Sydney

Het laatste verhaal is, om een voor mij nog onduidelijke reden, altijd weer moeilijk om te schrijven. Nu ging het vorige over het hoogtepunt van deze vakantie, dus kan dit verhaal het vorige nooit meer overtreffen, dat zou het in dit geval kunnen zijn. En ik ben geen steden mens, terwijl we deze laatste 5 dagen in Sydney hebben doorgebracht. Een behoorlijk grote stad met iets van 6 miljoen inwoners, op 20 miljoen in het hele land, niet zo gek dat we tussen de steden in zo onvoorstelbaar rustig is. Maar ik dwaal af... dat zou het dus ook kunnen zijn. Of misschien door de vermoeidheid van alles wat we gezien hebben, de indrukken, nieuwe ervaringen, lichamelijke inspanning en het reizen op zich. Ik denk het laatste vooral, want dat komt iedere vakantie allemaal weer terug. En moe ben ik, echt moe. En voldaan. Dankbaar. En moe. En dat kwam duidelijk tot uiting in Sydney...

Maandag moesten we al heel vroeg vliegen. Om 6 uur hingen we al in de lucht en rond 10 uur liepen we door de straten in Sydney! We konden nog niet in de kamer, dus hebben we de koffers achter gelaten en zijn in ons reiskloffie op pad gegaan. En wat zoek je het eerste op in Sydney? Precies, The Opera. Via de Royal Botanic Gardens kwamen we steeds een stukje dichterbij. Maar ook de tuinen waren heel erg mooi. Ook daar stikte het van Ibissen en Kaketoes. Hihi, en ook hier waren ze gevoelig voor ene koekje. Voor ik het wist waren we weer omsingeld en zat er zelfs een op m'n hoofd. Ik vind ze echt leuk. Al snel zagen we The Opera en de Harbour Bridge. We zijn op een bankje in de zon neergestreken met een prima uitzicht, alvorens we de rest van het centrum doorgewandeld zijn. In The Rock hebben we een hightea gedaan voor de lunch in een oud idyllisch straatje. De wijk is een oude gedeelte van de stad, maar ligt midden in het centrum. Het heeft wel wat weg van Soho, erg leuk!
Moe van het lopen en vroege opstaan, lagen we vroeg op bed.

Dinsdag zijn we de pinguïns gaan zoeken. Er blijkt een kleine kolonie van zo'n 60 paartjes dwergpinguïns te nestelen langs de kust van de wijk Manly. En omdat we ze niet hebben gevonden op Kangaroo Island, leek ons dit wel een goede tweede (en wellicht laatste) kans. Omdat de pinguïns pas bij ondergaande zon aan land komen, zijn we eerst door de Habour gewandeld en hebben we de Chinese tuin bezocht. Het bleek wintervakantie te zijn en in de Chinese tuin gaf een groepje kids een Kong Fu demonstratie en les. Verder waren er in de haven allemaal winterse activiteiten georganiseerd om de kinderen te entertainen. Er lag een opgeblazen ijsschots in het water en er was zelfs een ijsbaan gecreëerd tussen de palmbomen! Mensen liepen in korte broek met slippers en een sjaal en een muts op. Best gek hoor, het was niet warm, zo'n 15 graden en super zonnig. Als het dit weer is in Nederland in het voorjaar, worden we helemaal enthousiast! En dat het winter is in juni blijft na drieënhalve week ook nog steeds raar hoor, zeker als je dan van horen zeggen hebt dat er thuis ene hittegolf is. Ben blij dat ik daar niet te veel van mee maak. Maar goed, ik dwaal weer af.

Vanuit de haven bracht een van de vele ferries ons halverwege de middag naar de wijk Manly. Het boottochtje duurde een half uur en gaf ons een super mooi uitzicht op Sydney. Toen we aankwamen op Manly was het er behoorlijk druk, het is dan ook berucht om de stranden en shops en eettentjes en er wonen veel mensen. Maar als je verder loopt, langs het strand, over de kliffen, dwars door de wijk, kom je bij kleine verlaten strandjes. En volgens onze informatie waren hier de strandjes waar de pinguïns komen. Het is een bepaalde soort, een bedreigde soort, een dwergpinguïn die aan de zuidoostkust van Australië leeft. Overdag zijn ze uit vissen en 's avonds komen ze aan land. In deze tijd om te paren en een ei te leggen. Uiteindelijk kwamen we bij een strand wat afgeschermd werd door een hek waarop een groot bord hing met de aankondiging dat dit een nesting area was van de endangered pinguïns. Dat moest goed zijn! Verderop op het vrijwel verlaten strandje zag ik twee mannen onder een zeil rommelen. Ik vroeg ze of ze aan het campen waren om de pinguïns te zien. De mannen reageerden enthousiast en begonnen meteen te vertellen. Ze bleken ingehuurd te zijn om de pinguïns te beschermen. Er waren een aantal dode pinguïns gevonden, door toedoen van een of twee vossen. Vossen jagen op konijnen en ander klein wild, maar in principe niet op pinguïns. Toch hebben ze er al meerdere gedood, voor de lol. Een van de vossen hadden ze al gepakt, en vermoedelijk was er nog een. Deze mannen waken hier beurtelings met collega's om deze vos te vangen. Ik vroeg nog of ze hem dan vangen en verplaatsen, maar helaas zouden ze hem echt afschieten. De eerste vos is na twee weken surveilleren gevonden en afgeschoten. Dat is dan weer jammer, een beetje dubbel eigenlijk, maar op zich wel een goed doel. Ze wezen naar de klif langs het strand boven het water waar ook nog twee vrijwilligers zich verstopt hadden met hetzelfde doel. Ze legden uit op wat voor signalen we moesten letten en naarmate het donkerder werd, werd het steeds bijzonderder in het bijna donker op een verlaten en moeilijk bereikbaar strandje met zijn zessen, turend naar een zwart koppie gevolgd door een v-vormige ribbels in het water. De mannen liepen geregeld een rondje langs de bosjes en schenen met hun zaklampen om eventuele vossenogen op te laten lichten. Ik tuurde in het water en ineens zag ik een v-tje met gelijkmatige snelheid dwars op de golven voorbij glijden. Ik had een pinguïn gespot!!! Meer hebben we niet van ze gezien, maar deze observatie werd vervolgd door luid gekakel en gekrijs van verschillende druktemakertjes. Allemaal mannetjes die ruziën om vrouwtjes... hihi. Geweldig! Dit is zoveel leuker dan naar een dierentuin gaan om de dieren in gevangenschap, gedwongen bekeken te laten worden. Hoe een pinguïn er uit ziet weet ik wel van foto's en films, ik hoef hem niet te zien, deze ervaring is niet te overtreffen, gewoon puur natuur! Wat is ze toch mooi en bijzonder.

Woensdag hebben we een auto gehuurd en zijn we al vroeg naar de Blue Mountains gereden. Maar toen we er aan kwamen en ons eerste uitzicht over de vallei kregen te zien, was dit een beetje teleurstellend. We zagen enkel wolken! De vrouw van de infocentrum beloofde dat het weg zou trekken vandaag, wanneer wist ze niet, maar het zou verdwijnen. Dan eerst maar een warm bakkie in deze frisse berglucht, hier was het maar 6 graden!
Gelukkig kreeg de vrouw gelijk en hebben we supermooie uitzichten gekregen over de bergen en de valleien. De mannen die gister ingehuurd waren om de pinguïns te beschermen, werkten en woonden eigenlijk hier in de Blue Mountains en hadden ons wat tips gegeven om de grote massa toeristen te omzeilen en meer bijzondere plekjes te vinden. Toch zijn we ook naar de rail- & cabelway gegaan, waar het inderdaad stikte van de mensen. We hebben alle ritjes een keer gedaan en alle wandelpaden ook uitgewandeld. Het was best mooi en vooral het soort van treintje dat ons met 52% steil het regenwoud in bracht was best leuk. Maar al die mensen, pfff. Daarna zijn we de tips gaan zoeken en dat was natuurlijk veel leuker. We hebben de zonsondergang meegemaakt op een klif, 1195 m boven het diepste punt van het dal. Het bladerdak van de talloze eucalyptusbomen kleurde van wazig blauw, steeds grijzer, tot er geen kleur meer te zien was, in tegenstelling tot de lucht die van donkerblauw tot paars, rood, oranje en geel kleurde. Schitterend!

Donderdag hebben we het beroemde Bondi Beach opgezocht. Als je in Sydney bent, moet je daar natuurlijk ook geweest zijn... Toch? Althans, voor mij was het heel bekend. Van diverse Australische tv-series, maar als laatste vooral van de Bondi Vet, dierenarts, de blonde surfdude. Het is ook wel echt eens schitterend strand! Super helder blauw water in alle kleurschakeringen, met hoge golven en vol stoere surfers. Het zonnetje scheen goed, dus ondanks het maar 16 graden was, was het heerlijk toeven! We hebben er een fish&chips bij genomen en een tijdje heerlijk het strand en de oceaan over getuurd. Ook hier was op de boulevard een schaatsbaan neergelegd, voor de kids die nu wintervakantie hebben, grappig! Er lag een flinke laag water op, heel gek, hoe zou dat nou komen? De bus terug reed ons door de wijk Paddington, een heel leuk wijkje vol met oude huisjes.

Verder was het welletjes. M'n lijf ging steeds meer protesteren. M'n hoofd kon alle indrukken niet meer goed verwerken. Aan Marco merkte ik het ook. We zijn moe en het is tijd om naar huis te gaan. Vrijdagochtend hebben we nog een documentaire over de Humpback Whales gekeken in het grootste IMAX-theater van de wereld. Echt bizar groot! En een gave docu. Daarna was het tijd om Sydney en Australië te verlaten. Weer lekker naar huis...

"Travelling makes you speechless, then turns you in to a great storyteller."