Snorkelen bij haaien en afzien in Corcovado

Dinsdag 11 februari

Vanochtend vroeg na ons ontbijtje aan zee zijn we op weg gegaan naar Corcovado. Volgens het plan moesten we onze auto parkeren in Sierpe en daar om 11:00 met de boot mee naar Bahía Drake, ofwel Drake Bay. Veel te vroeg kwamen we aan in Sierpe, gelukkig net als iedereen die naar ons hotel moest, dus vertrokken we vrijwel meteen. Wij en onze koffers werden in een speedbootje geholpen door de kapitein. De boottocht ging het eerste stuk over de rivier die steeds breder werd en uiteindelijk zou uitmonden in de Grote Oceaan.

De kapitein nam een van de zij riviertjes door het mangrovebos. Hier steken de wortels van de bomen ver boven het water uit. Het is nu droogte seizoen waardoor het waterpijl laag is, en daarnaast er getijden omdat het zo dicht bij de oceaan is. Tussen de takken zagen we een grote rood met blauwe krab wandelen. Terug op de grote rivier gaf hij weer vol gas en met 45 km/h vlogen we over het water. Aangekomen bij de branding klapten we op de eerste golven. Gelukkig was het verder redelijk kalm en konden we genieten van het uitzicht op de kust. Kleine strandjes tussen rotsen gaan over in het regenwoud en vormen vele prachtige baaitjes. In de verte zagen we Isle del Caño liggen, waar we een van de komende dagen zullen doorbrengen. Het werd alweer steeds warmer.

Na een klein uurtje varen kwamen we aan bij ons hotel, Rancho Corcovado. De boot ging in zijn achteruit en kwam langzaam dichter bij het strand. Het laatste stukje liepen we door het warme water van de branding. We werden verwelkomd door Mario en zijn vrouw, in zijn beste Spanglish. Mario is 79 en woont hier al zijn hele leven. Hij is nooit in San José geweest vertelde hij, alles wat hij nodig heeft is hier. Ze hebben 13 zonen en een paar van hen runnen het hotel nu. Mario is vooral de gastheer en brengt zijn dag vooral kletsend en schommelend door in dit paradijsje, ver van iedereen en alles.

Onze kamer was wederom heel wat treden de berg op, maar het uitzicht was dan ook weer fantastisch! Vanuit onze hangmat keken over de baai en zagen we nog net de zonsondergang voordat het avondeten werd geserveerd. Deze dagen in dit hotel zijn 'all inclusive'. Mario's vrouw staat samen met hun schoondochters hele dagen voor ons in de keuken van hun restaurantje. Salade met komkommer en tomaat of broccolisoep vooraf. Als hoofdgerecht rijst met broccoli en bloemkool, mais, en sperzieboontjes met kipfilet, tilapiafilet of rundvlees. En een puddinkje of cake in zoete melk als toetje. Geserveerd met verse sapjes en lokale koffie toe. Trots serveerde ze het eten, echte traditionele gerechten met liefde bereid!

Pas laat zou duidelijk worden hoe het programma de komende dagen er uit ging zien. Dat was afhankelijk van het weer en van de oceaan, bij helder weer is er meer te zien op het rif en konden we gaan snorkelen. De andere dag zouden we naar Corcovado Paque Nacionál gaan. Voor vanavond hadden we weer een avondwandeling geregeld, omdat we nog steeds geen actieve kikkers hadden gezien en de kans hier in de buurt wel goed zou zijn.

Estéban kwam ons na het eten ophalen en leidde ons door het dorpje naar zijn omgebouwde container. Hier moesten we onze schoenen verruilen voor regenlaarzen, omdat we door een riviertje zouden lopen en om de kans op slangenbeten te verkleinen. Fijn om te weten, soort van. Mijn eerdere conclusie dat alle paden door het regenwoud aangelegd zijn voor de veiligheid, werd hier teniet gedaan. We liepen hier dwars door de rimboe en moesten vlak achter hem blijven en dezelfde route volgen als hem. We zagen verschillende basilisk hagedissen (de juiste naam voor de Jesus Christ Lizard, die over het water kan rennen). We zagen spinnen en andere hagedissen, groot en klein, bruin en groen.

En toen zagen we eindelijk kikkers! Nou ja, kikkertjes. De bekende Blue Jeans Dart Frog is echt ieniemienie! Dit kikkertje is rood, maar heeft blauwe pootjes, vandaar de naam. Verder zagen we de Common Dink Frog, een kikker die heel veel voor komt. Ook de Fleischmann's Glass Frog, die ook heel klein is en fel groen met gele stipjes lijkt te zijn. Een bijzonder exemplaar, want als je je zaklamp er onder houdt, schijnt hij door en zie je zijn ingewanden zitten. Zo'n zelfde kikkertje, maar dan zonder stipjes, vond ik zelf. Ik had natuurlijk geen idee dat dit een andere was, maar Estéban ging uit zijn dak en zei dat het heel knap was dat ik die had gevonden. Ik kreeg 10 punten van hem. Bij 30 punten hoefden we de tour niet te betalen.

We zagen vogels slapen, dat had ik nog nooit gezien. Ze zaten gewoon op een tak, met hun oogjes dicht en reageerden totaal niet op ons, terwijl we ze zo aan hadden kunnen raken. Ook vonden we een nestje met kolibries. Dat was echt heel schattig. Aan een tak hing een soort zakje gemaakt van takjes, gewoon op ooghoogte. Er in zagen we wat dons met drie heel kleine bekjes van nog geen 5 mm. De ouders waren nergens te vinden, maar volgens Estéban zouden ze wel vlakbij in de boom zitten, toch reageerden ook zij niet op onze aanwezigheid.

En nu gingen we op zoek naar de Gaudy Leaf Frog, maar de bekende groen met rood en blauwe kikker liet zich echt niet zien. Estéban legde uit dat ze vaak hoog in de boom zitten, zeker als het best droog is zoals nu. Maar toen vond Marco een heel kief klein zwart kikkertje met oranje en groene streepjes. Weer ging Estéban uit zijn dak en ook Marco verdiende 10 punten. Het was een leuke wandeling met een heel leuke gids, die duidelijk van de natuur houdt en trots is op zijn werk. Op het pad naar de kamer kwamen we nog een dikke vette, heel grote pad tegen. Dat waren dus eigenlijk de 30 punten, maar Estéban hadden we al gedag gezegd, dus hij had geluk.

Moe en voldaan kropen we in ons bedje in onze simpele maar prima kamer. Het heeft een elektrische douche, een bed, en wc en een waaier... meer hebben we niet nodig. La Pura Vida!


Woensdag 12 februari

We werden al om half zes aan het ontbijt verwacht, we waren zelfs al wakker voor de vogels en zagen het langzaam licht worden. Nog heel even was het lekker koel. Heerlijk verse papaya, ananas, watermeloen en banaan kregen we, gevolgd door pancakes of toast met scrambled eggs en natuurlijk een lekker vers sapje en koffie. We mochten onze waterflessen in de keuken vullen met gekookt water. We douchen hier met water van de rivier dat op zich heel helder schoon water is en het hotel zelf opvangt in een bassin. Maar voor het wassen van het eten en om het water te drinken, koken ze het eerst.

We werden opgehaald door Estéban en hetzelfde bootje. En ook dezelfde mensen gingen mee als waar we mee aankwamen gisteren. Johanne en Marc, lieve mensen uit Montréal, Quebec, Canada waar we de rest van ons verblijf hier veel mee gekletst en gelachen hebben. En twee stellen uit Spanje. We voeren langs de kust naar de eerste ingang van Corcovado, het deel wat bestaat uit primary forest. Hier is het originele bos, waardoor het dichtbegroeid is en het wat moeilijker zou zijn om dieren te spotten. Het pad dat we volgde was zo'n 3 km tot aan de waterval. Het was ondanks dat het nog vroeg was, echt heel erg warm en zeker door het klimmen, dalen, stoppen en weer verder sjokkend dieren spotten, was het een vermoeiende wandeling. Het water van de waterval was dan ook een welkome verkoeling. Veel dieren hebben we inderdaad niet gezien. Wel hebben we verschillende keren de mooie Scarlett Macaws gezien van redelijk dichtbij, terwijl ze noten uit de amandelboom zaten te peuzelen. De grote fel rood met geel en blauwe papegaaien schreeuwen heel hard. We zien ze vaak over vliegen, maar dat gaat veel te snel om ze goed te kunnen zien. Ook zagen we een krokodil in het riviertje dat we later doorwaadden en een paar coatí's. Na 2 uur zweten was het tijd voor een koekje en heel veel water, om vervolgens weer terug te wandelen. Onze inspanningen werden beloond met een heerlijke lunch gemaakt door de vrouw van Mario.

Na een half uurtje varen waren we weer terug bij het hotel en de rest van de dag hebben we doorgebracht in de hangmatten in de schaduw afgewisseld met een dobber in de oceaan. Tussen 13 en 15 uur is het echt te heet om iets te doen of om in de zon te zijn. Het is dan zeker 35 graden. Ook 's avonds blijft het lang warm. Alleen van middernacht tot de zon opkomt is het koel, zo'n 20 graden en om 8 uur is het al weer 30 graden! Maar goed, daar passen we ons ritme dan ook maar op aan. Heel vervelend dat hangen en dobberen heel de middag ;)...

Aan het begin van de avond zijn we nog even naar het dorpje gewandeld. Het bestaat uit een kerk, waar het de hele dag door druk lijkt te zijn en de mensen muziek maken en vals zingen. Gevolgd door rechts een soda en supermarkt met aan de overkant nog een soda en een supermarkt. En dat was het, plus de huisjes die verspreid zijn door de omgeving. Een soda is een lokaal eettentje waar ze traditioneel eten serveren. In de supermarktjes zochten we naar zonnebrand voor de snorkeltocht van morgen. We waren inmiddels door onze eigen voorraad heen en het is echt een must hier voor mijn witte huid. Marco is al weer lekker bruin. Er was niet veel te koop, echt alleen basic dingen, gewoon wat een mens nodig heeft, meer niet, zoals bij ons. Gelukkig hadden ze er wel zonnebrand, maar alleen factor 80... ik verbrand niet meer.


Donderdag 13 februari

Vanochtend mochten we uitslapen, om zeven uur werden we aan het ontbijt verwacht. Maar uitslapen lukt nog steeds niet goed, al ver voor de wekker waren we wakker. Bij hoogtij denderen de golven hard op het strand, wat lijkt op een heftige onweersbui. Hiervan lijken de vogels wakker te schrikken en dan beginnen ze meteen allemaal tegelijk te fluiten. De krekels en kikkers stoppen dan wel, maar wij zijn dan inmiddels ook klaar wakker. Het lekkerste is dan om op het balkon te gaan zitten en naar de langzaam oplichtende oceaan en bossen om ons heen te kijken en te luisteren naar de natuur. La Pura Vida, elke dag weer!

Het was een klein uurtje varen naar Caño Island waar we gingen snorkelen. Onderweg moesten we goed kijken of we dolfijnen of walvissen zagen. Het duurde niet heel lang voordat de eerst vrolijke springers zich lieten zien. Zo leuk! Ook zagen we een pijlstaartrog twee meter boven het water uit springen, gaaf! Walvissen hebben we niet gezien, maar het is nog maar het begin van het seizoen.

Ik ben niet zo'n fan van diep water en zeker niet in de zee, maar ik blijf het proberen. De kapitein en Estéban telden heel hard tot 3, en weer en weer, net zo lang tot ik er in lag. Uiteindelijk viel het mee, gewoon niet te veel bij nadenken en genieten van wat er onder je door zwemt. Het was tenslotte ook maar tussen de 3 en 20 meter diep waar wij zwommen... Pffff. Ik ben maar steeds dicht bij Marco en Estéban gebleven. Hij was ook hier weer onze gids en nam ons mee naar mooie plekjes van het rif. Het rif zelf was niet zo mooi, maar de vissen wel. We zagen een heel grote school vissen onder ons zachtjes zwemmen. Er zwommen geel met blauwe visjes, parelmoer kleurige vissen, papegaai vissen, een of andere stekel vis wees hij aan en ik zag een maanvis. Op de bodem ontdekten we drie rifhaaien, kleintjes van ongeveer een meter en eens tukje verder twee White Tip Reef Sharks. Die hadden we ook gezien toen we in Hawaii in de kooi tussen de haaien dreven... maar dit waren maar kleintjes gelukkig.

Onderweg in de boot terug zagen we een grote zeeschildpad boven komen om adem te happen en weer zwommen er groepjes dolfijnen in de buurt van de boot! We zijn gaan lunchen op een van de strandjes in de baai en daarna was het alweer zo warm dat we de rest van de middag lekker zijn gaan luieren.
Marc, de man van Johanne, koos ervoor om in zijn eentje vanaf het strandje waar we lunchten terug te wandelen in plaats van met het bootje mee te gaan. Het pad zou langs allemaal strandjes en door het regenwoud gaan, hij zou een rivier moeten oversteken en een kleine suspension bridge tegen komen. Hij kwam na 3,5 uur ongeschonden aan bij de Rancho. Echt heel knap!

Morgen staat ons een lange reis te wachten. Eerst varen we om half acht in een uurtje terug naar de auto in Sierpe. Vanaf daar leggen we ruim 400 km af naar de Caribische kust, wat op zich niet zo'n grote afstand is. Maar het zal, door de bochtige tweebaanswegen in de bergen en de vele langzame vrachtwagens die moeilijk in te halen zijn, zo'n tien uur duren voor we er zijn!