Een spannende junglethriller en de groene kikker!

Vrijdag 14 februari

Vandaag hadden we een lange reis voor de boeg, 420 km waar we waarschijnlijk zo'n negen uur over gaan doen. Dus namen we al vroeg afscheid van Mario en zijn familie. Ik kreeg een handkus, Marco een knuffel en we vaarden om acht uur al terug naar Sierpe.

De overgang van de oceaan naar de rivier was behoorlijk heftig, maar ik heb geen last van zeeziekte gehad. Helemaal niet dit keer, maar ik had dan ook zo'n beetje alles meegenomen wat er bestaat om het tegen te gaan. Ook tegen muggen had ik me goed voorbereid, dacht ik. Maar toch ben ik helemaal lek geprikt, hier in Corcovado, het lijkt wel of ik de waterpokken heb. En tijdens het snorkelen voelde ik ineens prikjes gevolgd door een branderig gevoel op mijn onderarm en been. Ik dacht dat ik gek werd en me aanstelde, maar toen Estéban er ook last van bleek te hebben, wist ik niet hoe snel ik op de boot moest klimmen. Gelukkig was het een kleintje en was de uitslag redelijk snel weer verdwenen.

De auto stond gelukkig gewoon op ons te wachten in Sierpe en we zijn snel op weg gegaan. Al snel reden we weer door de bergen, over kronkelige weggetjes waar je 80 mag, maar de 60 nog niet red. Zeker niet als er een vrachtwagen of krotje voor reed, dan reden we weer in een lange file, omdat inhalen maar weinig mogelijk is met al die onoverzichtelijke bochten en hellingen. Sommige bergen waren behoorlijk hoog en daar hadden we best last van. We werden er wat slaperig van en dat in combi met het bochtenwerk, was niet zo prettig.
En hoe hoger hoe kouder het werd. In Sierpe was het nog 32 graden, wat in de bergen zakte tot 12 graden. We hebben heel even de ramen open gedaan, konden we even voelen hoe het nu bij jullie in Nederland is, maar we hebben ze heel snel weer dicht gedaan.
Halverwege in Cartago hebben we geluncht. Bij het stoplicht keek ik in de auto naast me. De man zat breed grijnzend te ruiken aan een bos bloemen die hij weer naast zich op de bijrijderstoel legde toen hij zag dat ik keek. Ik stak lachend mijn duim op en een beetje verlegen lachend deed hij hetzelfde. Grappig! Hij straalde van verliefdheid.

Om half zeven kwamen we aan in Puerto Viejo, het was al donker en het dorpje deed gezellig aan. De mensen zijn heel anders, dat viel meteen op. Ze zien er meer Caribisch uit, donkerder, brede neus en veel rasta's. Je hoort ook overal reggae of salsa en de geur van wiet en wierook kwam ons tegemoet. Het dorpje ligt aan de zee en ondanks dat het donker was waren de grote golven goed te zien door het volle maanlicht. De hoofdstraat bestaat uit eettentjes en kleurrijke winkeltjes en huisjes afgewisseld met krotten en rotzooi. We vonden een gezellig tentje om onze energie een beetje aan te vullen. We zaten net toen het begon te stortregenen. Na de bui zijn we het hotel gaan zoeken.

Na alle ervaringen van de voorgaande hotels, die van de luxe in het begin over gingen in La Pura Vida en een dak op vier muren, hadden we ons niet veel voorgesteld van deze. En dan kan alles alleen nog maar mee vallen. We werden heel hartelijk ontvangen door Canadese Jessica en haar Spaanse Marc (whats with this name?!) in hun gezellige Bed & Breakfast. We kregen ons eigen huisje in de romantisch verlichte en mooi aangelegde tuin vol bromelia's, heliconia's, bananenbomen en kokospalmen. Het huisje zelf was ook goed verzorgd, al maakte het niet veel uit waar we op moesten liggen, we sliepen al voordat we onze benen in bed hadden.


Zaterdag 15 februari

We werden weer wakker vroeg gemaakt door de vogels. Met name door één bepaalde, een heel vrolijk maar beetje gek geluid maakt. Ik zal het ooit wel eens voordoen, haha. Het zijn twee gekke Gray-necked Wood ... , loopvogels van 50 cm, die tegen elkaar vreemde dingen roepen dat boven alle andere geluiden uitkomt.
Verder was het ook best druk in de kamer vannacht. Een aantal gecko's hadden ruzie over de onderlinge verdeling van onze dakpannen. En natuurlijk leven hier ook vele muggen en nachtvlinders, er kruipen een soort wormen door de douche en we hebben vleermuizen poep gevonden naast en op de wc deksel... Misschien was het een hint, we zullen de deksel voortaan omhoog laten, maar dan moeten zij wel beter gaan richten. Tja de huizen hebben hier nu eenmaal geen ramen, isolatie en anti tochtstrips nodig. Er zit wel wat gaas hier en daar, maar verder zijn er zoveel kieren dat ook dat niet echt een functie heeft.

Tijdens het ontbijt aan de bar bij het zwembad, zagen we in de boom net buiten het hek een luiaard slapen. We hebben er al best veel gezien inmiddels, maar ze blijven bijzonder!
Na het ontbijt zijn we even naar het strand gewandeld aan de overkant van de weg. Ook hier komt het regenwoud tot aan het strand, maar de zee is hier totaal anders. Er zijn hoge wilde golven en heftige stromingen langs de kust. Dit komt doordat het rif een eindje uit de kust ligt en de golven daar breken met stromingen bij het strand tot gevolg. Er wordt dan ook veel gesurfd in deze omgeving. Een eindje verderop schijnt het rif dichterbij te liggen en de zee dus ook rustiger te zijn, zodat je er kunt snorkelen. Maar hier staan vrijwel alleen rode vlaggen, of een gele waarbij je veilig tot je middel kunt dippen. Ik heb alleen mijn voeten nat gemaakt en hou het verder wel bij het zwembad. Verder hebben we de dag rustig doorgebracht met een boek in onze hangmatten en een wandeling door het dorp.

's Avonds hebben we wéér een avondwandeling gedaan, maar nu echt de laatste! Marco wil zo graag kikkers zien en kwaakt er de hele dag over door. Dus deden we een laatste poging om zo veel mogelijk kikkers te zien en het liefst natuurlijk die Green (of Gaudy) Leaf Frog. In het dorpje hadden we één bord gezien met daarop de aanbieding van een night tour, het lijkt hier niet zo populair te zijn. De gids vertelde ook dat hij enige hier in de buurt is die het aan biedt. Karsten was een aparte man, groot, kaal met een groot litteken op zijn hoofd, tatoeages en een zwaar Duits accent in een hotpants en sandalen. Hij zei dat we zo'n vier à vijf uur op pad zouden zijn. Zo lang zag ik eigenlijk niet zitten, in deze warmte en het was al de zoveelste wandeling... maar we waren niet alleen. Kon me eigenlijk niet voorstellen dat we zo lang weg zouden blijven.

Er gingen ook drie Italianen mee, uit Rome, die gebrekkig Engels spraken. Ze waren van onze leeftijd en een van hen studeerde mieren... het kan maar net je interesse zijn. Karsten nam ons eerst mee naar zijn huis waar we regenlaarzen en zaklampen kregen. Daar kwam hij er achter dat hij er niet genoeg had in de juiste maat, dus liepen we vervolgens weer het dorp rond om laarzen te kopen bij de supermarkt. Hij deed nog wat reserve lampen in zijn rugzak en pakte zijn kapmes. En daar gingen we dan, vijf uur wandelen door de jungle met drie blowende en van mieren en spinnen geobsedeerde Italianen en een Duitser met een zwaard... Mijn fantasie nam een loopje met me en ik stelde me voor hoe hij, als ex gevangene, ons in the middle of nowhere in mootjes zou hakken en zou voeren aan de Jaguars.

Hij leidde ons het dorp uit, de bush in. Hij was hier duidelijk niet voor opgeleid, maar gewoon een natuurfreak. Hij vertelde dat hij dit iedere avond doet, met of zonder toeristen. Hij is vijf jaar geleden naar Costa Rica gemigreerd, omdat het leven hier veel makkelijker is. Thuis heb je een groot huis en een mooie auto nodig en daar moet je heel hard voor werken. Hier heb je dat allemaal niet nodig en hij heeft natuurlijk helemaal gelijk. Maar of dat de enige reden is dat hij gevlucht is, ben ik nog niet van overtuigd.
We moesten zelf goed mee zoeken zei hij, wat zes zien meer dan één. Nou dat klopte ook wel, we waren vooral van hem afhankelijk voor het terug vinden van het dorp. We liepen eerst over een pad, maar al snel liep hij een bananenbomenveld in, met veel modder. Hierbij werden ook regel één en twee van de jungle teniet gedaan... niets is wat het lijkt en raak niets aan. We moesten wel, de weg terug wisten we niet meer.

Maar we vonden er wel veel dieren. Bij elke 'aaaaah' had hij een slang gevonden en bij elke 'ooooh' was het een ander dier. Dit vroeg om kopieergedrag, hihi! We zagen veel grote spinnen en ook weer een tarantula! Er zijn drie soorten hier in Costa Rica en we hebben ze nu alledrie gezien. Dit was een bruin mannetje, duidelijk iets kleiner dan de vrouwtjes. Natuurlijk waren er vele hagedissen en gekko's. De vleermuizen vlogen om ons hoofd en we vonden een vogelnestje met een slapende kolibrie er op. Dat zag er heel lief uit! Ook zagen we vier slangen, allemaal jonge vipers, super giftig dus. Ze liggen gewoon op de bladeren, mooi en functioneel op gekruld, zodat ze meteen kunnen aanvallen wanneer er een prooi langs wandelt. En wij liepen dus gewoon dwars door deze jungle heen... had nog steeds mijn twijfels over de veiligheid van deze tour. Dit kon ook nooit lang goed gaan.

Karsten wilde ons een cacao vrucht laten zien. Dit is een van de belangrijkste exportproducten van costa Rica naast koffie, suiker, bananen en ananas. Hij pakte de vrucht en trok ineens snel zijn arm terug. Hij was gebeten en ging kalm op zoek naar wat het was geweest. Hij vond niks maar concludeerde dat het een Bullet Ant geweest moest zijn. Alleen deed het minder pijn dat hij verwacht had. Nu was hij natuurlijk een grote sterke crimineel die wel tegen een stootje kan. Maar het schijnt dat de steek van deze grote mier van 2,5 cm, echt heel erg veel pijn doet. Hij is niet giftig, maar de hevige pijn houdt gemiddeld 24 uur aan. Brrr, die wil ik toch liever niet ontmoeten. We hebben ze wel gezien en ze zijn echt mega groot en eng, veel enger dan alle vipers en tarantula's bij elkaar, en dan ging ik snel met een grote boog er omheen... niet wetende wat daar dan weer allemaal op me wachtte.

Er waren veel kikkers om ons heen en we hadden ook weer zo'n grote vieze pad gezien, een mega kikker en een paar kleine groene kikkertjes. Na zoveel natuurwandelingen en de geluiden in de nacht, konden we inmiddels wel een aantal kikkersoorten onderscheiden aan hun gekwaak. We hoorden de Green Leaf Frog wel, maar hij was lastig te vinden. Ineens vonden we hem, vredig op een blad staarde hij ons aan met zijn rode oogjes. Wat een leuk beestje! Hij is niet zo groot, ongeveer twee vingerkootjes. Dat weet ik omdat ik hem zelfs op mijn hand gehad heb! Ik heb een beetje een ding met kikkers, na Cuba, waar ze in grote getale in de hotelkamer aan lampen bungelden en over de muur kropen. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik me er daar dan toch niet overheen zou zetten en mijn angst zou bestrijden. Hij klom voorzichtig pootje voor pootje op mijn vinger en voelde de plakkerige oranje vingertjes. Wat een schattig beestje, weliswaar giftig, maar niet voor ons zolang je niet ana hem likt of aan de plek waar hij zat. We konden zo heel goed zijn felle kleuren zien. Hij poseerde voor wat foto's en toen sprong hij ver weg.

Ik was opgelucht toen we het pad weer vonden en richting het dorp liepen. Het was inmiddels bijna middernacht, dus hebben we blijkbaar toch die vijf uur rond gedwaald door het regenwoud. Gelukkig waren we ongeschonden en hadden weer nieuwe ervaringen en ontmoetingen met dieren opgedaan.