Yosemite NP & Mono Lake
Door: Pascal
Blijf op de hoogte en volg Pascal en Marco
27 September 2013 | Verenigde Staten, Death Valley Junction
Maandag
Vandaag hebben we San Francisco verlaten en zijn naar Yosemite
National Park gereden. We hebben een omweg genomen en zijn door de zuidelijke ingang het park binnen gegaan, omdat hier een grote concentratie van Seqouias's groeit.
Mariposa's Grove is een van de ruim 75 Seqouia groves in Yosemite en er groeien er duizenden. Dat de grootste seqouia's hier groeien, maakt deze grove de bekendste. Omdat we nog een flink stuk te gaan hadden die dag, kozen we niet voor een mooie, lange, stijle wandeling, maar sprongen op het 'luie-mensen-wagentje' voor een guided tour door de gehele grove. Dat was toch wel erg leuk, want het bracht ons langs alle hoogtepunten en de audioset vertelde vanalles over de bomen. De oudste seqouia's zijn 3000 jaar oud. De hoogste in deze grove is 88 meter hoog en de heeft een diameter van 12 meter!
De Grizzly Giant is een van de grootste in de Mariposa grove, hij is 1800 jaar oud en heeft een zijtak die 2 meter doorsnee is. Je voelt je zo nietig als je erbij staat, en naar boven kijkt! Door de Californian Tunnel Tree is een doorgang gemaakt in 1895. Toen als een soort toeristische trekpleister om paard en wagens er doorheen te kunnen laten rijden. Gelukkig weten we nu dat dit de bomen ernstige schade toebrengt. Er was nog zo'n tunnelboom, maar deze heeft het niet gered en is omgevallen. De Clothespintree heeft een litteken van de honderden bosbranden die hij heeft doorstaan. Zijn voet heeft de vorm van een pincet, doordat het vuur in een omgekeerde v-vorm een gat heeft gebrand. De bomen blijken sterk genoeg om vele bosbranden te doorstaan, sterker nog, ze hebben bosbranden nodig omzich te kunnen voortplanten. De branden maken ruimte voor nieuwe seqouia's. Seqouia's maken kleine denneappels die pas na 25 jaar van de boom vallen. Ze bevatten honderden zaden, waarvan er slechts enkele uitgroeien tot boompje. Na dertig jaar is een boompje ongeveer zo groot als een gemiddelde kerstboom.
Aangekomen in Yosemite Valley werden we welkom geheten door hertjes. De vallei is 7 km lang, 1 km breed op het breedste punt en ook een kilometer hoog! Het is een toeristische trekpleister in het park dat veel groter is dan alleen de vallei. Maar hier zijn alle hotels gevestigd en starten vele wandel- en fietsroutes de bergen in.
Dinsdag
Vandaag hebben we een wandeling gemaakt naar de Vernal Falls, zo'n beetje de enige waterval die nu nog stroomt. In het voorjaar stromen vele watervallen van de kliffen de vallei in, maar deze zijn nu aan het einde van de zomer zo goed als allemaal opgedroogd. Om de Vernal Falls te bereiken, moesten we een wandeling maken van ongeveer vijf km om 700 meter hoger bij de top van de waterval uit te komen. De eerste helft, tot aan de voet van de waterval was geasfalteerd, maar was al best pittig door de klim. De tweede helft was niet meer geasfalteerd, maar bestond uit lossen stenen en liep veel stijler langs het ravijn.
We hebben er twee uur over gedaan. Het had wel wat weg van de wandeling die we in Hawaii hebben gemaakt. Al was die wandeling veel moeilijker omdat het daar ruim tien graden warmer was en veel vochtiger. Daar aan terug denkend, gaf me dat nu onderweg extra kracht om verder te gaan, want dan moest dit ook lukken. Het uitzicht vanaf de top van de waterval was heel mooi, we keken een heel eind de vallei in en we zagen andere kleine miertjes het pad afleggen dat wij net gedaan hadden. Het stikt er van de eekhoorntjes die duidelijk niet bang van mensen zijn en bijna op je schoot kruipen voor iets lekkers. Zonde. En toen moesten we het stijle stuk weer terug, gelukkig gaat naar beneden toch net iets makkelijker.
Woensdag
We zijn via de oostkant het park uitgereden, waardoor we langs een groot deel van het verbrande bos reden. Het was duidelijk dat er brand was geweest, maar toch viel ons de zichtbare schade mee. Waarschijnlijk omdat het vanaf de weg makkelijker blussen is en zal het dieper het bos in dus veel ernstiger zijn. Een ranger vertelde dat ze op dat moment nog 10% van de gehele bosbrand niet onder controle hebben, na ruim zes weken. Marco zei dat hij het kon ruiken, ik rook niks, ik was snipverkouden. Ik heb het overgenomen van Marco, is hij er van af.
In de bergen van Yosemite was het behoorlijk fris, er lag zelfs ijs langs de weg en de auto gaf aan dat het er 5 graden was! Bij een mooi blauw gletsjermeertje zijn we nog wel even uitgestapt, maar niet lang, brrrr.
Beneden en inmiddels buiten Yosemite ging de temperatuur gelukkig weer omhoog. We kwamen bij het Mono Basin National Forest. Dat is een heel apart meer, het is drie keer zo zout als de oceaan, er steken raar gevormde stenen uit omhoog en het stikt er van de vliegjes. Mono betekent vlieg in de taal van de indianen die hier in de buurt leven, vandaar het Mono Lake. Het water van het meer bestaat al een miljoen jaar en heeft nooit een afvoer gehad. Tijdens de ijstijd was de waterspiegel 200 meter hoger dan nu en stroomden er mineralen uit de bergen het meer in. Toen het meer is gaan verdampen, concentreerde er zich het zout. Het is zo zout dat je er in kunt drijven. Er kan geen vis in overleven en er leven dan ook alleen pekel-garnaaltjes en de triljoenen vliegjes, die dan weer vele vogels aantrekken. Toen we langs het water liepen, zagen we een zwarte waas om ons heen en bij elke stap vlogen er hele zwermen vliegjes op. Die overigens geen mens kwaad doen, ze vinden ons compleet oninteressant, in tegenstelling tot de meeste Nederlandse strontvliegen.
De vreemde spitse torens en knobbels heten tufa's en worden door een samenkomst van een aantal elementen (met moeilijke woorden) gevormd. Kortgezegd zijn het kalkstenen structeren die een heel bizarre gewaarwording vormen in het meer. Omdat het meer verdampt komen de torens nu meters boven het water uit. Echt heel apart, je zou het op een foto moeten kunnen zien...
Aangekomen in het warme en winderige Lone Pine is Marco lekker het zwembad ingedoken en ik m'n bed, m'n verkoudheid was nu toch wel een griepje geworden. Wat op zich niet heel vreemd is met het gebrek aan natuurlijke, beschikbare vitamines in dit land (fruit=jam en groente=de pickel op je burger) in combinatie met uiteenlopende temperaturen, onvermijdelijke airconditioning en een jetlag...
Lone Pine is het laatste dorpje voor Death Valley. Het is een leuk, maar heel toeristisch westerndorpje. In de bergen vlakbij zijn vele westernfilms opgenomen, veel films van John Wayne en ook moderne films zoals Django van Tarantino.
Vandaag hebben we San Francisco verlaten en zijn naar Yosemite
National Park gereden. We hebben een omweg genomen en zijn door de zuidelijke ingang het park binnen gegaan, omdat hier een grote concentratie van Seqouias's groeit.
Mariposa's Grove is een van de ruim 75 Seqouia groves in Yosemite en er groeien er duizenden. Dat de grootste seqouia's hier groeien, maakt deze grove de bekendste. Omdat we nog een flink stuk te gaan hadden die dag, kozen we niet voor een mooie, lange, stijle wandeling, maar sprongen op het 'luie-mensen-wagentje' voor een guided tour door de gehele grove. Dat was toch wel erg leuk, want het bracht ons langs alle hoogtepunten en de audioset vertelde vanalles over de bomen. De oudste seqouia's zijn 3000 jaar oud. De hoogste in deze grove is 88 meter hoog en de heeft een diameter van 12 meter!
De Grizzly Giant is een van de grootste in de Mariposa grove, hij is 1800 jaar oud en heeft een zijtak die 2 meter doorsnee is. Je voelt je zo nietig als je erbij staat, en naar boven kijkt! Door de Californian Tunnel Tree is een doorgang gemaakt in 1895. Toen als een soort toeristische trekpleister om paard en wagens er doorheen te kunnen laten rijden. Gelukkig weten we nu dat dit de bomen ernstige schade toebrengt. Er was nog zo'n tunnelboom, maar deze heeft het niet gered en is omgevallen. De Clothespintree heeft een litteken van de honderden bosbranden die hij heeft doorstaan. Zijn voet heeft de vorm van een pincet, doordat het vuur in een omgekeerde v-vorm een gat heeft gebrand. De bomen blijken sterk genoeg om vele bosbranden te doorstaan, sterker nog, ze hebben bosbranden nodig omzich te kunnen voortplanten. De branden maken ruimte voor nieuwe seqouia's. Seqouia's maken kleine denneappels die pas na 25 jaar van de boom vallen. Ze bevatten honderden zaden, waarvan er slechts enkele uitgroeien tot boompje. Na dertig jaar is een boompje ongeveer zo groot als een gemiddelde kerstboom.
Aangekomen in Yosemite Valley werden we welkom geheten door hertjes. De vallei is 7 km lang, 1 km breed op het breedste punt en ook een kilometer hoog! Het is een toeristische trekpleister in het park dat veel groter is dan alleen de vallei. Maar hier zijn alle hotels gevestigd en starten vele wandel- en fietsroutes de bergen in.
Dinsdag
Vandaag hebben we een wandeling gemaakt naar de Vernal Falls, zo'n beetje de enige waterval die nu nog stroomt. In het voorjaar stromen vele watervallen van de kliffen de vallei in, maar deze zijn nu aan het einde van de zomer zo goed als allemaal opgedroogd. Om de Vernal Falls te bereiken, moesten we een wandeling maken van ongeveer vijf km om 700 meter hoger bij de top van de waterval uit te komen. De eerste helft, tot aan de voet van de waterval was geasfalteerd, maar was al best pittig door de klim. De tweede helft was niet meer geasfalteerd, maar bestond uit lossen stenen en liep veel stijler langs het ravijn.
We hebben er twee uur over gedaan. Het had wel wat weg van de wandeling die we in Hawaii hebben gemaakt. Al was die wandeling veel moeilijker omdat het daar ruim tien graden warmer was en veel vochtiger. Daar aan terug denkend, gaf me dat nu onderweg extra kracht om verder te gaan, want dan moest dit ook lukken. Het uitzicht vanaf de top van de waterval was heel mooi, we keken een heel eind de vallei in en we zagen andere kleine miertjes het pad afleggen dat wij net gedaan hadden. Het stikt er van de eekhoorntjes die duidelijk niet bang van mensen zijn en bijna op je schoot kruipen voor iets lekkers. Zonde. En toen moesten we het stijle stuk weer terug, gelukkig gaat naar beneden toch net iets makkelijker.
Woensdag
We zijn via de oostkant het park uitgereden, waardoor we langs een groot deel van het verbrande bos reden. Het was duidelijk dat er brand was geweest, maar toch viel ons de zichtbare schade mee. Waarschijnlijk omdat het vanaf de weg makkelijker blussen is en zal het dieper het bos in dus veel ernstiger zijn. Een ranger vertelde dat ze op dat moment nog 10% van de gehele bosbrand niet onder controle hebben, na ruim zes weken. Marco zei dat hij het kon ruiken, ik rook niks, ik was snipverkouden. Ik heb het overgenomen van Marco, is hij er van af.
In de bergen van Yosemite was het behoorlijk fris, er lag zelfs ijs langs de weg en de auto gaf aan dat het er 5 graden was! Bij een mooi blauw gletsjermeertje zijn we nog wel even uitgestapt, maar niet lang, brrrr.
Beneden en inmiddels buiten Yosemite ging de temperatuur gelukkig weer omhoog. We kwamen bij het Mono Basin National Forest. Dat is een heel apart meer, het is drie keer zo zout als de oceaan, er steken raar gevormde stenen uit omhoog en het stikt er van de vliegjes. Mono betekent vlieg in de taal van de indianen die hier in de buurt leven, vandaar het Mono Lake. Het water van het meer bestaat al een miljoen jaar en heeft nooit een afvoer gehad. Tijdens de ijstijd was de waterspiegel 200 meter hoger dan nu en stroomden er mineralen uit de bergen het meer in. Toen het meer is gaan verdampen, concentreerde er zich het zout. Het is zo zout dat je er in kunt drijven. Er kan geen vis in overleven en er leven dan ook alleen pekel-garnaaltjes en de triljoenen vliegjes, die dan weer vele vogels aantrekken. Toen we langs het water liepen, zagen we een zwarte waas om ons heen en bij elke stap vlogen er hele zwermen vliegjes op. Die overigens geen mens kwaad doen, ze vinden ons compleet oninteressant, in tegenstelling tot de meeste Nederlandse strontvliegen.
De vreemde spitse torens en knobbels heten tufa's en worden door een samenkomst van een aantal elementen (met moeilijke woorden) gevormd. Kortgezegd zijn het kalkstenen structeren die een heel bizarre gewaarwording vormen in het meer. Omdat het meer verdampt komen de torens nu meters boven het water uit. Echt heel apart, je zou het op een foto moeten kunnen zien...
Aangekomen in het warme en winderige Lone Pine is Marco lekker het zwembad ingedoken en ik m'n bed, m'n verkoudheid was nu toch wel een griepje geworden. Wat op zich niet heel vreemd is met het gebrek aan natuurlijke, beschikbare vitamines in dit land (fruit=jam en groente=de pickel op je burger) in combinatie met uiteenlopende temperaturen, onvermijdelijke airconditioning en een jetlag...
Lone Pine is het laatste dorpje voor Death Valley. Het is een leuk, maar heel toeristisch westerndorpje. In de bergen vlakbij zijn vele westernfilms opgenomen, veel films van John Wayne en ook moderne films zoals Django van Tarantino.
-
28 September 2013 - 00:02
Bram:
Geweldig a die ervaringen, vele menen zijn jaloers op jullie geweldige reis, reken maar. En daan het verhaal over de bomen, geweldig, en ik vond het al heel wat dat ik er een gezien hebt. Uiteindelijk was het een twijgje in verhouding met wat jullie tegenkomen. Nou geniet lekker verder, maar vergeet niet af en ttoe je verhaal te schrijven voor de (jaloerse) achterblijvers. Kusje van Smees, en een starre blik van Muis. -
28 September 2013 - 00:02
Bram:
Geweldig a die ervaringen, vele menen zijn jaloers op jullie geweldige reis, reken maar. En daan het verhaal over de bomen, geweldig, en ik vond het al heel wat dat ik er een gezien hebt. Uiteindelijk was het een twijgje in verhouding met wat jullie tegenkomen. Nou geniet lekker verder, maar vergeet niet af en ttoe je verhaal te schrijven voor de (jaloerse) achterblijvers. Kusje van Smees, en een starre blik van Muis. -
28 September 2013 - 00:02
Bram:
Geweldig a die ervaringen, vele menen zijn jaloers op jullie geweldige reis, reken maar. En daan het verhaal over de bomen, geweldig, en ik vond het al heel wat dat ik er een gezien hebt. Uiteindelijk was het een twijgje in verhouding met wat jullie tegenkomen. Nou geniet lekker verder, maar vergeet niet af en ttoe je verhaal te schrijven voor de (jaloerse) achterblijvers. Kusje van Smees, en een starre blik van Muis. -
28 September 2013 - 00:02
Bram:
Geweldig a die ervaringen, vele menen zijn jaloers op jullie geweldige reis, reken maar. En daan het verhaal over de bomen, geweldig, en ik vond het al heel wat dat ik er een gezien hebt. Uiteindelijk was het een twijgje in verhouding met wat jullie tegenkomen. Nou geniet lekker verder, maar vergeet niet af en ttoe je verhaal te schrijven voor de (jaloerse) achterblijvers. Kusje van Smees, en een starre blik van Muis. -
28 September 2013 - 00:02
Bram:
Geweldig a die ervaringen, vele menen zijn jaloers op jullie geweldige reis, reken maar. En daan het verhaal over de bomen, geweldig, en ik vond het al heel wat dat ik er een gezien hebt. Uiteindelijk was het een twijgje in verhouding met wat jullie tegenkomen. Nou geniet lekker verder, maar vergeet niet af en ttoe je verhaal te schrijven voor de (jaloerse) achterblijvers. Kusje van Smees, en een starre blik van Muis. -
28 September 2013 - 00:02
Bram:
Geweldig a die ervaringen, vele menen zijn jaloers op jullie geweldige reis, reken maar. En daan het verhaal over de bomen, geweldig, en ik vond het al heel wat dat ik er een gezien hebt. Uiteindelijk was het een twijgje in verhouding met wat jullie tegenkomen. Nou geniet lekker verder, maar vergeet niet af en ttoe je verhaal te schrijven voor de (jaloerse) achterblijvers. Kusje van Smees, en een starre blik van Muis. -
28 September 2013 - 00:35
Marja:
Ik zal maar een keer op de knop drukken hoor!........
Wat jammer dat je net nu verkouden word, maar niemand pakt je deze herinneringen af. Geniet maar lekker verder, wij wachten op het volgende verhaal! xxxx -
30 September 2013 - 08:46
Jeannette:
Heerlijk om jullie belevenissen te volgen. Geniet er nog lekker van, het gaat zo snel naar mijn gevoel. Groetjes Jeannette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
