Salt Lake City
Door: Pascal
Blijf op de hoogte en volg Pascal en Marco
10 Oktober 2013 | Verenigde Staten, Salt Lake City
Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan, omdat we weer een lange rit gepland hadden. Maar dt keer is het de laatste, naar Salt Lake City, zo'n 500 km. Eigenlijk hadden we nu naar via Vernal naar Yellowstone moeten rijden. We hadden steeds nog een klein beetje hoop dat de parken weer open zouden gaan, maar dat is niet gebeurd. Dus brengen we de laatste dagen door in Salt Lake City en omgeving, we zijn nieuwsgierig naar wat de stad ons gaat brengen.
Op ongeveer een uur voor het hotel lag het Museum of Ancient Life, Dinosaur Museum. Er zijn veel dinosaurisbotten gevonden in en in de buurt van Utah. Er zijn dan ook aardig wat gebieden in de buurt waar actief gezocht wordt en vandar ook dat hier het museum is.
We zijn hier de tentoongestelde fossielen en dinosaurusbotten gaan bewonderen. Ik heb wel eens een mammoetskelet gezien en dat vond ik al bijzonder, maar een echte dino had ik nog nooit gezien. Alles wat ik er ooit over heb geleerd en gelezen, maar wat ik me och niet goed kon voorstellen, werd hier bewezen. Toen ik voor het heupbot van de grootste dinosaurus ooit stond en naar een replica van hoe het gehele dier er uitgezien met hebben keek, viel er toch wel een kwartje.
Het hele ontstaan van het leven op aarde wordt vanaf het begin goed uitgelegd in het museum, vanaf het miniscuulste leven ooit. De spanning wordt goed opgebouwd tot aan de dinosaurussen die eigenlijk in verhouding pas heel laat evolueerden. Er lagen heel veel fossielen van plantjes en slakje en dat soort dingen. Maar verderop in het museum dus ook fossielen en botten van kleine dinosaurussen. Soms lagen er wel replica's, omdat de bewuste botten nog onderzocht werden of in een ander museum tentoongesteld worden.
Er waren een aantal grote botten en soms zelfs hele skeletten, die hier en daar werden opgevuld, omdat er wat stukjes zoek geraakt waren in de afgelopen tigmiljoen jaar. We konden door glas een laboratorium in kijken waar ze al sinds 1997 werken aan een 150 millioen jaar oud skelet van een langnek dinosaurus, de Barosaurus. Het ligt nog deels in plaster en deels zijn er botten los die live worden bewerkt door paleontologen.
Het is een informatief museum voor ons, maar ook heel erg leuk voor kinderen, die dan ook in grote getalen ons heen krioelden... altijd leuk. Maar goed, zij werden af en toe afgeleid door een zandbak waarin ze zelf mochten gaan zoeken naar fossielen en dan konden wij ze weer even inhalen.
Het meest bijzindere vond ik de dinosauruseieren die ze nog heel gevonden hebben. Ik kreeg er toch wat fantasiën bij toen het me deed denken aan Jurassic Park. Het was in ieder geval leuk om het echt gezien te hebben en voor mij bevestigt dit alles dat we geovolueerd zijn.
We hebben nog een lekkere sushibar opgezocht in downtown SLC en zijn daarna even lekker in de jacuzzi van het hotel geplonst. We waren moe van de reis en indrukken en toe aan wat ontspanning. Eigenlijk was ik gewoon al heel moe van álle indrukken en de hele reis en komen dee daagjes SLC best van pas om alvast en beetje uit te rusten voordat we naar huis gaan.
Zondag
Moe zijn is oké. Maar niks doen, is niet oké, dat kan ik niet hoor! We zijn de bergen in gegaan. Salt Lake City ligt aan het Great Salt Lake en is omgeven door hoge bergen waar in 2002 de olympische winterspelen gehouden zijn. We konden nu ook de sneeuw op de bergtoppen zien liggen. De toppen zijn zo'n 3000 meter hoog en het had daar de afgelopen dagen al flink gesneeuwd.
Het was wel even vreemd om ineens de sneeuw in te rijden, zeker omdat het ook meteen glad werd toen ik een verkeerd klein bergstraatje in reed. Ik ben maar snel weer omgekeerd, hier ben ik nog niet op ingesteld. Onze Volvo had duidelijk geen winterbanden en de 250 pk's waren dan ook meteen onbruikbaar!
In de Cottonwood heights zijn we de wandeling gestart, nadat Marco zich eerst even had uitgeleefd met het gooien van sneeuwballen... Voor het verhaal had het mooi geweest als we de wandeling hadden afgesloten met Hot Coco bij het haardvuur, maar die namen we eerst, om wat energie vooraf op te doen (vandaar dat ik er nog zo fris uit zag op die foto).
We werden gewaarschuwd voor Moose (Elanden, maar ik vind Moose zo leuk klinken). Ze kunnen namelijk erg gevaarlijk zijn, zeker wanneer een vrouwtje een kleintje heeft. En dat was mijn doel, een Moose zien. We hebben een mama met baby in Canada gezien en ik vind het zulke leuke dieren! En de kans is hier heel groot, dus dat werd de missie.
Het was weer een flinke stijle hike, over een onregelmatig 'pad' met sneeuw. Ondanks de sneeuw was het alles behalve koud, de sneeuw was de afgelopen dagen gevallen en inmiddels was de temperatuur alweer flink gestegen en de zon lekker gaan schijnen. Dus de sneeuw smolt rap en zorgde voor spontane beekjes en glibberige modderpoelen. We liepen gewoon in ons t-shirtje door de sneeuw, te verbranden, bleek bij thuiskomst. Door de hoogte was het erg vermoeiend, omdat we snel buiten adem raakten. We zijn begonnen op zo'n 2600 meter bij het Silver Lake, waar het behoorlijk druk was doordat gezinnen hier hun vrije zondag doorbrachten. We bereikten anderhalf uur later het 600 meter hoger gelegen Twin Lakes Reservoir, waar het heerlijk rustig was.
We hebben totaal bijna 10 km gelopen. En geen Moose gezien! Toen we al op de terugweg naar beneden waren, werden we ingehaald door mensen die vertelden dat ze de weg terug wilden nemen die wij heen hadden gelopen, maar dat ze niet verder konden omdat er een mama en baby Moose lekker op het pad waren gaan liggen. Heel jammer, maar ik had echt niet meer de kracht om weer terug naar boven te klimmen.
Maar we hadden nog wel kracht om een outlet te bezoeken even verderop. Een outlet zo groot als het Alexandrium. Erg leuk shoppen is dat hoor, als je na de vele dollars korting ook nog mag omrekenen naar euro’s!
Maandag
Vandaag zijn we naar Antelope Island gereden. Dit is een eiland dat in The Great Salt Lake ligt. Ik wist dat er 'wilde' bisons rondliepen, maar verder had ik er niet zo'n voorstelling van.
Toen we naar de toegang tot het eiland toe reden, veranderde de omgeving van industrie naar dorp en plots was daar een wijdse, lege, witte vlakte met in de verte bergen en in het midden de weg , een soort afsluitdijk, naar het eiland. Het zout zet zich af aan de grond en maakt dat er grote droge witte stukken ontstaan in het meer. Het is een heel vreemd gezicht. De mist boven het meer zorgt ervoor dat je geen overgang ziet van het meer naar de lucht, wat een mystieke sfeer veroorzaakt.
Het eiland zelf is een behoorlijk groot natuurpark (ruim 100 km2) en wordt door een weg verbonden met het vaste land. Inmiddels is het zoutmeer zo ver opgedroogd dat het eiland ook zelf contact maakt met het vaste land. Maar dit wordt echter niet gebruikt als zodanig, het vaste deel is ook niet bereikbaar. Ooit stond het water in het meer 50 meter hoger dan nu, dus dat was voordat Salt Lake City is gebouwd. SLC is dan ook een relatief jonge stad.
Ongeveer anderhalve eeuw geleden zijn er mensen op het eiland gaan wonen en deze hebben hun bisons mee genomen. Het waren er toen 12, nu zijn het er 600. Ze hebben geen natuurlijke vijanden, omdat de wolven niet op het eiland kunnen komen. Inmiddels woont er niemand meer, maar is de toenmalige ranch wel open ter bezichtiging. Verder leven er coyote's (prairiewolven), bobcats (lynx), badgers (dassen), mule deer (muildierherten), Bighornsheep (dikhoornschapen), pronghom antilopes (gaffelbokken) en heel veel vogels. De vogels leven van de minigarnaaltjes die solitair in het zoute water leven. Het water is drie keer zo zout als de zee en je blijft er dan ook op drijven als je zou gaan zwemmen. De
Bighornsheep zijn schuwe dieren leven alleen op de plekken waar de rotsen stijl en voor ons onbegaanbaar zijn en zij veilig zijn. Wel hebben we een handje vol antilopes gezien, een coyote en heel veel bisons! Ik heb er zelfs een gefilmd die behoorlijk dichtbij uitgebreid ging liggen rollen door het zand. Grappig! Maar het zijn ook wel erg gevaarlijke beesten, dus een beetje voorzichtig moesten we wel zijn. Voor hij aan zijn modderbad begon, bekeek hij ons dan ook goed. We hadden diep oogcontact, hij staarde ons aan. We konden hem horen denken. Tot hij ineens knipperde met zijn ogen en neerplofte, wat een grote stofwolk veroorzaakte.
Verder hebben we rustig aangedaan vandaag. Ik had geen puf meer om een grote wandeling te maken op het eiland. We hebben alles per auto gedaan, net als die luie Amerikanen.
Dinsdag
Onze laatste dag in de USA!
We hadden al eerder geshopt in downtown SLC, maar dat stelde niet veel voor. De outlet was leuk, maar groot en massaal en compleet gericht op he consumeren. Nu gingen we voor de leuke straatjes met bijzondere winkeltjes, de sfeer. Wat op zich eigenlijk wel bijzonder is in amerika, waar alles altijd groot en onpersoonlijk is. Toch vonden we na even googelen een bijzonder wijkje, waar dan ook bijzondere types wonen. Dus dat werd leuk mensen kijken en gezellie lunchen op een terrasje in het zonnetje.
Daarna zijn we toch ook nog even in een grote shoppingmall geweest, we moesten een beetje de tijd opvullen vandaag, waar we bedachten we een filmpje te pakken. Die zat ook namelijk gewoon midden in het winkelcentrum en we waren er toch. We hadden de hele zaal voor ons alleen! Prisoners, het was een goede film!
Na de film, waarna ik echt weer even moest landen in het hier en nu, hebben we lekker gegeten bij Fridays. Daarna hebben we de auto weg gebracht en zijn toen de koffers gaan pakken. Morgenochtend vliegen we terug naar huis, dat zal wel weer even wennen worden na al onze avonturen van de afgelopen weken…
PS.
Als jullie dit lezen, zijn we alweer thuis hoor! We kwamen donderdagochtend aan. Het was weer een super vakantie, ondanks de de shutdown. We hebben vele pieken gehad en dan zijn dalen onvermijdelijk. Het een kan niet zonder het ander. Maar zelfs de dalen brachten ons nieuwe en onverwachte ervaringen en dat maakt ook dat we ons er extra bewust van zijn wat een geluk we hebben met alles dat we weer hebben mogen zien en meemaken.
Bedankt voor het mee lezen!
-
11 Oktober 2013 - 08:50
Marja:
Zo dan....het is weer voorbij! Heerlijke verhalen gelezen, soms was het, alsof ik erbij was!
Ik wist wel dat Great Salt Lake zoet was maar dat er bijna geen water meer aanwezig is, was mij onbekend. Ik ben heel blij dat jullie reis weer zo goed gelukt is, maar ook heel blij dat jullie weer veilig terug zijn op Hollandse bodem. Bedankt voor alle verhalen, op naar jullie volgende reis, XXXX -
11 Oktober 2013 - 09:13
Dolf En Louise:
Hallo vacantiegangers
Wat hebben jullie weer een fantastische reis gemaakt.
We hebben alle verslagen gelezen en mee beleefd.
Nu thuis weer nagenieten.
Veel plezier daarmee.
Lieve groetjes -
12 Oktober 2013 - 11:26
Pascal En Marco :
Zout mam, haha, het salt Lake is zout... :p
En er is nog wel veel water in het meer hoor, maar het eiland ligt relatief dicht bij het vaste land aan de kant van Salt Lake City en daar is het veel ondieper en er is veel zoutaanslag dat het water verdreven heeft.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley