Lago di Trasimeno e Perugia
Door: Pascal en Marco
Blijf op de hoogte en volg Pascal en Marco
20 Mei 2012 | Italië, Rome
Het kasteel ligt op een landpunt aan het meer van Trasimeno. Het geeft een mooi en ver uitzicht over het grote meer en de uitgestrekte omgeving, mits het helder weer is. Het had onderweg behoorlijk geregend, maar toen we in het kasteel waren was het gelukkig droog. Vanaf de torens hadden we een heel mooi uitzicht over het meer en het dorp. Een Fiat500-fanclub paradeerde luid toeterend door de stad, om de landpunt het kasteel. De gekste kleuren en modellen met de meest vreemde melodieën maakten er een feest van. Leuk om te zien vanaf het kasteel.
Toen we net een van de torens ingeklommen waren, belde mijn moeder of we nog leefden. Hijgend vertelde ik dat wij niets gemerkt hebben van de aardbeving, wij waren al een stuk zuidelijker in Italië. Het leek een herhaling van vorig jaar in Canada, ook toen werden we achtervolgd door een aardbeving waar we niets van meegekregen hadden.
Na nog wat gewinkeld te hebben zijn we doorgereden naar Perugia, een tip van Marco's ouders. Perugia leek in eerste instantie net als Certaldo een beetje tegen te valllen door de lelijke nieuwbouwflats en industrie. Maar toen we eenmaal het beruchte treintje, de 'Minimetro', hadden gevonden, kregen we een heel ander Perugia te zien. Het moderne onbemande treintje bracht ons naar de oude stadskern helemaal boven op de heuvel. Hier was de bouw alles behalve modern, kleine straatjes en mooie pleintjes sierden het. Vanaf verschillende uitkijkpunten konden we ook hier over de stad kijken en in de verte turen. We hebben er wat gegeten en zijn toen verder doorgereden naar Frascatie.
Het landschap had al een flinke verandering doorgemaakt bij het verlaten van Toscane, maar hoe dichter we bij Rome kwamen, hoe platter en kaler het werd. De wijnranken en olijfbomen werden schaarser en de omgeving deed steeds pauperder aan. In de buurt van Frascatie werden we door vreemde weggetjes gestuurd waar je je midden in een instriegebied waant. Echter waren dit al woonwijken. Aan weerszijden van een doorgaande weg zijn autowasserettes, onverzorgde pizzeria's, en vervallen huizen. Een smalle zijstraat ervan brengt ons bij Villa Baiera. Het hek in een betonnen muur werdt voor ons geopend en een kwispelend hondje rende voor en om en achter de auto heen. De gastvrouw verwelkomde ons in goed engels en liet ons het huisje zien. Het staat naast het grote huis, waarin ze zelf wonen en dat ook voor een deel voor andere gasten is ingericht. Het gehele stuk grond is ommuurd, het huisje heeft een stalen deur en getraliede ramen. Het lijkt net een fort in een niet al te beste buurt, of omgeving, want ik kreeg al kilometers voor aankomst de kriebels ervan. Maar misschien zijn we verwend inToscane, ik ben nu al benieuwd naar de rest van Italië.
Alba legde uit hoe alles werkt en vertelde dat ze ontbijt voor ons geregeld heeft. De koelkast stond vol met limonade, melk, wijn en toetjes. Er laggen croissants en brioches klaar en er is koffie en thee. Ze gaf ons tips hoe we het beste in Rome kunnen komen en een kaart met goede plekjes om te eten, bij haar vriendinnen, haha. Dat is wel even een ander welkom dan onze eerdere ervaring in Toscane. Al snel werden we gezelschap gehouden door het hondje (Zeus) en twee katten. Ik heb zelf lekker pasta gemaakt en we zijn op tijd gaan slapen voor morgen, waarschijnlijk een vermoeidende dag in Rome.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley