Cairns & The Great Barrier Reef

Vrijdagavond zijn we naar het centrum gewandeld over de esplanade (boulevard) met de ondergaande zon, wat een heel mooi roodgekleurde lucht gaf. Langs de esplanade lag de zee heel laag en waren de vogels aan het struinen naar schelpjes en de pelikanen gezellig aan het kwebbelen over de dag. Honderden Rainbow Lorikeets (papegaaien) kwamen luid roepend thuis, ze vlogen allemaal dezelfde kant op en daar kwam veel herrie vandaan. We zijn het geluid gaan volgen en blijkbaar verzamelden ze zich in één grote boom, wat een volume! Een stukje verder in het park waar een groep mensen aan het bootcampen was hoorden we ineens een hard ander gekrijs. Ze hingen in de boom en vlogen af en toe uit, ze waren zeker een meter in spanwijdte! We konden ze niet heel goed zien omdat het al donker was, maar het moesten wel vleermuizen zijn!

Zaterdags zijn we met een kabelbaan over het achterliggende regenwoud gevlogen. Een mooi uitstapje voor de toeristen die wel het regenwoud willen zien, maar niet vies willen worden haha. Maar dat hadden wij allemaal al lang ervaren, inclusief het vies worden en het gestoken worden door muggen... Wij vonden het vooral leuk om zo een heel andere view op het oneindige grote bladerdek te hebben, terwijl aan de andere kant het rif opdoemde in de blauwe oceaan, wauw!

Aan de andere kant van de kabel kwamen we in het dorpje Kuranda, een klein toeristisch dorpje met gezellige straatje winkeltjes en eettentjes. En daar vond ik m'n opaaljuwelier... Toen we wisten dat we naar Australië gingen, wist ik meteen dat ik er iets van opaal wilde kopen. Opaal is een beetje paarlemoerachtige edelsteen die hier gewonnen wordt, dé nationale edelsteen, die ik ook nog eens heel mooi vind. Ze zijn er in verschillende kleuren, kwaliteiten en dus waardes. We waren al heel erg veel juweliers tegen gekomen die sieraden ermee verkochten of de stenen zelf verkochten, maar ik voelde me nog niet zeker genoeg. Langzaam heb ik er meer informatie over gevonden, gelezen en vergeleken in de winkels. En hier raakten we in gesprek met een man die heel enthousiast was en toen ik vertelde dat ik de opleiding tot goudsmid doe, ging hij los. Hij vertelde dat hij zelf een paar maanden per jaar gaat mijnen naar de stenen en ze dan ruw mee neemt. Dan hakt hij zelf het opaal uit de steen en polijst hij het opaal. Vervolgens maakt hij er ook nog zelf sieraden van en verkoopt deze in zijn shop. Maar hij verkoopt ook de ruwe stenen met opaal en al gepolijste maar niet in sieraden verwerkte opaal, voor leuke prijsjes. We hebben een heel leuk gesprek gehad en hij vertelde veel over de stenen zelf, eigenlijk alles wat ik zelf ook gevonden had erover en hij liet het ook allemaal zien. Het gaf vertrouwen en ik heb een aantal steentjes bij hem gekocht, om te oefenen, en om zelf mooie sieraden van te maken. Ik mag hem ook nog altijd mailen als ik vragen heb, leuk!!!

Intussen hadden we ook info opgezocht over de vleermuizen. Ze blijken Flying Foxes te zijn, de grootste soort vleermuizen op aarde en inheems in Australië. Ze leven in de regenwouden, maar ook in de parken in de steden in het noord-oosten. Ze eten fruit, slapen overdag en vliegen dusk uit, verspreiden zich dan door de stad en vliegen met dawn weer naar hun rustplek. De rustplek van deze Flying Foxes blijkt in de grote ficussen bij de bibliotheek te zijn. Dus zijn we met zonsondergang naar het park gewandeld. We verwachtten er weer een paar te zien zoals de avond er voor, maar dat bleek toen een klein uitgevlogen groepje te zijn. Nu werden we getrakteerd op een zeker een half uur durende show van duizenden megabats die over ons hoofd vlogen. Zó bizar!

Zondag ging het gebeuren, het hoogteput van de vakantie! Snorkelen op hét grote barrière rif! 's Ochtends vroeg vertrok onze boot naar het rif. Het weer zag er niet zo best uit. De lucht was best bewolkt met een paar heel grijze in de verte waar duidelijk veel water uit viel. De zon wilde ook wel en dat zorgde voor mooie regenbogen onderweg. Maar ook voor hoge golven! Het was behoorlijk schommelen die anderhalf uur naar het rif.
Het was wel een behoorlijke boot, met zo'n 100 mensen aan boord, doch de kleinste van allemaal. Ik dacht daar gaan we, als sardientjes worden we even snel het rif over geloodst... Maar niets was minder waar! Alles was super goed geregeld, lekker geordend en overzichtelijk (echt wat voor mij haha) en de crew was, ondanks ze dit 365 dagen per jaar doen, echt super enthousiast en behulpzaam en ze zijn zelf ook duidelijk nog niet uitgekeken op het mooiste rif van de wereld.
En hoe kan dat ook. Het is echt zó verschrikkelijk mooi! Ik kan het echt niet uitleggen of omschrijven. Het is gewoon precies zoals je het in een BBC docu ziet, alsof je met Dora mee zoekt naar Nemo, of dat je naar de film in de Pandadroom staat te kijken. Meer kan ik er niet van maken. Ik heb op al heel mooie plekjes mogen snorkelen (Cuba, Hawaii en Thailand), maar dit is echt het aller aller allermooiste wat ik ooit heb gezien! Mijn duikbril werd er een beetje vochtig van, en dat was niet van m'n spuug, haha.
Na een kwartiertje herpakte ik mezelf en ging alleen op pad. Marco ging duiken en moest alleen met zijn klasje, twee aan twee, in rij wachten op zijn beurt. Ik moest me begeven aan de snorkelkant van de boot en heb hem dus niet in de diepte zien weg zakken. Gelukkig maar, anders had ik er weer een nachtmerrie bij gehad. Maar ik was zo overrompeld door al het moois dat ik geen moment meer last had van min diepwaterangst en voor ik het wist was ik vele meters verwijderd van de boot en elke andere snorkelaar. Goed dat ik toch nog een keertje achter me keek en toen de lifeguard heftig zwaaiend en fluitend zag gebaren dat ik terug moest komen. Oeps. Tja, dit zie je maar één keer in je leven, dan moet je er ook alles uit halen toch? De tweede snorkelsessie hebben we samen gedaan. Samen gingen we op zoek naar de mooi gekleurden en gevormde vissen en koraal. We hebben zelfs nog een redelijk bijzonder exemplaar gespot. Een Wobbegong Shark, van 3 meter. Je zou zeggen die valt wel op. Maar dat doet dus juist niet, omdat hij een schutkleur heeft en overdag roerloos op de bodem ligt, omdat hij 's nachts jaagt.
Pfff, terwijl ik er over schrijf voel ik het allemaal weer. Ik ga het verder niet omschrijven, kijk maar de BBC-docu, dan weet je wat we gezien hebben.

En toen moesten we nog terug... met de helikopter! Op een kleine afstand van waar onze boot voor anker lag, lag een ponton. Een pallet van misschien 20x20 m. waarop een heli landde... en waar wij naartoe werden gebracht met een speedbootje... Over de hoge golven... Midden op de grote oceaan... Maar het ging goed, natuurlijk. En wauw wat een uitzicht! En het blijft ook geweldig, dat mee vliegen in een heli! En dan het idee dat dit rif zich uitstrekt over 2700 km!!! Dat moeten we toch beschermen met z'n allen?! Er zuinig op zijn?! Zucht.

Uitgevloerd van lichamelijke inspanning en geestelijk zwaar onder de indruk, ploften we heel snel in een diepe slaap die nacht.