Deel 3: Fins Lapland

Woensdag: Een vrije dag die stond in het teken van het noorderlicht
Vandaag zegt de thermometer in het hotel dat het -13 is. We hebben geen vaste plannen. Marco wil graag skiën, dus die vermaakt zich wel. Ik wil graag rodelen, maar ik kan hier geen slee huren, dus dat is jammer.
Peter en Corne (in Nederland wonende Zuid-Afrikanen, 44 en 36) gingen ook skiën, voor het eerst. En Arie van Ine (Brabantse 50ers) ook. Ine en ik zijn een flink stuk gaan wandelen, pfff. Dat was eigenlijk best vermoeiend, de sneeuw was best diep op sommige stukken. Maar de omgeving was weer super mooi. Mooie houten huisjes met een dik pak sneeuw er op en diersporen door de sneeuw. We liepen ook langs de camping, heel apart zo midden in een meter sneeuw, ik vraag me af of er nu echt iemand slaapt, het lijkt wel zo namelijk. Terug bij de piste hebben we even staan lachen om Peter en Corne die stonden te stuntelen en bekeken de kunsten van onze mannen.
Terwijl Marco zich uitleefde op de piste, ging ik m'n verhaaltjes maar eens verder schrijven en op Hyves zetten met wat foto's erbij. Onder het genot van lekkere pancakes en hot chokolat. Zwemmen en sauna zijn er weer niet van gekomen, de tijd vliegt met een goed boek erbij.
's Avonds zijn we er op uit getrokken met sneeuwscooters om het noorderlicht te zoeken. De mannen hebben vanmiddag nog een stel (Alie en Henk, 60+ers... gut wat zijn we jong, hihi) over gehaald om mee te gaan, dus we waren met z'n achten. Marco, Peter en Ine raakten steeds meer geobsedeerd en gingen van de zenuwen steeds meer praten, voorspellingen doen en flauwe grappen vertellen.
We werden om 20 uur opgehaald en naar de scooters gebracht, de man vertelde in de bus dat het daar -29 was... Ik heb het even gecheckt en vastgelegd op de camera, voor als jullie het niet geloven. Brrr! We hadden gelukkig weer vijf lagen kleding aangedaan. Dat had ik nooit verwacht, dat ik over mijn ski-jas en broek nóg een thermopak aan zou doen. Laat staan dat ik het dan alsnog koud zou krijgen! Maar het is echt zo, door alle lagen heen, heb je het gewoon toch nog koud. Toch voel je het niet zo door de adrenaline die door lijf giert. Het rijden op de scooters is al spannend, we raken dan ook regelmatig van het pad. En we wilden het noorderlicht spotten!
De eerste stop was bij een klein hutje. Het was daar al ver weg van de bewoonde wereld, het was duidelijk dat daar de afgelopen week niemand was geweest. Er was wel een pad zichtbaar voor de scooters, voordat we er overheen reden, maar het was al een tijd niet bereden, dat konden we zien aan de mooie gladde sneeuw. Om ons heen was nergens licht toen we de scooters uit deden, behalve het licht van de kwart maan. Haar licht op de sneeuw, zorgde dat het toch niet helemaal donker was, de bomen en grond gaven licht. Een tijdje stonden we stil naar de hemel te staren, want misschien...
In het huisje maakte de gids een haardvuur, dit is zowat het eerste dat de Finnen leren, en al snel werd het soort van behaaglijk binnen. Toch zaten we er niet op ons gemak, want stel voor dat ze precies nu de hemel groen verlicht. We kregen een lekker warm bessendrankje uit de fluitketel die de gids bij het vuur had gezet en chocoladekoekjes. Hij vertelde over het noorderlicht, de Finnen geloofden dat het the red foxes fire was. In Finland leven veel rode vossen. In Zweden geloofden de mensen dat het de spirits van de dode rendieren waren en de Noren hadden weer een ander verhaal. De wetenschappelijke verklaring is dat het de solarwind is, de zonnewind die deeltjes van de zon door de dampkring blaast, waardoor de lucht oplicht. Meestal is het wit/groen, heel soms rood/paars en zeldzaam is het blauw. Het komt en gaat, onvoorspelbaar, soms een paar secondes, soms minuten lang, soms licht en in de verte, soms fel en overal om je heen. Het is gewoon geluk hebben in combinatie met de juiste condities en een hoge intensiteitvoorspelling. En die waren er, het was heel koud, heel donker en helder en de intensiteit kreeg een 3 (schaal 1-9). Nu nog een beetje geluk.
Weer buiten bleven we weer naar de lucht staren, maar de gids wilde verder. Hij wist nog wel een mooie donkere plek met goed uitzicht. We reden met de scooters een stukje door de deepsnow, hij ging voorop en wij moesten volgen, maar al gauw zaten 3 van de 5 scooters vast. Het is leuk, maar echt voor gevorderden. Terwijl hij als een vergevorderde door de sneeuw scheurde om iedereen eruit te trekken, staarden wij met Alie en Henk naar de lucht. En ja hoor, daar kwam ze. We zagen een wittige mist opkomen, steeds dichterbij en ik riep dat iedereen moest kijken! Maar de scooters van de anderen stonden nog aan, ze maakten herrie en licht. Peter en Corne waren zo'n 100 meter verderop op een meer weg gezakt in de sneeuw. Het ijs is weliswaar een meter dik, maar je bent toch bang dat het brak is onder de sneeuw, dus zij hadden geen idee van wat er zich boven hun afspeelde. De mist werd een streep en steeds groener... En ik maar gillen! Nog een scooter ging uit en ook Ine en Arie zagen het. Het laatste scooterlicht ging uit en snel erna was ook het noorderlicht verdwenen.
We zijn weer een stuk verder gereden en bij een groot meer gestopt. Daar zagen we haar weer, ze kwam van twee kanten, links van het noorden en rechts van het noorden. Ze danste door de lucht en vormde uiteindelijk een streep die daarna weer vervaagde. Dit proces duurde zo'n 10 minuten. Het was niet echt een kleur en het was ook niet heel fel. Het was niet zoals op tv en de camera pikte het niet op. Maar het was er wel en het was heel apart om mee te maken!
Teruggekomen zijn we met een aantal nog een stuk gaan wandelen in de hoop haar weer te zien. Het werkt verslavend, je wilt meer en meer. Misschien zien we het nu wel feller en groter en groener! Maar ze liet zich niet meer zien. Morgen weer een kans, nu lekker opwarmen en slapen.