Cuba 2009

Van Rotterdam naar Havana
Zondag 8 november; 80 km met de trein, 8000 km met het vliegtuig en 45 km met de taxi

Om half 6 zaten we na een lange reis in een oldtimer op weg naar het hotel. De taxichauffeur zocht zich rot, dus we hadden meteen een toer door stad. Het zag er niet zo geweldig uit, maar dat zal wel wennen zijn aan de nieuwe omgeving. De taxi is echt grappig, het hobbelde, wiebelde en piepte aan alle kanten. De vering in de stoelen, de schokbrekers, alles is versleten en het binnenwerk hangt met ijzerdraadjes aan elkaar. Aan gekomen bij het hotel, bleek dit een ander hotel dan geboekt. Het eigenlijke hotel was overboekt, maar hier ziet het er ook prima uit! Het is een mooi jaren ’20 huis, met een hoog plafond en deuren, sierlijsten en kroonluchters. Er is een binnenplaats en n er staan veel mooie planten die wij in Nederland bij de tropische bloemenwinkel kopen.

Er was gewaarschuwd voor het gebrek aan luxe in Cuba en dat merkte ik meteen aan de lauwe douche, maar het heeft wel wat en het is warm zat. Het is trouwens regenachtig weer, maar dat is eigenlijk wel lekker om zo even aan de temperatuur te wennen, in plaats van dat meteen de zon op je brand.

We wilden graag wat eten, dus vroegen we bij de receptie om een aanbeveling. De ‘bellboy’ zou ons er wel even brengen, want wij hadden nog geen idee waar alles zit en in het donker zoeken in een vreemde stad, is niet zo fijn. Eindelijk na zo’n 20 minuten, moe en nog hongeriger kwamen we bij een mooi restaurant. Daar hebben we heerlijk gegeten, maar het was duidelijk enkel voor toeristen, het hotel zal er waarschijnlijk commissie voor krijgen dat ze ons hier naartoe sturen. De weg er naartoe was erg donker, pauper en onherkenbaar, dus het was erg prettig dat de jongen mee liep. Ik voelde me niet zo prettig onderweg. Terug hebben we dan ook een taxi genomen.


Havana
maandag 9 november; 4 km meegereden in een fietstaxi

Helaas, vanmorgen kreeg ik een koude douche!
Vandaag zijn we de stad in gegaan en als snel werd het gezegde ‘een verschil van dag en nacht’ heel duidelijk toepasbaar in Havana. Wat een mooie gebouwen staan hier! Je moet door de verbrokkelde muren en verweerde houten deuren heenkijken, maar dan zie je mooie barokke panden. Sommigen zijn wel gerestaureerd, vooral in de oude binnenstad, en hebben veel kleur.
Al snel bleek het hotel vlak om de hoek van veel restaurants en winkeltjes te zitten en zijn we dus erg om de tuin geleid gisteravond. Op de kaart konden we zien dat we heel ver de stad in zijn gelopen en in een oud gedeelte terecht zijn gekomen voor het eten.

We hebben vanmorgen Kenia Garcia gesproken, onze hostess in Cuba. Zij heeft ons vanalles verteld over Cuba, het omgaan met de mensen, het ophalen van de auto en het vinden van je weg in Cuba. Ik hoop dat we veel hebben aan haar tips, want zo te merken zal het niet gemakkelijk worden.

Op een terrasje aan het plaza de la Catedral, zoals het woord al zegt op het plein voor de Kathedraal, hebben we gelunched, met heerlijk vers fruit en vruchtensapjes. Daarna zijn we naar de Capitolio Nacional gewandeld. Het geweldig grote gebouw staat aan de boulevard Paseo del Prado en het Parque Central. Hier zijn veel oldtimers te vinden, veelal als taxi. Ertussen staan Fiatjes 650, Lada’s brommer- en fietstaxi’s en hier en daar een moderne Seat bestemd voor de toeristen. Enkel toeristen rijden in de auto’s zoals wij ze gewoon vinden, geregeld en ingevoerd door de regering. Als de Cubanen al genoeg verdienen voor een auto, wordt het rijden in een luxe auto sowieso tegen gehouden door de regering. De meeste auto’s zijn oldtimers die waarschijnlijk in de familie rondcirculeren.

Op een terras met livemuziek hebben we ons voorbereid op het rijden naar Soroa de volgende dag, want dan gaan we de auto ophalen. We zijn nog even door Chinatown gewandeld, daar was alleen geen Chinees te zien, die zijn vast gevlucht toen Cuba banden aanlegde met de Sovjet-Unie. Heel mooi van symboliek hierbij vond ik het Hotel New York. Het stond er verlaten, afgebrokkeld, dichtgespijkerd en triest bij. Een paar mannen die werkeloos kletsend voor de deur hingen, keken me raar aan toen ik er een foto van maakte.

Met een fietstaxi zijn we naar plaza de Armas, waar we nog maar een sop een terrasje zijn neergestreken met een Mojito en een Cuba Libre. Ze zijn erg sterk hier, de cocktails. Zuinig als we hier zijn met de dure alcohol, in Cuba doen ze niet zo moeilijk. Een Cuba Libre is eigenlijk gewoon een Baacardi (hier Havana Club genaamd) cola, maar dan ½ om ½ ! Marco was er stiekem wel een beetje dronken van, hihi. Op het terras liepen ook gezellig een mooie haan met zijn kippetje… en een kat. Je zou toch denken dat die kat achter de kip aan zou gaan, maar deze negeerde hij en ving een duif! Die gered werd door de ober.

’s Avonds hebben we gegeten op het plaza de la Catedral met natuurlijk livemuziek en een mooi verlichte Kathedraal op de achtergrond. En na zowaar een warme douche, hebben we heerlijk geslapen in onze barokke kamer, die overigens geen ramen heeft!

Morgen gaan we de auto ophalen en rijden we naar het kleine dorpje Soroa, waar we twee nachten slapen in een casa particular. Bij mensen thuis dus, spannend!



Van Havana naar Soroa
dinsdag 10 november; 136 km gereden

Vanmorgen hebben we al vroeg ontbeten, want vandaag gaat onze reis verder per auto. De dame in het hokje van het verhuurbedrijf, die in een loods zat, had duidelijk geen haast vandaag, per klant duurde het zo'n 20 minuten, dus 1,5 uur later reden we weg in onze Seat Cordoba.
Tijdens het wachten werd ook nog het de kas geleegd door drie zwaar gewapende mannen. Het busje stopte dwars voor de ingang van de loods. Eerst kwam er een man uit met een pistool, die verkende de omgeving. Hij klopte op het busje en de andere twee sprongen de bus uit, een met pistool en een met een grote shotgun. Deze laadde zijn gevaarte en de mannen met pistolen haalden het geld. Ze gooiden de zak met geld in het gat aan de zijkant van het busje, keken om zich heen, sprongen
erin en reden weg. Wat een vertoning was dat, geweldig, ik moest er erg om lachen!

Het rijden ging met kaart op kilometers en met de hulp van locals. Niks staat aangegeven en er zitten onwijs grote gaten in de weg. De wegen voor toeristen zijn goed, maar wij namen andere weg, bijna onbegaanbaar. Met 10-20 km per uur kwamen we vooruit. Toen we weer een stukje snelweg uit moesten, reed ik de verkeerde oprit op, het was de afrit! Even verderop stond een agent, maar die keek en deed niks. Er was ook geen auto in de buurt, dus gevaarlijk was het ook niet, maar vreemd is het wel om spook te rijden! Onderweg kwamen we een terrein met allemaal Connexxion bussen tegen, deze zijn waarschijnlijk afgekeurd in Nederland en hierheen verscheept om afgereden te worden.

We zijn naar Las Terrazas gereden. Daar hebben we eerst even gelunched, lekkere carpaccio en een garnalencocktail in het hotel waar we eigenlijk zouden verblijven. Iets verderop liggen koffieplantages, slavenbarakken en een tropische tuin met mooie planten. Bij het huisje dat erbij hoorde lag een varken te relaxen in de tuin, samen met wat kippen, kalkoenen, pauwen en veel lizards.

Daarna zijn we verder gereden naar Saroa, een heel klein dorpje. Hier zouden we overnachten in casa Alyuska, wat we verbazingwekkend snel vonden. Maar helaas, het was vol, foutje in de communicatie (waar ik me best iets bij kan voorstellen). De gastvrouw verwees ons naar casa Yumy y Papito, een kilometer verderop. Daar stond een duidelijk bord aan de weg en toen ik vaart minderde, kwam er al een vrolijk man naar ons toe lopen. Ik vroeg of hij Papito was en hij knikte lachend. Hij bleek nauwelijks Engels te kunnen, dus dit werd weer een uitdaging. Papito was er alleen liet ons meteen de kamer zien, of eigenlijk het hele huisje, want veel meer dan onze kamer was het niet. Wat een schattig huisje! Hij had een mooie kamer voor ons, met overal gordijntjes, knuffels, natuurlijk beeldjes van Ché en kitchvaasjes en nepbloemen enzo, van die dingen die oude omaatjes in Crooswijk voor 't raam zetten (wat heb ik toch met, of tegen die wijk?!). Ze hebben echt hun best gedaan het gezellig te maken. Verder was er een klein woonkamertje met een paar stoelen en een eettafel en een keukentje van 1 bij 1. Zelf hebben ze ook een klein slaapkamertje, maar daar zijn we niet in geweest, maar het was zeker de helft van onze kamer.

Papito wilde koken voor ons, hierbij kwam het boekje van Marion goed van pas, zo kon hij vertellen wat hij ging maken. Papito had wel een kladblok met veel gebruikte Engelse woorden en later bleek ook een woordenboek, zodat hij ons ook wat kon vertellen. Rond half 6 kwam Yumy thuis, ze leek verlegen, gaf ons een hand en verdween meteen naar binnen. Wij zaten inmiddels heerlijk relaxed op de schommelstoelen voor de deur te lezen. Papito heeft het tl-lampje voor ons aangedaan, omdat we zitten te lezen, maar ik word nu al gek geprikt door de muggen. En ook door de mieren trouwens als je door het gras loopt. Heel kleine miertjes zitten direct op je voeten en bijten meteen. Oja en de krekels, die doen pijn in m'n oren! Maar het is heel leuk en gezellig, heel erg puur natuur, back to basic!
Ik ben benieuwd hoe 't eten zal zijn, of ik 't lust, laten staan zou ik niet willen. We eten pork met komkommer en tomaat, maar ik zag ook bieslook, peterselie, witte kool en nog wat ondefinieerbare dingen uit hun eigen tuintje komen. Ze hebben echt 'n heel leuk tuintje! Mooie orchideeën in de tuin. Het is een jong stel nog zonder kids.



Nou, het eten was heerlijk, de pork was lekker klaargemaakt en Papito had erg zijn best gedaan op zijn salade, rijst, aardappel, gefrituurde banaan en bonensoep... Dat laatste vond ik dus echt heel erg vies! Ik heb 'n buurjongetje onze Donald Duck gegeven, die stond ook op z'n t-shirt. Hij nam 't aarzelend aan, maar rende daarna naar huis om te laten zien. We hebben ook kennis gemaakt met de poes en hond en de kippen. Even later kwam Yumy met een klein meisje aan gewandeld. Papito vertelde dat dat hun kindje is, ze is ongeveer een jaar. Hoe zit het nou?

We hadden een verrassend warme maar minimale douche, ik kan nog niet ontdekken waar ze zelf douchen trouwens. Het water wordt verwarmd door een heel apart apparaatje in de douchekop. Er hangt een draad aan en die gaat direct naar de elektriciteitsdraden aan de weg. We zagen het Papito zelf aan elkaar knutselen… als dat maar veilig is.


Soroa
woensdag 11 november; 20 km gereden

We hebben lekker geslapen, ik ben wel een paar keer wakker geweest van krekels, blaffende honden, regen en de 30 hanen uit de buurt die vergeten waren dat ze pas mogen kukelekuen als de zon opkomt. Oja en ik hoorde ook 'n soort varkensgeluid, maar dat leek heel dichtbij, ín de kamer... ;-)
De buurt was al vroeg wakker, om 7 uur hoorden we allemaal stemmen, mensen gingen werken en kinderen gingen naar school. Papito had een lekker ontbijt voor ons gemaakt, samen z'n nieuwe vriendin? Hij is niet meer samen met Yumy begreep ik uit Papito’s verhaal vandaag. Hoe 't precies zit is me niet helemaal duidelijk. Maar hij woont hier en zorgt voor 't huis. Yumy werkt als leidinggevende in 't dorp en slaapt verderop bij haar familie en de kinderen. Ze hebben er toch twee, ook een jongetje en die verblijven ook bij familie.

Maar goed, wij ontbeten heerlijk met omelet op brood, veel fruit (ananas, kleine bananen, sinaasappels, grapefruit, een soort pompoen) en verse sap van piña en guave. En echte Cubaanse sterke koffie erbij. Er was geen melk vertelde hij, gelukkig want ik ben bang dat dat direct van de koe zou komen en daar zijn wij verende Nederlanders niet aan gewend.

Na 't ontbijt zijn we naar de orchideeëntuin gelopen, ongeveer 1,5 km terug richting Soroa. Onderweg kwamen we 'n man tegen, waarvan we begrepen dat hij wist dat we bij P logeren. Hij probeerde in zijn beste Spaans aan ons uit te leggen dat hij de ‘mano’ van Papito was. Ik weet nog steeds niet wat hij bedoelt, maar wel dat hij iets verderop woont en inmiddels al 20 langs is gewandeld, dan met zijn ossen, dan weer met paard of varken en altijd hard lachend en zwaaiend.

De tuin was heel mooi, de orchideeën stonden in schuurtjes, maar de tuin eromheen was ook heel mooi met allerlei tropische planten die wij in Nederland in een dure plantenzaak kopen. We werden steeds vergezeld van twee honden vanaf de casa al. Een reu en een teef, ze zijn zeker twee uur bij ons gebleven tot we het bos naar de waterval ‘El Salto’ ingingen. Deze was aan de overkant van de weg. Daar moesten we volgens de cassier 278 steps lopen voor we er waren. Ongeveer klopte dat wel denk ik, dwars door 't tropisch regenwoud, mooie bomen, planten, lianen, bloemen en vooral véél water, want het ging gieten. Het waren buien, dus we konden schuilen onder de grote bladeren en dan weer verder in de warmte. We droogden op tussen het nat worden. Toen we bij de waterval kwamen was 't droog en zijn we 't water in gegaan, zwemmen onder de waterval net als in de film, we misten alleen het lijk...

Na de klim weer terug naar boven, (we zijn zeiknat geregend) hebben we daar gelunched en zijn weer terug gewandeld. Even wat warms aangedaan, uitgerust en daarna nog 'n stukje gereden zoek naar de shop voor antimosquitospul. Papito zei dan moet je daar en daar zijn, maar we hebben het niet gevonden, sterker nog, we hebben het hele dorp niet gevonden. Ondertussen ben ik wit met rode stippen, maar die paar bulten meer of minder maken ook niks meer uit.

Terwijl ik dit schrijf kijkt Papito over m'n schouder mee en ik leg hem uit wat dit Iphoontje allemaal kan, laat hem foto's zien van NY en Japan. Hij knikt bescheiden en zegt wauw bij de foto's van de hotels. Ik schaam me eigenlijk wel een beetje, maar ik vind de verbazing in zijn ogen ook mooi om te zien. Ik laat hem tot slot een stukje film van Ché zien terwijl z'n vriendin naast hem staat. Met een glimlach bekijken ze de film en Papito legt uit dat ze dat soort dingen hier in Cuba niet hebben. Ze gaan maar snel weet met het diner verder, pork en sla en tomaat en komkommer... Geen bonen dit keer!

Nou, het eten was iets minder lekker vandaag. Yumy heeft gekookt,misschien was dat het? Er zat een enorme rand vet aan t vlees... ach. We hebben nog even sterren gekeken, het waren er zeker 100.000 miljoen 1000 miljard! Papito liet foto's zien van zijn familie, maar 't werd voor ons steeds vager hoe het nou zit, ik geef het maar op denk ik. Z'n zoontje kwam ook nog even z'n huiswerk laten controleren, hij was duidelijk het zoontje van Papito & Yumy.

Papito kwam toch nog even terug op de telefoon, hij vroeg hoeveel een gsm kost bij ons. Hij verbaasde zich over het voor hun enorme bedrag en vertelde dat hij er ook wel een wil maar hier geen bereik heeft. En dat klopt wel, want ook wij kunnen sinds onze aankomst in Soroa niemand bereiken. Dit is echt back to basic in the middle of nowhere! Ik vind het een geweldige ervaring!



Van Sorao naar Maria la Gorda
donderdag 12 november; 300 km gereden

We hebben vannacht lekker geslapen tussen de krekels, de honden hielden zich rustig en de haan viel ook niet meer zo op. Om zeven uur waren we alweer wakker, de jetlag zorgt ervoor dat we vroeg moe zijn en vroeg weer wakker. Maar we doen rustig aan en hebben zo dan ook wel wat aan onze dag. Het ontbijt was weer lekker, alles vers. Tijdens 't smullen vroeg Papito of ik in zijn logboek wilde schrijven, een oud verfrommeld schrift, vol dankwoordjes en ook Nederlandse verslagen. De laatste gasten waren begin juli geweest, dus het loopt nog niet erg storm bij hem. Maar ik ga hem zeker promoten bij de reisorganisatie, dat heeft hij verdient! Ik heb wat leuks in het schrift geschreven in het Nederlands, Engels en Spaans, dan kan hij met z'n vertaalboekje weer even vooruit met oefenen. Papito vroeg ook of we de foto's die ik van z'n huis heb gemaakt wil opsturen, natuurlijk doe ik dat! Hij gaf ons trots een kaartje met de foto van het huis en het adres er op. Dat verwacht je dan weer even niet, van zo’n wereldvreemde man. Maar dit wordt gemaakt door Cubanacán, het overkoepelende bureau dat zich bezig houdt met het toerisme in Cuba en werkt voor de regering. Net als dat het zorgt voor een warme douche, een douchegordijn, etc. Na het afrekenen (echt zó weinig!), was het tijd om afscheid te nemen.

Op naar Maria la Gorda! Eerst konden we en flink stuk over de snelweg, maar daarna reden we een half uur de verkeerde kant op, zo bleek achteraf, over een hobbeldebobbelweg en dus ook weer een half uur terug. Tot slot reden we een heel lang stuk door the middle of nowhere, over een weg aan de rand van tropische bos en langs de zee, naar het eind van het schiereiland en beschermd natuurgebied Guanahacabibes. Het is hier zo mooi en verlaten, er komen dan ook weinig mensen, enkel wat toeristen die naar het park gaan. Er staan 35 huisjes een beetje verdeeld langs het strand en in het bos erachter. Er is een restaurant, de receptie en een duikcentrum. Verder is er niks en ook niet vlakbij, want 20 km terug is een piepklein dorpje en de eerste wat grotere plaats is Pinar del Rio, zo’n 40 km terug. Het is dus zo rustig en relaxed, ik hoor alleen nog constant de zee, maar dat zal wel wennen, de krekels van Soroa wenden ook.

Ik moest natuurlijk meteen die mooie blauwe zee in! De kamer was nog niet klaar, dus ging ik maar in m'n onderbroek en stond ik binnen no-time in 't warme wilde water, heerlijk!! Het water is 28 graden net als de lucht. Er woed alleen nog steeds een storm, we krijgen wat mee van de orkaan Ida die het zuiden van de VS raakt. Dit bleek na contact met het thuisfront en dat verklaarde ook de regen in Havana en het bos bij de waterval van Soroa. Maar nu aan het strand waait het heel hard, is het bewolkt en af en toe regent het een paar spetters. Maar het daarom is het water juist heerlijk, het is warmer dan er buiten! Af en toe zie je wat zonnestraaltjes door de donkergrijze wolken over de helderblauwe zee schijnen. Het zand is heel licht en stuift niet door de wind, want 't zijn ministeentjes. Geen zand in je ogen dus, maar wel op alle andere bedenkbare plekken... De kokosnoten liggen voor 't oprapen en mooie schelpen hebben we ook al gevonden, maar de echte mooie moeten we denk ik 'n keer 's ochtends vroeg gaan scoren.

Ik heb ook alweer een nieuw kattenvriendje gevonden, ik noem hem Papito. Hij heeft al in de kamer geslapen tijdens onze late siësta en liep weer vrolijk mee naar het restaurant waar z'n familieleden al druk aan het werk waren. De familie loopt ook gewoon langs de zee op het strand en deze wordt dan ook 'nuttig' gebruikt… als kattenbak. Maar Papito brak m'n hart toen ik ontdekte dat hij eigenlijk iedereen wel lief vindt en achterna loopt. Misschien is het maar goed, want ik zat al te bedenken hoe ik 'm Nederland in kon smokkelen (in m'n rugtas), hoe dat zou gaan met Muis en Smees (niet) en hoe we dat onderweg en in de hotels op Cuba gingen doen. Ik kwam er niet uit en dat zorgde weer voor een ander hartverscheurend scenario. Ik zal jullie niet met mijn belachelijke gedachtegang belasten.

Ik heb vanavond gefrituurde krablegs gegeten als voorafje, ze waren niet zo lekker. Na het eten, toen we naar het huisje liepen, zag ik ineens een krab door het inmiddels gesloten winkeltje wandelen! Hoe leguber... Als hoofdgerecht had ik roasted shrimps, dacht ik ze kennen het woord prawns blijkbaar niet. Deze waren erg lekker, maar natuurlijk niet gepeld dus dat werd een zooi! Bizar eigenlijk dat je hier voor 10 gamba’s amper 10 euro betaalt in 'n restaurant, moet je in Nederland eens bestellen!
We zitten nu lekker te chillen in de kamer, ik ben dit verhaaltje aan het schrijven, met de zee op de achtergrond. Er zitten geen ramen in de kamer, maar van die houten soort megaluxaflexachtige dingen. Koud is het toch nooit hier en ze houden de zon, wind en regen tegen. Maar dus geen geluid... welterusten en tot morgen, misschien loop ik wel in m'n pyjama de zee in... ;-)
Maria la Gorda
vrijdag 13 november; 0 km gereden

Vanochtend waren we natuurlijk al vroeg wakker, ‘zou de zon nu wel schijnen?’, vroeg ik me meteen hoopvol af. Maar het was supermooi weer gelukkig! De zee is weer kalm, de storm is gaan liggen en er mag weer gedoken worden, dus dat gaan we morgen doen (nou ja Marco, ik ga snorkelen). We zijn gaan ontbijten en we hebben snorkels gehaald. Vandaag verplicht relaxen in de zon, onder de palmbomen of in de zee... heel vervelend! In het zand zie je sporen van krabbetjes, vogels en poezen. Je ziet ook gaten in 't zand, waar de krabben ze schuilhouden overdag. Ik ga 'n keer op krabbenjacht!

Het snorkelen was echt heel mooi! Heel dicht bij het strand zwemmen al allerlei gekleurde vissen. Er kwam een grote school witte vissen met gele staart en vinnen langs ons. Ik zwom oog in oog met twee rode vissen met grote zwarte randen om hun ogen. Ze keken me samen recht aan en verstopten zich snel achter een steen. Ze keken stiekem om 't hoekje of ik er nog was en doken dan weer snel weg. Zo leuk! Er zijn ook zwart-geel gestreepte, knalgele mini's, grote blauwe en nog zoveel meer. We hebben ook heel mooie schelpen gevonden, van die gedraaide, met allerlei kleurtjes. En zee-egelskeletjes en krabbenpootjes.

We hebben naar de zonsondergang gekeken, maar het laatste stukje verdween hij achter de wolken. En toen kwamen de strandvlooien, whaaah!! Was ik net van de muggen af. Allemaal kleine zwarte prikbeestjes, heel irritant! Dus lekker douchen, de zoutkristallen uit mijn wimpers en de witte laag van mijn lijf spoelen.

Helaas was het eten wederom niet lekker. We zijn even langs 't buffetrestaurant gewandeld om te kijken of dat misschien wat is voor de volgende avonden. Dat ziet er even ongezellig uit, maar we gaan het morgen proberen. Daar vonden we ook Papito de kat weer, druk aan het werk (bedelen om eten). Hij kwam meteen naar me toe en toen ik hem oppakte, ging hij meteen slapen in mijn armen. We hebben hem meegenomen en hij heeft heerlijk 'n paar uurtjes bij ons geslapen. Van Marco mocht hij niet de hele nacht blijven, dus heb ik de lieve schat maar weer buiten gebracht. Hij liep meteen weer naar binnen, dus moest ik hem helemaal beneden zetten (ons appartementje is op de 1e verdieping), waar hij versuft bleef staan. Ik hoop dat hij toch nog een fijne nacht heeft gehad!

Maria la Gorda
Zaterdag 14 november; 36 km gereden

Vanochtend heb ik vers gebakken pannenkoekjes gegeten en een omeletje, mmm! Na 't ontbijt zijn we een stukje gaan wandelen over het strand. We vonden al snel weer mooie schelpen en bedachten dat we beter met de auto een stukje konden gaan rijden naar een stuk strand waar nog niemand geweest was, althans vandaag of misschien wel nooit. De enige weg naar Maria la Gorda vanaf de splitsing vanuit het binnenland die ook afbuigt naar de andere punt van het schiereiland, is 14 km lang en volgt de kust. Dus het is niet moeilijk om een stukje ongerept strand te vinden. Onderweg moet je af en toe wel even remmen voor de koeien, geiten en krabben die gewoon op de weg lopen.

Als je goed kijkt vind je zoveel moois! Je kunt beter even gaan zitten en rustig om je heen kijken, en een beetje rommelen in het zand, dan vind je de mooiste schelpen. In de branding vind je zee-egels, levende schelpdiertjes en af en toe wandelt er een (mini)krabbetje voorbij met of zonder huisje, maar wel meteen in de aanvalshouding natuurlijk! Wat dichter bij de begroeiing langs de weg vonden we een supermooie grote gedraaide schelp van +\- 25 cm! Die gaat mee naar Nederland, als het mag, ik ben niet zeker dus hij staat in ieder geval op de foto.

Teruggekomen zijn we lekker in de zon gaan liggen, maar Marco bedacht nog iets leuks. Bij die splitsing begint het beschermd natuurgebied van het schiereiland en daarvandaan kun je een begeleide wandeling door 't bos maken van 3 uur naar een grot. Ondertussen zou je kolibri's, woodpeckers en leguanen kunnen zien. Maar helaas zullen we deze wandeling een andere keer moeten doen, als we wel onze paspoorten en genoeg water bij ons hebben... :-s Ik ben maar weer op een strandbedje gekropen en Marco is een introductieduik gaan doen. Het moet heel mooi zijn als ik hem mag geloven, maar ik doe 't echt niet. Ik ben heel benieuwd, maar ook echt
heel bang voor een paniekreactie. Ach iedereen heeft wel wat stoms toch?

Na een verfrissende douche was ik begonnen aan dit verhaal op het balkon. Het begon te schemeren en toen kwamen de vleermuizen weer. Er zijn er zoveel en met schemer vliegen ze om je heen, 't lijkt of dat ze je soms echt uitdagen. Er vloog er zelfs een tegen m’n wang. We hebben ze op de foto gekregen!

Na een praatje met onze buren, zijn we het buffetrestaurant maar eens uit gaan proberen. Volgens de buren prima te doen en wél met vlees. In tegenstelling tot het à la carte menu van het restaurant waar alleen vis op staat. Grappig toch dat je overal Nederlanders tegen komt, ook al wil je dat eigenlijk niet, het is toch wel leuk om ervaringen uit te wisselen. Maar het eten was er inderdaad lekkerder, niet super, maar wel te eten. Natuurlijk was Papito er ook, hij had tijd voor een dikke kroel en kwam gezellig op schoot zitten. Iedereen wordt gek van al die katten (ik denk in totaal zeker 20) en lokt ze met eten weg. Ik geef ze helemaal niks, maar toch komt hij bij mij kroelen...

We zijn nog een stukje het strand uitgelopen om naar de sterren te kijken. Stonden we daar, op een Bounty-eiland, te kijken naar de Milkyway. Marco zag ook Mars en ik at een Snicker, hahahahaha!

Maria la Gorda
zondag 15 november; 28 km gereden

Chips, ik had net een koude douche! Het is half zeven, tijd om te hangen op het balkon, te kijken naar de zonsondergang en de vleermuizen te zien eten. Ik heb inmiddels muggenspray gevonden, maar ben er niet zeker van of het wel echt werkt, de bats helpen gelukkig een handje. Verderop staan ze een kokosnoot open te rammen en ik ga een verhaaltje schrijven.

Vanmorgen zijn we mét water en mét paspoort opnieuw naar de gids gereden voor de wandeling. Het is zondag maar hij wilde wel graag wat verdienen, dus hij nam ons mee op sleeptouw. Pfff wat een wandeling. Ik dacht 3 km, dat is goed te doen. Maar toen wist ik niet dat we eigenlijk het hele stuk over rotsen aan het 'lopen' waren. Het was wel gaaf, want er verschuilt zich natuurlijk vanalles tussen. Terwijl wij ons concentreerden op waar we het beste onze voeten konden neerzetten, liep hij relaxed om zich heen te kijken en wees ons op slangen, kolibries en andere vogels, grote werkende mieren met van die blaadjes op hun rug, grote rode krabben in hun schelp, bijen in de boomtoppen en natuurlijk de salamanders. Ik vond het zo bizar hoe hij gewoon tussen de dichte takken en stenen even een slang aanwees. Hij zei; "ik woon hier al mijn hele leven, ik weet precies de weg en waar te kijken". Nou, ik vind het knap! We kwamen bij een grot die heel vroeger onder de zeespiegel lag net als het hele schiereiland en later hebben piraten en Indianen er in gewoond. In de tijd van Maria la Gorda, kwamen piraten naar het schiereiland om daar in de grotten hun schatten te verwerken. De omgeving keende zich er goed voor om zich te verstoppen en te overleven,omdat er zich direct achter de kust een zoetwaterbron bevindt. Maria prostitueerde daar om wat bij te verdienen als arme boerin. De gids liet ons over een laddertje naar beneden de grot in klimmen. Zelf deed hij stoer en liep vol zelfvertrouwen vooruit, zonder handen, naar beneden en ‘krak!’ zei de een na laatste trede. Hij kon er zelf ook wel om lachen en zei heel koel "die moeten we even vervangen". De grot was heel gaaf, hij was groot en donker en met grote gaten waar lianen door naar beneden hingen. Ik wilde proberen Jane te zijn, maar de gids raadde het af. Plots zag hij in een donkere hoek twee uilen zitten, we konden ze ook zien, maar op de foto kun je ze echt goed zien! Toen we na dezelfde tocht terug weer bij het begin kwamen was het wachten op de leguanen. Vooraf had hij verteld dat ergens tussen 12 en 13 uur er elke dag twee leguanen naar die plek komen, een stelletje. Dus we kozen ervoor te wachten, we wilden wel graag zo’n bijzonder dier zien. Samen met een oudere man die daar ook werkte, zaten we op een stoepje. De man wilde ons vanalles vertellen, maar sprak enkel Spaans, dus dat werd een leuk gesprek, hoewel we best wel wat begrepen. Ongeveer een half uurtje later waren ze in de buurt, eentje liet zich voorzichtig zien, hij lag te zonnen. Heel voorzichtig kwamen we dichterbij, maar twee meter vond hij dichtbij genoeg. WAUW! Ik heb een leguaan in het wild van dichtbij gezien! Sorry, maar daar vallen en slangen en uilen echt bij in het niet hoor!

Teruggekomen zijn we weer snorkelspullen gaan halen en hebben we weer een mooi plekje langs de kust gezocht. We zijn gaan snorkelen en niet ver uit de kust vonden we al een rif, ongeveer 8 meter diep. Echt gaaf, er was koraal, van die gekke gele toeters en blauwe waaiers en rare bollen. Ook waren er weer vissen met alle kleuren van de regenboog. Ik zag ook een heel grote rare met blauwe flippers..:-) Ineens zag die grote vis ook een heel mooie schelp op de bodem liggen en dook hem
op. Op de kant zag ik dat er nog een beestje in zat, dus mochten we hem niet meenemen. Eigenlijk zelfs niet aanraken, maar dat was toch al te laat. Het beestje, een slak ofzo, kwam er een beetje uit, voelde eens wat aan het zand, nieuwsgierig naar het leven boven water. Wat een verschrikkelijk lelijk beestje was dat zeg! Wie verzint zoiets?! Maar goed, na een paar foto's van 'the creature' met zijn mooie huis, hebben we hem ver weg in de zee gegooid. In ieder geval hebben we vastgelegd wat voor moois we gevonden hebben. Ik heb nog veel meer mooie schelpjes gevonden, heel klein met mooie kleurtjes en iets grotere gedraaide met puntjes eraan. Toen ik ze allemaal opraapte en ermee in m’n handen stond om ze vervolgens in m’n t-shirt te vouwen en mee te nemen, voelde ik ineens iets kriebelen in mijn hand… waaaah! Er bleek nog een krabbetje in een van de schelpjes te leven. Pffff, wat schrok ik! En alle schelpjes lagen weer verspreid over het strand, kon ik weer overnieuw beginnen met rapen. Bij de auto wilde ik voorzichtig het t-shirt met schelpjes in de auto leggen, maar deze gleed uit elkaar en toen konden we dus nóg een keer alles rapen.

Ik lig inmiddels in m'n bedje na een têtê a têtê met Papito, die ligt nu te slapen op een tuinstoel met een lekkere handdoek op 't balkon. Ik ga hem wel missen hoor! Morgen gaan we naar de Viñales valei, met grote bergen en een mooi dal vol palmbomen.



Van Maria la Gorda naar Viñales
maandag 16 november; 460 km gereden

Vanmorgen was ik vroeg wakker en toen ik om het hoekje keek lag Papito nog lekker te knorren buiten op zijn bedje van de handdoek op de tuinstoel. Hij werd wakker door mij en besloot mee naar binnen te gaan, daar hebben we gespeeld en geknuffeld. Langzaamaan was het tijd om in te pakken en te gaan ontbijten. Papito liep vrolijk mee en ging weer om eten bedelen. Dat was het dan, ons afscheid, we zijn maar snel weggelopen na het ontbijt...

Onderweg naar Viñales hebben we weer mooie en bijzondere tafereeltjes meegemaakt van ploegende ossen, vervallen flats midden op het platteland en oldtimers tegen een uitzicht op de bergen. We hebben een pitstop gemaakt bij een krokodillen nursery. Krokodillen leven hier in het wild, in de swamps die je veel ziet onderweg. Daarom leek een bezoek aan deze boerderij een beter idee, wat veiliger. Er zaten krokodillen van 15 cm tot zo'n twee meter, daarna worden ze uitgezet en dan kunnen ze 4 meter worden! De gids sprak wederom geen woord engels, maar met handen en voeten zijn we toch aardig wat te weten gekomen over wat ze eten, hoeveel er leven in deze omgeving, hoe groot ze kunnen worden. We mochten het buikje van een klein dilletje aaien, de man vertelde lachend dat dit erg lekker is en dat je er schoenen van kunt maken. Het schijnt dat je ze op de menukaart tegen kan komen, maar dat is gelukkig niet gebeurd, geloof ik... Ik vond het gaaf om ze te zien, al is de betovering van het in het wild zien natuurlijk niet aanwezig, zoals bij de leguaan. Ook heb ik toch een beetje mijn twijfels of ik het idee van deze nursery nou wel zo goed vind. Ik vind het goed als ze proberen de krokodillenpopulatie in stand te houden. Maar zoals je op de foto's kunt zien, zitten ze behoorlijk hutjemutje in de verblijven. En ze blijven daar tot ze zeker twee meter zijn, dat lijkt me ook niet binnen een maand geklaard. Tot die tijd worden ze gevoerd, dus gaat dat dan als ze plots in het wild voor zichzelf moeten zorgen? Soms zou ik zo graag Spaans kunnen spreken, dan had ik hem kunnen uithoren met mijn kritische dierenliefhebbersvragen.

Tot slot van de tour vroeg ik of ik even naar het toilet mocht. Maar de man keek me vragend aan; "no comprendo"... Ehh ja, hoe ga je dat dan weer uitleggen?! Dus ik maakte maar de houding, dat begreep hij gelukkig snel, want ik zag er zo niet erg florissant uit. Hij bracht me naar de wc en zei me even te wachten. Hij kwam met een emmer water terug en gooide deze in de pot, nu mocht ik. Toen ik klaar was, probeerde ik nog tevergeefs mijn handen te wassen bij de niet aangesloten kraan zonder afvoer. Dat had ik natuurlijk wel kunnen bedenken, maar dat was gewoon automatisme. Voorzichtig keek ik om het hoekje voor een emmer water, maar niks. Ik wenkte de man, maar hij gebaarde dat hij dat zo wel even zou doen... oké als jij dat graag wil, dacht ik nog, maar toch enigszins opgelaten verliet ik de krokodillennursery.

Rond tweeën arriveerden we bij het hotel in Viñales. Ik vind het toch altijd weer even onwennig als je weer op een nieuwe plek komt, even aftasten of de mensen wel ok zijn, of we niet genaaid worden met iets en of het hotel ok is. Even acclimatiseren dus. En dan lekker in de zon bij het zwembad hangen, even de pama's bellen die een seizoen verder zijn dan ons en dat er dan nog even inwrijven ;-). Helaas is de pomp van het zwembad kapot en is het water nu groen van de algen. Er gingen wel mensen in maar ik neem het risico niet, ik wil graag de rest van de vakantie gezond beleven. Ik voel me zo alleen wel weer de kapitalistische, verwende toerist op zo'n moment. Bij terugkomst in de kamer bleken er naast ons ook Nederlanders te zitten, een stel en haar zus. Wéér Nederlanders! Toch is het ook wel leuk om ervaringen en tips uit te wisselen, dus we hebben gezellig gekletst en met elkaar gegeten.

Ze hadden net een hand vol sigaren ‘gekregen’ van waarschijnlijk een tuinman van het hotel. Deze man probeert op deze manier wat bij te verdienen met het illegaal verkopen van afgekeurde sigaren uit de fabriek. Ze hebben hem geloof ik wel wat geld gegeven, al vroeg hij er niet om. Hij gaf ook een verse bloem aan ons dames, het was een lieve man... Ik heb ook een paar teugjes van de sigaar geprobeerd, het was zo’n lange en redelijk dikke. Geen echte grote Havana hoor, die heb ik nog nergens anders gezien dan bij die mensen die met je op de foto willen voor een peso, die van reisgidsfoto’s.


Die zus was trouwens erg met beestjes in haar kamer bezig, zij sliep alleen maar wij probeerden haar gerust te stellen met dat het ergste wat we tegen gekomen zijn, de muggen en salamanders zijn. Vervolgens gaan we naar de kamer, ik wil het gordijn dicht doen en 'plop'! Een grote kikker op de muur! Gatver, mooi om te zien, maar gatver! Na wat geklooi heb ik hem buiten kunnen zetten, maar toen ging ik naar de wc en wat zat daar? Een grote kikker, gatver! Gelukkig zat hij ver van de pot en ik heb daarna gewoon de deur dichtgetrokken. Ik moest alleen halverwege dit verhaaltje nog een keer en nou zat hij in de pot! Hoe moest ik dat nou weer oplossen?! Ik heb doorgetrokken en toen sprong hij er uit, naast de spiegel zat hij ver genoeg weg en kon ik mijn gang gaan. Ik ga vannacht dus echt niet nog een keer en zeker niet zonder slippers, brrrr. Ik zal de foto morgen aan het meisje laten zien... Het bleek een Cubaanse boomkikker te zijn die in deze omgeving veel voorkomen en zo’n 14 cm kunnen worden, nou dat klopt dus wel. Gatver! Ik ben niet snel ergens bang voor, maar deze vind ik dus echt niet tof!

Viñales
dinsdag 17 november; +/- 10 km paardgereden

Vanochtend na een lekker ontbijt werden we opgehaald door Guilermo, onze wederom enkel Spaans sprekende gids voor de paardrijdtocht door de vallei. Ik mocht op Périco, een kleine pony die duidelijk niet achteraan, maar het liefst op kop wilde lopen. We waren steeds in race met een fransman en zijn schimmeltje. Marco liep ergens achteraan met zijn grote stoere pony, want die had maar steeds honger en trok ondertussen hele maïsplanten uit de grond. Halverwege zijn we gestopt bij een tabakboertje. Eerst maakte een heerlijke ananas voor ons klaar, uit eigen tuin, heerlijk was die! De tabaksplantjes zijn op dit moment nog klein, dus die hebben we niet echt gezien. Maar de man had
nog een voorraadje en draaide aan onze tafel even een sigaar in elkaar die we ook meteen mochten oproken. Dus we waren de sigaar! Haha, flauwe grap. Hij wilde ze natuurlijk ook aan ons verkopen, maar aangezien we ze niet mee mogen nemen zonder officieel bandje en wij ze niet zullen oproken deze vakantie, had de man geen geluk.
Op de terugweg begonnen onze achterwerkjes toch wel behoorlijk zeer te doen, maar het uitzicht over de vallei was geweldig! Zoals je het op de foto's ziet, maar dan natuurlijk in het nog veel mooier, in het echt. We kwamen langs huisjes en boerderijtjes en zagen boeren met hun ossen het land ploegen. We kwamen langs velden met maïs, bonen (blèg), ananas, mandarijnen, sinaasappels, grapefruit, suikerriet en koffieplanten. Hier en daar liggen de koffiebonen te drogen in de hete zon op het erf.

Na drie uurtjes waren we terug en zijn we lekker bij het zwembad gaan liggen, waarvan de pomp inmiddels gemaakt was en het water weer zo goed als helder. Maar ik kwam niet verder dan mijn heupen, want het was echt ijskoud! Het avondeten in buffetvorm was weer niet veel soeps, het is een goed land voor de lijn. Hopelijk slapen we vannacht zonder kikkers…



Van Viñales naar Trinidad
woensdag 18 november; 580 km gereden

Wat een dag! Eerst trouwens nog een rare nacht. Ik werd wakker om een uur of drie, hoor ik de buurvrouw toch gillen! Maar na even bleek het wel een heel regelmatig ritme te hebben en toen ook de buurman dat soort geluiden begon te maken, begreep ik dat het niks ernstigs was. Maar ik was wakker, lag wat te doezelen en weer 's een mug van me weg te slaan tot ik 'plop' hoorde. Gatver, nee hè, niet weer die kikkers! Licht aan, Marco wakker en ja hoor, over de muur via het bureau, de schemerlamp, mijn (gelukkig dichte) koffer, de vloer en de gordijnen probeerde de kikker zijn weg naar buiten te vinden. Maar tevergeefs en echt niet dat ik nog ging slapen. Marco stond inmiddels op zijn bed, (mijn held!) te kijken waar hij heen ging. We zijn uiteindelijk dichtbij elkaar met het licht aan toch nog in slaap gevallen. Dus kort daarna was het een heel vroege ochtend en zijn we ons snel klaar gaan maken voor vertrek. In de badkamer zat er nog een kikker, dus een douche zat er niet in deze morgen, ik was het helemaal zat hier. Ik verblijf toch meer een casa-mens geloof ik.

En toen de reis naar Trinidad. Natuurlijk reden we in Havana verkeerd, we reden helemaal de binnenstad in, terwijl we er omheen moesten. Dat heeft ons zeker een uur gekost, maar er staat dan ook vrijwel niks aangegeven. Daarna was het nog 270 km naar Santa Clara over de snelweg, waar we aardig door konden tuffen, ware het niet dat er soms, zonder enige waarschuwing ineens een stopbord staat voor een 'punto de control'! Van 120 naar 0 is dan best heftig! Daar moet je echt stoppen of je aan de aangegeven snelheid houden, anders heb je een prent. Je moet trouwens sowieso echt opletten onderweg, want je kunt er alles tegenkomen. Niet alleen oldtimers, vrachtwagens en politielada’s, maar ook de paardentram, paard en wagen, fietsers, voetgangers, knoflook-, uien en bananenverkopers, honden, koeien, varkens en kippen. Echt hoor! En niet te vergeten de liftende mensen bij ieder viaduct, inclusief de agenten, die gewoon midden op de rijbaan gaan staan in de hoop dat je stopt. We reden toch maar gewoon voorbij, ook bij agenten, want we zagen lifters niet zo zitten. Knappe agent trouwens die ons kan bekeuren als we met 120 voorbij karren, terwijl hij staat te liften.

Vanaf Santa Clara moesten we een (op de kaart rood) weggetje uit, een klein weggetje, naar Trinidad. Deze was nog 60 km en niet alleen klein, maar vooral ook erg hobbelig. Grote gaten in het wegdek maakten het tot een ralley. Ik wilde er voorzichtig overheen, bang voor een lekke band in een gebied zonder bereik. Maar als je dat doet, kom je er nooit. De zon zakte al snel en als het donker is, is dit echt niet te doen. Het wordt ook afgeraden, omdat de weg voor iedereen is. Dus na even wennen en proberen, gingen we met 50 over de gaten, pfff. Ik vind rijden heerlijk en hou wel van een uitdaging, maar dit was echt niet relaxed. 1,5 uur lang hobbelen en slingeren en soms plots remmend voor een gat waar we echt niet overheen konden. Dan maar in z'n achteruit en er via de berm omheen. Ik dacht dat ze alle toeristenwegen onderhielden, maar deze zijn ze vergeten, of ze willen ons ook deze ervaring meegeven...

In de schemering kwamen we aan in Trinidad. Het zag er nu al mooi uit, maar ik wilde zo graag onze casa vinden en wat eten! De familie Lopez had ons pas morgen verwacht, maar er was plek dus we waren welkom gelukkig. Het is een supermooie casa! Groot en het ziet er gezellig uit. Het is van Isabel en haar dochter Gisel. Zij leidde ons rond, ze woont zelf vlakbij en spreekt engels, dus dat komt vast goed. De auto konden we bij een vriend van de familie zetten in zijn garage iets verderop. Na het uitpakken zijn we wat gaan eten naast de kerk in Casa de la Musica, natuurlijk met livemuziek. Het was er heel rustig, maar een handje vol mensen zat te genieten van de muziek, het eten en een cocktailtje. Het klopt dus wel wat er in de boekjes staat, dat Trinidad het vooral moet hebben van de dagjesmensen. Overdag worden er busladingen toeristen gedropt en is het best druk. Dan zijn er ook veel marktkraampjes en mensen op straat die je vanalles aanbieden.
Word ik toch tijdens het luisteren opgeschrikt door een beest in m'n decolleté, ik denk een of andere kever. Nou dat was een theatershow op zich, zelfs de muzikanten moesten er om lachen en de ober kwam helpen, terwijl ik daar bijna in m'n blootje zat. Volgens Marco was het een kakkerlak (dat is mooier voor het verhaal), maar dat wil ik niet weten. De hamburger met friet was gelukkig heerlijk, niet erg Cubaans, maar daar heb ik niet zo veel vertrouwen meer in. En de piñacolada’s, die waren ook echt super lekker!


Trinidad
donderdag 19 november; 0 km gereden

Na lekker uitgeslapen te hebben, stond ons ontbijt beneden al klaar. We hoorden al een tijdje gerommel beneden en het was dan ook heerlijk! Veel vers fruit, gebakken eieren, versgeperste jugo de naranja, koffie, melk en een gebakje. Na 't eten nam Isabel me mee en liet me allemaal zelfgemaakte sieraden en kleedjes zien (die haar zus die slecht ter been en dus zielig is zelf gemaakt heeft). Jaja, nou ik vond de sieraden erg leuk dus ik heb wat uitgezocht. Maar ze bleef proberen of ik niet nog meer wilde. En ze vroeg of we vanavond hier aten. Ik zei manjaña, maar daar werd ze niet blij van. Er ontstond onduidelijkheid en ze belde Gisel voor vertaling. Die vertelde een verhaal dat ze er toch belasting voor moeten betalen en dat we dus beter gewoon bij hun kunnen eten. Nou daar trap ik niet in, we gaan vanavond lekker in de stad eten en manjaña in de casa! Later op straat bleek dat ze ons toch al wel geflest had, want alles dat zij verkocht, kon je ook op straat kopen en met een beetje onderhandelen ook voor minder geld. Onze eigen mama de la casa had ons beetgenomen. Maar aan de andere kant kost 't eigenlijk allemaal zo weinig en voelt 't ook wel als een goed doel, dus wat is dan teveel betalen?

De stad is echt supermooi, echt zoals de foto's! Maar dan toch weer mooier, omdat het echt is. Ik fotografeer me gek, mensen, gebouwen, auto's en vanavond de zonsondergang vanaf het dakterras, waarvandaan we de zee kunnen zien.

We liepen vanmiddag langs een school en een plein waarop de kindjes gym kregen. Er waren ook oudere meisjes met een lerares een dans aan het inoefenen. We hebben hier even uitgerust op een bankje. Aan het plein was de ingang van een voormalige kerk wat nu een museum is over de revolutie. We konden helemaal naar boven in de toren, waar vanuit we uitzicht hadden over Trinidad, de zee en de bergen. Hebben we toch nog een museum bezocht deze vakantie ;-).

En we hebben natuurlijk ook leuke souvenirs gekocht; blikken oldtimers, handgemaakte doosjes, magneetjes, een Ché-pet en natuurlijk een sombrero. De rum en sigaren zijn morgen aan de beurt. Die worden trouwens overal op straat stiekem aangeboden, het is illegaal, dus zijn ze erg voorzichtig. Ik heb wel een koker gekocht, voor mijn eigen eerlijk gekregen illegale sigaar. Ik hoop dat ik hem mee kan smokkelen! ‘s Avonds na een flinke siësta zijn we op zoek gegaan naar een leuk restaurantje, maar die zijn er niet veel en degenen die we vonden waren vrijwel leeg.

Maar 's avonds was het vandaag toch ook wat drukker bij Casa de la Musica en daar hebben we dan ook weer gegeten. In Cuba moet je vooral geen culinaire hoogstandjes verwachten en al helemaal geen borden vol, alles is afgepast, maar wel voldoende. En de prijzen er dan ook naar, voor een voorgerechtje, hoofdgerecht en drankjes betaal je à la carte zo'n €10,- pp en ga je voor een buffet waarbij je dus kunt eten wat je wilt inclusief toetje, ben je zeker niet duurder uit. De cocktails zijn nog het leukst om te vergelijken met Nederland. Cuba is het land van de cocktails en je kunt hier overal heerlijke mojito's, cuba libres of piñacolada's bestellen. Ze zijn zeker niet zuinig met de rum en dus kun je hier gemakkelijk dronken worden voor gemiddeld €1,- per cocktail!

Na 't eten brak het feest los in Casa de la Musica. Waar eerst de toeristen overheersten omdat er blijkbaar een blik Nederlanders en een pot Duitsers opengetrokken was, ging het langzaam over in een Cubaans feest. Er speelt altijd wel een live-bandje en vanavond waren er volop mensen aan het dansen. Gister zaten we er met misschien 10 mensen, nu waren het er wel 200. Adolescent Trinidad was op flirttoer. Knap hoor, hoe die Cubanen kunnen dansen, ik doe 't ze niet na! Toen wij al op bed lagen (nog altijd op tijd door de jetlag), ging 't feest nog een tijdje door.


Trinidad
vrijdag 20 november; 28 km gereden

Vanmorgen stond weer een heerlijk ontbijt op ons te wachten. Ik heb alleen inmiddels toch niet prettig gevoel bij deze familie ontwikkeld. Ze zijn afstandelijk, Marco noemt het zakelijk. Ze zijn wel aardig, maar zoeken verder geen tornadering, enkel wanneer het om eten of iets verkopen of krijgen gaat.
We vroegen hoe laat we vanavond konden eten, maar we mochten dit zelf bepalen. Wat ik nu begreep is dat het avondeten ook bij de prijs inbegrepen is, toen ik vroeg wat het kostte. Dat zou wel het verhaal verklaren over die belasting. We zien het wel op de rekening morgen. We zijn in de stad rum gaan kopen. We hebben ook nog een drankje genomen op een terrasje met livemuziek. De
ober vroeg of ik het drankje van de zaak wilde en ik wilde het wel proberen... zat ik om 10 uur 's ochtends ineens aan de alcohol! Wist ik veel, maar 't was wel lekker.

's Middags zijn we naar het strand gereden, playa Áncon ligt zo'n 14 km onder Trinidad op het schiereiland, wat we ook kunnen zien vanaf het dakterras. We hebben er eerst wat gegeten en zijn toen lekker in de zon gaan liggen. Het was niet zo mooi als Maria la Gorda, de kust was een grote vlakke levenloze rots en het water was wel erg warm, dus een verfrissende duik zat er niet in (wat kan ik zeuren hè, een koud zwembad is niet goed, maar een warme zee ook niet). We zijn gebleven tot de zon in de zee verdwenen was, want we wilden graag de zonsondergang nog maar weer eens een keer zien. En we hadden geluk, want er was geen wolkje aan de lucht. Wauw, het was echt mooi!
Daarna zijn we snel weg gegaan, want de zandvlooien waren al weer druk in de weer.

Na een douche konden we aanschuiven en stond de languste al klaar. Ik had nog nooit kreeft gegeten, dus dit was m'n kans. In Nederland bestel je niet zo snel een kreeft om het een keertje te proberen. Áls het al op de kaart staat, betaal je sowieso de hoofdprijs. Maar hier plukken ze ze zo uit de zee. Ik vond het best lekker, een nadeel was alleen dat we het zelf uit z'n schild moesten peuren en dat was niet makkelijk. We kregen ook een hele kreeft samen en dat is echt te veel! Er was verder ook nog salade van sperzieboontjes en avocado, rijst en gefrituurde banaan en voor de verandering bruine bonensoep met zoete aardappel. Nee hè, moest ik weer vanalles laten staan... We hebben de koks natuurlijk de hemel ingeprezen en een dikke buik uitgebeeld alsof we helemaal vol zaten. Ik kreeg nog een lekker kopje Cubaanse (heel sterke) koffie en ondertussen werden de etensresten netjes in potjes en doosjes gedaan, waarschijnlijk voor… manjaña.

We zijn nog even naar Casa de la Mysica gegaan, waar het wederom groot feest was. Daarvoor moet je dus echt in het weekend in Trinidad zijn. Er waren wat bandjes en ook een percussieband met dansers die het verhaal van de creoolse slaven uitbeeldden.

Nu een laatste nachtje slapen bij Isabel en dan op naar Santa Clara.



Van Trinidad naar Santa Clara
zaterdag 21 november; 90 km gereden

Er stond weer een heerlijk ontbijtje klaar voor ons en Isabel was, in tegenstelling tot de vorige dagen, erg aanwezig. Ze vond me lekker ruiken zei ze, terwijl ze het fruit stond te snijden. Later liet ze een leeg potje visolietabletten zien. En in het Spaans maakte ze ons goed duidelijk dat ze dat in Cuba niet hebben en dat andere Hollanders naar haar opgestuurd hadden. Ze liet ook haar sandalen zien en
vertelde dat ze die ook van Nederlanders gehad had. Ze liet een lijst zien met boekingen en dat er zoveel Nederlanders bij haar logeren. We werden lichtelijk geïrriteerd. Toen vroegen we de rekening en die was toch wat hoger, blijkbaar was alles toch niet zo inclusief. Maar goed, dat kon ook bijna niet voor die prijs. We hadden in de kamer nog wat oude t-shirts van Marco achter gelaten en we hadden parfummonstertjes voor haar. Ik had niet zo'n tof gevoel hier en ik ga zeker geen vitaminepilletjes oid opsturen, ze kan de pot op met haar gebedel. Toen we op 't punt stonden te vertrekken kreeg ik nog een armband cadeau, 'un presente' zei ze. Wauw! Wat wil ze er voor terug?

Ik ben er toch wel weer aan toe om naar huis te gaan, geen gebedel, geen oplichterij, geen kikkers en kakkerlakken in de kamer, geen bruine bonen, geen koude douches, geen muggen en geen onbegaanbare of onvindbare wegen meer. Maar voorlopig ook geen zomerse temperaturen, geen geweldige zonsondergangen, geen bijzondere flora en fauna, geen mooie barokke stadjes, geen oldtimers, geen bijzondere ontmoetingen, geen perfecte piñacolada's, geen super vers fruit bij het ontbijt, geen warme azuurblauwe zee voor de deur en geen 100 duizend miljoen 1000 miljard sterren in de hemel (grapje tussen ons ;-).

We besloten een andere weg te nemen van Trinidad naar Santa Clara, in de hoop dat deze beter zou zijn dan die op de heenweg. De man van de garage waar onze auto stond, wees naar de rechter voorband waar een flinke bobbel uitkwam, als dat maar goed gaat! Ik heb erg mijn best gedaan die band te ontzien, maar deze weg was niet veel beter. Ik was blij toen we heel in de stad aankwamen. We zijn het monument van Ché Guevara gaan opzoeken, hier ligt hij ook begraven. Verder is de stad
niet zoveel, dus hebben we iemand op straat gevraagd voor ons uit te rijden naar het hotel. We hadden namelijk geen adres en zo waren we voor een paar peso snel op bestemming. Hier genieten we nog een laatste dag van de zon aan het zwembad... Inclusief 10 miljoen vliegen
en piñacolada's natuurlijk.
Achteraf blijkt dat we een heel andere weg genomen hebben naar Trinidad dan dat de reisorganisatie aanraadt, vandaar dat onze weg niet opgeknapt was dus. Ach, we zijn wel weer een avontuur rijker!

Van Santa Clara, via Havana naar Rotterdam
Zondag 22 november; 320 km gereden

Deze laatste dag hebben we de auto naar Havana gebracht en daar nog lekker rondgewandeld, wat gewinkeld en van terrasjes genoten. Ik wilde per sé nog een bepaald marktje vinden waar ik de eerste dag iets heel leuks had gezien, namelijk de zelf gemaakte doosjes van papier maché. Dus dit was een goede aanleiding om op pad te gaan en al snel vonden we het.
Even later zijn we in een parkje neergestreken waar gezinnen ook genoten van hun vrije zondag en kinderen achter de duiven aan renden. Wat toen tot me doordrong is het verschil in welvaart tussen de mensen in Havana, de stedelingen, en de mensen die buiten de stad wonen. Wat een bizar verschil! En ik had eigenlijk al last van een cultuurschok toen we in Havana aankwamen, laat staan als we meteen het platteland op hadden gegaan. Nu snap ik waarom de reisorganisatie ons streng adviseerde om eerst een paar dagen Havana te plannen. Ik krijg er kippenvel van, wat een ervaringen weer!
Halverwege de middag was het tijd om een taxi te nemen naar het vliegveld. Een Lada die nog net niet uit elkaar viel. Bij een iets scherpe bocht vloog zelfs mijn deur open, ik schrok me kapot! De chauffeur was op en top aardig en duidelijk blij met al dat geld dat hij kreeg van ons, dat was nemelijk een maandsalaris voor hem. Dus op weg naar onze gewone wereld, vol luxe…

Alle dieren die we gezien hebben in Cuba:
Witte reiger
Gekke vogel
Kolibri
Kikker
Leguaan
Kat
Hond
Kip
Koe & os
Varken
Paard
Zeeëgel
Koraal
Vis
Krokodil
Slang
Uil
Vleermuis
Mier
Salamander
Spin
Slak
Mus
Vlinder
Libelle
Mug
Bij
Vlieg
Grote rare wesp
Kakkerlak