geen woorden nodig om de schoonheid van de canyon te begrijpen. Hij leidde ons door een smalle spleet in de grond, niet eerder zichtbaar dan dat we er bij stonden. Een smal trappetje ging meters naar beneden. Wauw echt heel mooi was dit! Ieder jaar zijn er van juni t/m september overstromingen door de moessons in de regentijd. Gelukkig was het al 1 oktober :). De stromingen richting Lake Powell zorgen er al eeuwen voor dat deze canyon is uitgeslepen en dat de muren van de canyon zo mooi zacht en rond zijn. De indianen noemen het 'waar het water zijn spiegelbeeld laat zien'. 

Later zijn we ook de tour door de upper Antelope Canyon. Na de lower gezien te hebben vroegen we ons af of de upper dan wel net zo mooi of mooier zou kunnen zijn. Nou, dat is het echt! Met jeeps gingen we richting de canyon over een brede zandvlakte die wanneer de floods komen geheel onder water staat. Deze gids vertelde ons heel veel, hij was echt heel enthousiast en duidelijk heel trots op de natuur van het land van zijn familie. Hij vertelde dat als het hard regent zo'n 40 km upstream, het hier er uit kan zien zoals vandaag, warm en droog. Maar dat het water dan hier naar toe zal komen en de canyons vol zullen stromen en levensgevaarlijk worden. In juni t/m september is daar de meeste kans op en het is voorgekomen dat gidsen met groepjes in canyon waren, geseind werden en de toeristen er zsm uit wilden leiden. Maar dat de toeristen dit niet serieus namen, druk foto's bleven maken en er toen 11 mensen om het leven zijn gekomen. Het gedenkteken staat aan het begin van de canyon, best eng eigenlijk, zo op 1 oktober...
Maar de canyon was echt waanzinnig mooi!  De gids hielp zelfs iedereen met het goed instellen van de camera's om de beste foto's te kunnen maken. Het resultaat hebben jullie al kunnen zien. Hetbwas behoorlijk donker in de canyon en juist dat kleine beetje licht en de schaduwen de zachte bochten in de rode muren van de canyon, zorgden voor de mooiste kleuren, afhankelijk van het moment van de dag en de stand van de zon. Op een bepaalde plek in de canyon schijnt de zon precies door een opening kaarsrecht de canyon in. Het is een soort spotlighteffect en natuurlijk geweldig om te fotograferen. En dat vonden heel veel mensen... lastig om het goed op foto te kunnen krijgen.

We zijn de Horseshoe Bend gaan opzoeken, iets verderop. Het was een aardige hike, op zich goed te doen, maar het was onwijs warm! De auto gaf 42 graden aan, pfff, zo warm hebben we het nog niet eerder gehad deze vakantie. Maar het was het waard. Vanaf de afgrond had je zicht op de Colorado River die in een gekke kronkel, in de vorm van een hoefijzer, door de canyon gesleten is. Bij de afgrond, zonder hek, sta je ruim 300 meter boven de rivier. Het water is groen en blauw, de muren oranje en de lucht straalblauw, zo mooi!

Na de Horseshoe zijn we naar Panguitch gereden bij Bryce Canyon. Dit was de rit waar ik dit verhaal mee begon, we hebben het gehaald! Marco is stomme moppen gaan vertellen, heeft keihard Coldplay opgezet en had de airco op koud gezet.
Het hotel was nu eenmaal al geboekt, het was niet heel ver, en de omgeving is er vast mooi genoeg om ons er toch wel te kunnen vermaken. Panguitch was echter uitsgestorven, doordat toch veel mensen nu niet meer naar de oarken toe komen. De stoplichten werkten niet en alle straten, winkels en eettentjes waren verlaten. Op één saloon na, en die zat propvol! We moesten buiten een half uurtje wachten voor we aan tafel konden. En inmiddels was het hier al flink afgekoeld naar 8 graden, 34 graden verschil op één dag, dat gebeurt in Nederland niet. Het dorpje lag dan ook al zo'n 200 km noordelijker en ook zo'n 2000 meter in elevation hoger, niet zo heel gek dus. Des te lekkerder smaakte het eten toen we eindelijk aan tafel konden.