Bryce, Zion & Monument Valley
Door: Pascal
Blijf op de hoogte en volg Pascal en Marco
04 Oktober 2013 | Verenigde Staten, Bluff
En wat ik ook nog vergeten was, maar wel bizar is dat het kan, en dus ook toch wel weer leuk om te vertellen... Dat toen we van Vegas naar Page reden, we op een wegafsluiting stuitten door roadwork. We waren denk ik een uurtje voor Page, maar moesten hierdoor ruim 300 km omrijden! We konden kiezen, óf het zelfde stuk weer terug rijden óf de afslag nemen, beide even ver. Maar een nieuwe weg is altijd leuker om te ontdekken en niets was minder waar. De weg bracht ons langs heel mooie canyons en een stuk waar heel vreemd gevormde rotsen op elkaar gestapeld leken. Echter waren ze veel te groot om door mensen zo neerglegd te zijn. Een bepaalde indianenstam heeft er vroeger huisjes onder gebouwd en een tijd geleefd, de resten ervan waren nog zichtbaar. Dus het was niet zo leuk om zo ver om te moeten rijden, maar het gaf ons toch ook weer iets moois mee.
Terug naar nu.
Woensdag
We hadden van de ober in het restaurant wat tips gekregen om te gaan bezoeken in de buurt van Bryce en Zion. Plekken die ook mooi zijn, omdat de parken nog steeds dicht zijn. We waren nu het dichtst bij Bryce en hij had ons gewezen op een uitkijkpunt waar vandaan je al mooie rotsen kunt zien die lijken op wat Bryce bijzonder maakt. Dus daar zijn we naartoe gereden. Ze vertelden dat als we een halve kilometer langs de rim zouden lopen, we het hek van Bryce tegen zouden komen. Daar mochten we niet voorbij, maar vanaf daar konden we wel al de vallei van Bryce inkijken.
Het hek was niet meer dan een paar houten palen met een bordje er op, dat dit de boundry van Bryce was. Met gemak konden we om het hek heen lopen en zo stonden we toch in Bryce. Het was geen echt pad, maar we konden wel goed zien dat er meer mensen hadden gelopen. Het voelde wel een beetje raar, we deden immers toch iets wat niet de bedoeling is. En dat maakte het meteen ook spannend. Het paadje liep langs de rim, tussen de lage bosjes en de verbrande bomen door, steeds met uitzicht op het dal. Al meteen vanaf het begin waren vreemde rotspunten te zien en met elke bocht in de rim werd het gesteente roder. Na ongeveer een half uur kwamen we een behoorlijke heuvel tegen die ook een soort muur maakte het dal in. En toen we die voorbij waren zagen we waar het om draait in Bryce Canyon National Park. Een dal vol knalrode puntige rotsen die uit het dal omhoog torenden, zo ver als je kijken kon, met daarachter weer groene valleien. Af en toe vloog er een helikopter over, waarschijnlijk met mensen die het vanuit de lucht wilden bekijken. Maar omdat we iets deden wat niet mag, was het best gek om dan daar zo zichtbaar te lopen. Na nog een half uur lopen langs de rim stonden we midden in Bryce. Super mooi! En het is weer zo'n ander landschap dan we eerder gezien hadden.
We waren niet alleen hoor, we nog iets van tien mensen gezien, maar wat een heerlijke rust vergeleken bij de de andere parken die we hebben bezocht.
En toen moesten we weer een uur terug wandelen... net toen we de boundry voorbij waren zag ik iemand met een rood lint met 'do not cross' het hek verbinden. Hebben ze ons toch gespot vanuit de helikopters.
We zijn verder gereden naar Zion. Onderweg kwamen we een kudde bizons tegen. We hadden begrepen dat er een highway door Zion gaat die twee plaatsen met elkaar verbindt en dat ze die daarom niet af kunnen sluiten. Bij de ingang van het park stond wel een ranger, maar het enige dat hij zei was dat het park dicht was en dat we langs de weg niet mochten stoppen. Ook hier waren we niet de enige die op deze manier toch iets van het park probeerden te zien. Veel parkeerplaatsten langs de weg waren afgezet, maar als het maar even kon stond er wel een camper of auto langs de weg stil. Alle trails waren afgezet en ook het visitor center lag er verlaten bij. Een vreemde sfeer gaf het. Maar de enorm hoge rotsen waren mooi als altijd, shutdown of geen shutdown.
Vandaag zouden we in een woonwagen gaan slapen, een leuk idee van Marco. Maar ik zag er een beetje tegen op omdat het 's nachts hier zo koud kan zijn. Het is overdag wel lekker rond de 25 graden, maar 's nachts koelde het flink af tot bijna het vriespunt. De ranch lag een heel eind de bergen in, aan de zuidkant van de berg, heerlijk in de zon! Het was heel groot, er waren kampeerplekken, camperplaatsen, huisjes, familiewoningen en dus ook onze wagons. En die haddeb geen elektriciteit en water... Maar leuk! En we hebben helemaal niet koud gehad. In de wagon lagen dikke slaapzakken die ons goed warm hielden. We hadden een goede zaklamp en even verderop, bij het douchegebouw, was ook het zwembad, mét hottub. Daar zijn we na het eten lekker in gaan zitten. Vanuit de hottub zagen we weer de sterren en de melkweg. En er vlogen twee vleermuisjes steeds over ons hoofd en laag over het zwembad om daar de mugjes weg te happen, zo leuk!
De hottub was zo warm dat we het er eigenlijk helemaal niet zo lang in uit hielden. We waren meteen helemaal goed opgewarmd om de nacht door te komen. Ik liep zelfs gewoon in mijn blote bikini over het terrein terug naar de wagen zonder het koud te hebben.
Toch kon ik niet zo goed in slaap komen. Het is niks dat we zo lekker primitef en rustig en leuk in een dun houten wagen lagen, maar dat zorgde er dus ook voor dat we heel dicht bij de natuur sliepen. En dat we alles om ons heen heel goed konden horen. De krekels, de snurkende 'buren' en alle beestjes om de wagen heen!!! Ik weet zeker dat er een beest aan het rommelen was naast en onder de wagen, maar ik durfde natuurlijk niet te gaan kijken. Misschien was het een beer, of een elk, een hert, of een wasbeer, een buidelrat, of een slang... of gewoon een muisje. En ik moest ook plassen, maar mooi dat ik dat ding niet meer uit ging voor dat de zon op kwam!
Donderdag
De volgende morgen werden we gewekt door de eerste zonnestraaltjes die door de spleetjes tussen de latjes van de wagen schenen. Zo fijn. We hebben toch nog zo lekker geslapen. Ik wilde er eigenlijk niet meer weg. Hier had ik het wel een weekje uitgehouden, ondanks het primitieve. Maar we moesten weer verder om nieuwe mooie dingen te ontdekken.
En toen we de wagon uit stapten, was daar het bewijs. Er was een beestje bezig geweest met graven in de grond, vlak voor de wagen zaten holletjes die er de vorige dag nog niet zaten. Maar we hebben geen idee wat het is geweest.
We hadden een flinke rit op het programma van vandaag, via Monument Valley naar Bluff. Het eerste deel van de rit was dezelfde weg terug, helemaal langs Page. Pas na de Antelope Canyon (van de mooie foto's), zagen we nieuw asfalt. En weer een nieuw landschap. Het blijft constant veranderen. Op zich niet gek gezien de afstanden die we rijden. Als we in Europa 200 km rijden is het landschap ook weer heel anders, maar hier valt het meer op. De verschillen zijn extremer en het heel dun bevolkt. Je kunt hier echt honderden kilometers rijden zonder een dorpje tegen te komen. We zijn nu in Utah en dat schijnt het minst bevolkte deel van Amerika te zijn.
We zijn de afgelopen dagen trouwens aan het tijdreizen geweest, we reden steeds van Arizona naar Utah en weer terug. De Grand Canyon, Page, Bryce en Zion lagen allemaal om de grens van de twee staten, en van de tijdzone. Daardoor was het telkens anders en we hielden het niet goed bij, met als gevolg dat we een paar keer het ontbijt gemist hebben.
Maar nu blijven we verder in Utah. Eigenlijk zouden we nog in Wyoming komen voor Yellowstone, maar het ziet er nog niet naar uit dat we toch geluk hebben en de parken weer open gaan voordat we naar huis gaan. We hebben een extra nacht in Bluff gepland, dan een nacht ergens tussen Bluff en Salt Lake City in een nog nader te bepalen motel, en dan drie nachten in Salt Lake City. Het schijnt een leuke stad te zijn, net als de omgeving met veel bergen waar de eerste sneeuw al gevallen is en state parks die wel open zijn.
Na een paar uurtjes rijden reden we Monument Valley in. Heel apart weer om al die vreemd gevormde rotsen te zien die zomaar ineens rechtop uit de grond lijken te komen. Marco is hier tien jaar geleden ook geweest en toen kon je er nog zo in rijden. Nu is er een visitor center gebouwd en moet je entree betalen. Het is het land van de indianen en dus geen nationaal bezit. En de indianen zijn slimme mensen, je zet gewoon indiaan bij de ingang en die laat je iedereen $5 betalen. En verder doe je niks met je land, waardoor de weg om de rotsen bijna onbegaanbaar wordt voor 'normale' auto's en dan laat je je kleinkinderen jeeps vol met toeristen besturen, die je daar dan weer voor laat betalen.
Wij zijn de uitdaging aan gegaan en zijn toch met onze rental car over de unpaved road gaan rijden. Het was eigenlijk wel erg leuk. Er zaten enorme gaten in de weg en geulen van het water die de moessons maken. En dan weer zandbanken waarin je totaal geen grip meer hebt en glijdt alsof je over ijs rijd. Of er lagen enorme stenen in de weg, met groot gevaar voor een lekke band. Grappig! Soms vergaten we gewoon om om ons heen te kijken naar de monumenten van de ijstijden. Ze zijn echt heel mooi, enorm groot en bijzonder!
We hebben nog net even de ondegaande zon meegekregen en zijn toen door gereden naar Bluff. Bluff leek in de boekjes een leuk dorpje waar wel wat te beleven zou zijn, maar dat bleek erg tegen te vallen. Er wonen 300 mensen, het heeft een kerk, een basisschool, een benzinepomp met minisupermarktje, wat motels, een restaurant en een museumpje. En na negen uur is het helemaal uitgstorven, laten wij nou net twee nachten hier blijven... Saai! Of eigenlijk was het gewoon even een rustdag tussendoor, maar als je steeds van die hoogtepunten meemaakt, is dit wel even flink afkicken.
Vrijdag
Na een minder fijne nacht in een minder fijn bed dat naast een gipsplatenmuurtje stond dat de kamer afscheidde van die van de buren, hebben we dus een rustdag gehouden. Soort van. We zijn naar Valley of the Gods gereden. Dat is een vallei die een beetje lijkt op Monument Valley, maar iets minder spektaculair is en daardoor ook veel rustiger. Er stond geen indiaan dollars te vangen en de weg was welliswaar unpaved, maar veel beter begaanbaar. Eigenlijk vond ik het misschien stiekem nog wel leuker. Dit weggetje van 27 km had vooral dips, zo noemen ze hier hobbels en bobbels in de weg als ze elkaar snel opvolgen. Gelukkig dat het rustig was, want soms konden we niet zien of we een auto tegen kwamen of dat er misschien een gat in de weg zat. Dan zagen we alleen de motorkap en de blauwe lucht.
De enorme rotsen hadden ook hier vreemde vormen die allemaal wel ergens op leken. In Monument Valley kregen we een kaart en waren we vooraf beiïnvloed, maar hier konden we onze eigen fantasie laten gaan en er zelf dieren of menselijke taferelen in ontdekken.
Na de Valley of the Gods zijn we naar de Goosenecks gereden. Het leek een beetje op de Horseshoe in de Colorado river bij Lake Powell. Maar hier maakte de San Juan river meerdere kronkelende bochten achter elkaar. Het was bijzonder, maar doordat bij de Horseshoe het wat helder was en de zon op het water scheen, waren de kleuren heel extreem en mooi. Hier was alles bruin. En het scheelde 30 graden... ondanks de steeds aanwezige zon.
En toen wisten we het niet meer, we hadden alles in de omgeving wel een beetje gezien. Verplichte rust. We hadden alleen nog het feest op het programma staan die avond. We haddem flyers gezien waarop stond dat er een feest zou zijn in het museumpje van Bluff, met een live zanger. Toen we 's middags even in het museum waren, zeiden de mensen daar ook dat we welkom waren en dat we het echt niet mochten missen. Dus wij er naartoe om stipt zeven uur. Het hele dorp liep los, er stonden tien auto's voor de deur. Toen we boven in het zaaltje kwamen, was het feest al begonnen. Stilletjes schoven we bij op de rijen stoeltjes die netjes achter elkaar stonden. Het zaaltje zat vol met grijze mensen. Een man stond vooraan zenuwachtig met de draad van de microfoon te friemelen terwijl hij er een vreselijk geluid doorheen produceerde. We proestten het bijna meteen uit, maar we konden ons net inhouden. Wat een feest! Zijn vrouw, een modern en knap uitziende meid van mijn leeftijd, zat achter hem en drukte op play en stop van de cd-speler. Hun vier mooie en perfecte kinderen, netjes aangekleed, zaten op de voorste rij. Zij mochten tussendoor ook allemaal hun eigen liedje zingen. En echt, zij zongen beter, veel beter dan hun vader. Het leek wel de minipaybackshow. Die man had zo mee kunnen doen met America's got talent, en dan zou hij er zo een zijn die in de voorrondes compleet uitgelachen wordt. Wat een vertoning! Om te gieren! En we konden echt niet weg sneaken, dat had enorm opgevallen, dus we zijn uit respect blijven zitten. Net als de rest van de zaal, dat kan niet anders. Gelukkig duurde het maar een uurtje. Toen nam de voorganger het over en leidde het gebed. Iedereen deed mee, ze beden voor de travelers to have a save trip. We voelde ons wel een beetje zitten. We zijn er na afloop maar heel snel tussenuit geglipt en hebben het 'hele' stuk onderweg naar het motel even ontladen, whahahaha! Dat dit echt bestaat wist ik echt niet.
Morgen rijden we naar Salt Lake City!
-
06 Oktober 2013 - 09:59
Marja:
Whaha, wat een mooi verhaal weer! Hoewel.... Dat van die slang heeft jouw als dierenliefhebber vast veel pijn gedaan! Maar wel een 'gezellig feestje' gehad! ;-))) Op naar het volgende verhaal, XXXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley